เปิดเบิ่ง

วิรัช โรจนปัญญา
เปิดเบิ่ง วันที่ 27 เมษายน 2556

คนเขียนหนังสือ หรือที่เรียกให้โก้ว่า “คอลัมนิสต์” ไม่ได้เป็นมนุษย์ที่มีความคิดวิเศษวิโสอะไรเกินมนุษย์คนอื่นเลย บางครั้งจึงอาจจะเขียนอะไรที่ผิดพลาดไปจากความคิดของตัวเองเพียงคนเดียว

นักเขียนคอลัมน์เก่งๆ ใช่ว่าจะเป็นคนที่เขียนอะไรถูกไปหมดทุกอย่าง ใช่ว่าจะเขียนทุกอย่างด้วยความยุติธรรม

ตราบใจที่นักเขียนยังเป็นมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา

สำหรับตัวผมเองนั้น ก่อนที่จะจรดปากกาเขียนเรื่องอะไร ผมชอบที่จะค้นคว้าหาความจริงเอามาเขียน กลัวพลาดครับ พลาดแล้วอาย ขายหน้า หมดศักดิ์ศรี

มีจดหมายและโทรศัพท์เข้ามาชมบทความของผมมากมาย ในทางตรงกันข้ามสำหรับบทความที่มีคนชม ก็มีคนเขียนมาตำหนิและด่าผมมากเหมือนกัน

หลายคนที่โทรศัพท์มาด่า ผมจะไม่พูดด้วยเลย เพราะเป็นใครก็ไม่รู้ที่โทรมาด่าผม ผมเพียงแต่เชิญเขาให้มาด่าผมที่สำนักงาน ด่ากันซึ่งๆ หน้า ด่ากันอย่างลูกผู้ชาย ให้ผมได้รู้จักหน้าตาบ้าง ไม่ใช่อวดเก่งด่าทางโทรศัพท์แล้วไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร มีอะไรที่จะตำหนิผมเชิญเลยครับ แล้วผมจะอธิบายให้ฟัง ถ้าผมผิดผมจะยกมือไหว้ขออภัย

ผมเป็นคนที่ชอบอะไรก็บอกว่าชอบ แต่เกลียดอะไรผมจะไม่ยอมบอก เพราะบอกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ดีแก่ผม เขียนหนังสือทำหนังสือด้วยความยุติธรรม ที่บางครั้งก็ค่อนข้างจะโอนเอนไปบ้างเหมือนกัน การเขียนหนังสือถึงบุคคลต่างๆ หรือกลุ่มคณะต้องพยายามเขียนให้เป็นกลางไว้ อย่ากดดันและอย่าผลักดันผมให้ต้องยอมรับหรือไปอยู่กับข้างใดข้างหนึ่ง จะได้เขียนข่าวและวิเคราะห์ข่าวออกมาได้อย่างตรงไปตรงมา

คนเราอาจจะรัก ชอบ และเกลียดอะไรไม่เหมือนกัน แต่ถ้าเราทำใจเป็นกลาง เอาความรักกับความเกลียดมาคละเคล้ากันไป ทุกอย่างก็ผ่อนคลายลงไปบ้าง ดีกว่าไปทุ่มความคิดเกลียดชัง ซึ่งทำให้จิตใจของตัวเองไม่เป็นสุขไปด้วย ลองหันมาคิดรักกัน โลกก็จะดูสดใสขึ้น

ที่แอล.เอ. หรือที่เมืองไทย ต่างก็แยกความคิด แยกขั้วแยกเหล่า และแยกสี คุณจะอยู่ด้านไหนก็ได้ แต่อย่าเอามาเป็นกำแพงกีดกั้นมิตรภาพ จากคนต่างสี จะต้องไม่เป็นศัตรูกัน จะต้องยืนอยู่บนความถูกต้อง โดยยึดหลัก ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์เป็นที่ตั้งและยึดมั่น

โกรธเกลียดกันไปทำไม ชีวิตคนเรามันอยู่ได้ไม่ค้ำฟ้าหรอกครับ