ย้อนรอยแห่งกาลเวลา
วันชัย โรจน์แสงรัตน์
มันชื่อ”ไอ้ต้อย”

เมื่อประมาณปี 2520 วงบางกอก17 ไปเล่นที่ร.ร.พัทยาพาเลซ ช่วงคืนศุกร์-เสาร์ คนแน่นห้องแทบระเบิด

แฟนเพลงจากกรุงเทพฯตามแห่ไปชม ดิ้นกันพราดๆ เพราะเราโจ๊ะกันตลอด..

เวรกรรม..เผอิญผมดันคอเคล็ดที่เรียกกันว่าโรค”ตกหมอน” ยืนเล่นดนตรีแข็งเหมือนหุ่นกระบอกไม่มีอารมณ์สนุกเอาซะเลย

สายวันรุ่งขึ้น ผมเรียกไอ้ต้อยมาหาที่ห้อง

ไอ้ต้อย เป็นญาติห่างๆของ “ปาน นักร้อง ทรัมเปต” ช่วยทางวงดูแลทุกอย่างทั้งเครื่องดนตรีและบริการเครื่องดื่มยามที่วงดนตรีพัก

“เฮ้ย ไอ้ต้อย กูแย่โว้ย กระดิกไม่ได้เลย”

“เห็นแล้ว หล่อก็ไม่หล่อ แล้วยังยืนแข็งทื่อเหมือนสากกะเบือ”

มันพูดแบบไม่เกรงใจกันเลย..

“เอ็งไปช่วยซื้อยาที่ตลาดให้ข้าหน่อยนะ”

“ยาอะไร”

“เคาน์เตอร์เพน มันเป็นหลอดแบบยาสีฟันมาทาแก้คอเคล็ดจะช่วยได้”

“ชื่อเรียกยาก เอายาหม่องดีกว่ามั้ง”

“ไม่ยากน่า เวลาที่เอ็งไปเอาโคล่ามาให้ข้ากินเอ็งไปเอาที่ไหน”

“เคาน์เตอร์”

“นั่นละ เก่งโว้ย..แล้วเวลาพระฉันข้าวตอนไหน”

“ตอนเที่ยง”

“เค้าเรียกว่า ฉันเพล เอ็งก็เอาสองคำมาผสมกันคคือ เคาน์เตอร์ กับ เพนเท่านั้น”

“อือมม ไม่ยากส์ เคาน์เตอร์กับเพน”

มันพึมพัมพร้อมท่องจำเบาๆ คว้าเงินแผล็บแน่บไปทันทีด้วยสไตล์ความรวดเร็วของมัน..ไม่ถึง20นาทีไอ้ต้อยก็กลับมาเปิดประตูเสียงลั่น

“พี่ชัย คนขายเค้าบอกว่ายาชื่อนี้ไม่เคยได้ยิน”

“เอ็งบอกเค้าว่ายังไง”...ผมกำลังนอนซมหันมองดูพร้อมถามมันด้วยความลำบาก

“ขอซื้อยาเคาน์เตอร์เที่ยง หลอดนึง” มันตอบ

ผมตระโกนสุดเสียง ไม่สนใจว่าคอกำลังเจ็บ

“โธ่...อ้าย เ-หี้-ยยยยยย”