เสื้อเหลือง เสื้อแดง เสื้อสองสีที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของคนไทยเป็นอย่างยิ่ง สามารถทำลายคนที่ไม่รู้จักกันให้ย่อยยับ สามารถสร้างความขัดแย้งให้กับเพื่อนที่สนิทสนมกันมาแรมปี สามารถทำให้คนในครอบครัวเดียวกันเกิดความแตกแยกและเกลียดชังกัน เพียงแค่ต่างฝ่ายต่างชอบสีไม่เหมือนกัน
พลันที่ พล.อ.ประยุทธ จันทร์โอชา ทำการปฏิวัติรัฐประหารขึ้นมา ทั้งสีเหลืองและสีแดงค่อยๆจางหายไปจนคนเกือบลืมเรื่องสองสีที่ไม่ลงรอยกัน จู่ๆมันก็มีเหตุให้สองสีนี้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคุณยิ่งลักษณ์ ชิณวัตร อดีตนายกรัฐมนตรีไม่ยอมไปฟังคำตัดสินคดีจำนำข้าวและหายตัวไปอย่างมีปริศนา จึงเป็นสาเหตุให้ถกเถียงกันขึ้นมาอีกครั้ง สีใครสีมัน และมันอาจจะลุกลามใหญ่โตขึ้นเรื่อยไป
ผมไปเจอบทความชิ้นหนึ่ง
ไม่รู้ใครเขียน แต่อ่านแล้วชอบจัง เพราะมันคือความจริง
...ลุงตู่ไม่ได้เป็นพ่อกู
ทักษิณก็ไม่ได้เป็นพ่อมึง
อภิสิทธิ์ไม่ได้เป็นญาติกู
ยิ่งลักษณ์ก็ไม่ได้เป็นญาติมึงเหมือนกัน
ทุกนักการเมือง ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง
มึงกับกูคบกันมานานแค่ไหนคิดเอาเอง
มึงบอกไม่รับ กูบอกกูจะรับ
ก็เหมือน มึงเชียร์แมนยู
แต่กูก้มหน้าก้มตา เชียร์ลิเวอร์พูล
ความคิดเห็นต่าง มันไม่สำคัญเท่า
" มึงกูเพื่อนกัน "
กูตายก่อน มึงมางานศพกู
มึงตายก่อน กูต้องไปงานศพมึง
คนที่พูดถึงข้างบน เขาไม่มางานศพมึงกับกูหรอก
มึงหิวข้าว กูซื้อให้กิน
กูหิวข้าว มึงก็ซื้อให้กูกิน
ไม่มีอะไรทำลายมิตรภาพระหว่างกูกับมึง
ใครจะเป็นนายก มึงกับกูก็ต้องทำมาหาแดกเอง
ชีวิตมันก็มีแค่นี้แหละ ไอ้เพื่อนเอ๊ย...
(อย่ามาสูญเสียความเป็นเพื่อนที่ต้องพึ่งพา กับปัญหาการเมือง มิตรแท้ไม่มีการเมือง)