สมัยที่หัดเล่นดนตรีใหม่ๆ บ้านที่ซ้อมดนตรีอยู่เลยสะพานควายไปหน่อย..
บ้านผมอยู่ที่ศรีย่าน วันนั้นไปทำธุระเรียบร้อยจึงนั่งรถเมล์ไปลงอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย แล้วขึ้นรถสองแถวต่อไปอีกที
สมัยนั้นผู้คนไม่เยอะ..
คนนั่งในรถสองแถวแบบสบายๆ
พอรถออกจากอนุสาวรีย์ก็ไปเรื่อยๆ แต่เด็กกระเป๋าต้องนับว่าสุดยอดทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม
พอรถถึงสนามเป้า..มันร้องเสียงดังลั่น”เป้าลง เป้าลง” คนลงไปครึ่งคันเพราะถึงสนามเป้าตามที่ต้องการ
วิ่งไปสักพักมันก็หลับหู หลับตาร้องเสียงดังคับรถอีก “สาร ลง” สารลง”
ทุกคนในรถรู้เท่ากันคือถึง ถนนสุทธิสาร ผู้โดยสารลงหมดเหลือแต่ผมนั่งโด่เด่ อยู่เพียงคนเดียว
มันกับผมสบตากัน และก็คิดไปคนละอย่าง...
ผมคิดว่า..มึงทำไมต้องตระโกนดังขนาดนั้นวะ..ส่วนมันก็คงคิดว่า...เขาลงกันหมดแล้วทำไมมึงไม่ลงวะ
จนกระทั่งถึงที่หมายคือสะพานควาย..ก็เห็นกันอยู่สองคนเท่านั้น
แต่..มันก็ตระโกนอย่างสุดเสียงเหมือนเดิม
“เอ้า ควายลง ควายลง”
โธ่..ไอ้ชิ๊ปหาย..ใจอยากโดดเตะให้เต็มตีน..แต่กลัวโดนมันสวนเท่านั้นแหละ..