เปียโนวิเศษ
เปี๊ยก ปิ๊กมี่ เป็นนักดนตรีที่เล่นเครื่องมือได้เกือบทุกชนิด วันนั้นมาจากภูเก็ตเข้ากรุงเทพฯแวะเวียนไปหาเพื่อนตามบาร์ต่างๆ
มาจบลงที่ เจ้าดำ เอฟบีไอ.บาร์ย่านพัฒน์พงษ์
ต่อกันที่ร้านข้าวต้มรอบดึกล่อกันเต็มคราบทั้งสองคน ลงจากแท็กซี่ขาปัดขาเป๋ทั้งคู่เพื่อจะไปนอนที่ห้องพักเจ้าดำย่านคลองเตย
เป็นห้องเช่าพักเรียงกันแบบง่ายๆ ภายในห้องนอกจากจะมีที่นอนที่พิงกับข้างฝาไว้ และเสื้อผ้าที่แขวนแบบไม่เป็นระเบียบนอกนั้นก็ไม่มอะไร
แต่มุมห้องดันมีเปียโนตัวใหญ่ตั้งอยู่
เปี๊ยก ปิ๊กมี่ ขมวดคิ้วอย่างงง-งงที่เห็นเปียโนตั้งอยู่ในห้องนี้ก้าวฉับนั่งพร้อมเปิดฝากางนิ้วมือพร้อมเล่น
เจ้าดำ คว้าแขนไว้ทันพร้อมร้องว่า
“เฮ้ย...เล่นไม่ได้”
“ทำไมเล่นไม่ได้มันเสียเร๊อะ”...เปี๊ยกถาม
“ไอ้วีมันมาฝากไว้ ไม่เสียหรอกแต่เล่นไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ก้อ..เพราะมันเป็นเปียโนวิเศษ ดีดไปจะไม่เป็นเพลงแต่ว่าบอกเวลาได้”
“กูไม่เชื่อ” เจ้าเปี๊ยกว่า “เล่นมาไม่รู้กี่ร้อยเครื่องแล้ว ไม่เห็นมันจะวิเศษตรงไหน”
“ตามใจเอ็ง” ..เจ้าดำพูดอย่างระอา
เท่านั้นแหละ..เปี๊ยกกางนิ้วเต็มเหยียด กระแทกไปที่คีย์เปียโนอย่างเมามัน
ทันใดนั้นเสียงตีนซอยถี่ยิบกระแทกข้างฝามาจากห้องที่ติดกัน พร้อมกับเสียงร้องของคนที่โกรธจัด
“ตีสามครึ่งแล้วยังไม่หลับไม่นอนจะดีดไปหาพ่อมึงเร๊อะ”
เปี๊ยก ปิกมี่ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตรงเป๊ะ ทำพร้อมหน้าพิลึก พิลึก
