เห็นมา เขียนไป

เห็นมา เขียนไป วันที่ 18 กันยายน 2564

เดินชนคนแปลกหน้าฉันเอ่ย "ขอโทษ ไม่ตั้งใจ" เขากลับตอบ "ขออภัย ผมเองไม่ทันเห็นคุณ"

เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัยแสดงน้ำใจ แม้ไม่รู้จักกัน

แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัว ลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลัง ไม่ทันระวัง ฉันหันกลับมาชน เธอล้มลง "อย่ามายืนเกะกะ"!! ฉันดุใส่

ลูกสาวเดินจากไป หัวใจเธอปวดร้าว และคืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบ จากเบื้องลึกของหัวใจ "กับคนแปลกหน้าเจ้าสุภาพได้ กับลูกรักชิดใกล้ ทำไมทำได้ลงคอล่ะ"

ฉันนึกกลับไป มองดูที่พื้นครัว ดอกไม้หลากสีที่ลูกตัวน้อย อุตส่าห์เก็บมาหวังให้เราแปลกใจ ตกเกลือนอยู่ทั่วไป น้ำตาฉันไหล "เหตุใดฉันไม่แลเห็น"

ฉันเพิ่งรู้ตัว เลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงลูก "ตื่นเถิดคนดี ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ" ลูกตอบ "ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บานสวยงามเหมือนคุณแม่ รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบ โดยเฉพาะดอกสีแดง"

ฉันตื้นตันใจนัก "ลูกรัก แม่ขอโทษจริง ๆ ที่เอ็ดหนู" "แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่" "แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีแดงจ๊ะ"

รู้ไหมคำว่า FAMILY ย่อมาจาก FAMILY = Father And Mother I Love You

บทความนี้ ดีนะ เตือนสติ เราให้ถนอมคนใกล้ชิด สุภาพ เอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากกับคนไม่รู้จัก เรายังทำได้ ทำไม กับคนใกล้ชิด เราจะ ละเลย ได้หรือ จง ถนอมกันและกัน สุภาพอ่อนโยนนะ สงบเย็นใจ เลิกเรียกร้อง ใดๆ

…จงเปลี่ยน ที่ตัวเรา ปรับจิต วางใจ ใหม่ซะ เพื่อตัวเอง และครอบครัว…