ย้อนรอยแห่งกาลเวลา
วันชัย โรจน์แสงรัตน์
เด็กกระเป๋ารถ

สมัยที่หัดเล่นดนตรีใหม่ๆ บ้านที่ซ้อมดนตรีอยู่เลยสะพานควายไปหน่อย..

บ้านผมอยู่ที่ศรีย่าน วันนั้นไปทำธุระเรียบร้อยจึงนั่งรถเมล์ไปลงอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย แล้วขึ้นรถสองแถวต่อไปอีกที

สมัยนั้นผู้คนไม่เยอะ..

คนนั่งในรถสองแถวแบบสบายๆ

พอรถออกจากอนุสาวรีย์ก็ไปเรื่อยๆ แต่เด็กกระเป๋าต้องนับว่าสุดยอดทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม

พอรถถึงสนามเป้า..มันร้องเสียงดังลั่น”เป้าลง เป้าลง” คนลงไปครึ่งคันเพราะถึงสนามเป้าตามที่ต้องการ

วิ่งไปสักพักมันก็หลับหู หลับตาร้องเสียงดังคับรถอีก “สาร ลง” สารลง”

ทุกคนในรถรู้เท่ากันคือถึง ถนนสุทธิสาร ผู้โดยสารลงหมดเหลือแต่ผมนั่งโด่เด่ อยู่เพียงคนเดียว

มันกับผมสบตากัน และก็คิดไปคนละอย่าง...

ผมคิดว่า..มึงทำไมต้องตระโกนดังขนาดนั้นวะ..ส่วนมันก็คงคิดว่า...เขาลงกันหมดแล้วทำไมมึงไม่ลงวะ

จนกระทั่งถึงที่หมายคือสะพานควาย..ก็เห็นกันอยู่สองคนเท่านั้น

แต่..มันก็ตระโกนอย่างสุดเสียงเหมือนเดิม

“เอ้า ควายลง ควายลง”

โธ่..ไอ้ชิ๊ปหาย..ใจอยากโดดเตะให้เต็มตีน..แต่กลัวโดนมันสวนเท่านั้นแหละ..