เปิดเบิ่ง

วิรัช โรจนปัญญา
เปิดเบิ่ง วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2562

มีเพื่อนฝูงและญาติพี่น้องจากเมืองไทยมาเที่ยวและแวะมาทักทายกับผมที่แอลเอ.เป็นจำนวนมาก ที่มีมามากนั้นเป็นเพราะผมอาศัยอยู่ที่นี่นานผิดปกตินั่นเอง

ความจริงนั้นไม่เคยคิดอยู่ในอเมริกานานถึงเพียงนี้เลย มาอยู่แค่ 5 ปี มีบ้าน มีรถยนต์ มีทุกอย่างที่เคยอยากจะมี โอ๊ย...มันมากเกินความต้องการไปแล้ว ชีวิตในอเมริกาเป็นชีวิตที่จำเจซ้ำซากจนเกิดอาการเบื่อหน่ายเต็มที

ครบ 5 ปีอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้ ผมชวนลูกเมียกลับไปอยู่กรุงเทพเหมือนเดิม บ้านที่กรุงเทพเราก็ยังมีอยู่ ทรัพย์สินเราก็พอมีบ้างเล็กน้อย กลับไปหางานทำเอาใหม่ที่เมืองไทยเราก็พออยู่ได้อย่างสบายๆ

แต่ภรรยาและลูกปฏิเสธที่จะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองไทย เธอขอเวลาอีก 2-3 ปีจึงจะตามผมกลับไป

ด้วยความที่เบื่ออเมริกาเต็มทนผมแพ็คกระเป๋าบินกลับเมืองไทยทันที ได้งานทำใหม่ 2 แห่ง เงินเดือนก็อยู่ได้สบายๆ มีความสุขมากที่ได้กลับไปสัมผัสกับชีวิตในแบบเดิมๆ ทำงาน กิน เที่ยวเกือบทุกวัน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่รบกวนจิตใจผมอย่างรุนแรง คือคอยนึกถึงภาพที่ภรรยากับลูกชายอยู่กันอย่างไร ภรรยาเป็นพยาบาล เช้าไปทำงาน 7 โมงเช้าถึงบ่าย 3 โมง ลูกชายต้องดูแลตัวเองตั้งแต่แต่งตัวไปโรงเรียนด้วยเสื้อผ้าที่แม่เตรียมไว้ให้ เดินไปโรงเรียนเอง กลับบ้านเอง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับ 2 คนแม่ลูกแล้วผมจะทำอย่างไร

มีวิธีเดียวที่ทำได้ในขณะนั้นก็คือใช้โทรศัพท์โทรคุยกับลูกและเมียเกือบทุกวัน ค่าโทรศัพท์ทางไกลต่างประเทศสมัยนั้นก็แพงมากที่สุด นาทีละ 80 บาท เดือนหนึ่งๆผมต้องเสียค่าโทรศัพท์ทางไกลเดือนละสามหมื่นกว่าบาท

อยู่อเมริกามา 5 ปีผมติดนิสัยคนที่นั่นมาอย่างไม่รู้ตัว พอกลับมาอยู่เมืองไทยอีกครั้งเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการขาดความเป็นส่วนตัวไปมาก มีเรื่องมารบกวนจากญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง ผู้ร่วมงานในที่เดียวกัน ฯลฯ ภาษีสังคมสูงมาก แต่ละเดือนต้องหมดเงินไปกับ งานแต่งงาน งานบวช งานทำบุญวัดต่างๆที่เพื่อนร่วมงานหรือคนที่รู้จักมายื่นซองผ้าป่า หรือซองกฐินให้ เดือนๆหมดเงินไปกับเรื่องพวกนี้ไม่น้อยเลย ที่อเมริกานานๆถึงจะมีสักงานสองงาน

อยู่เมืองไทยได้แค่ 4 เดือนผมเผ่นกลับมาแอลเอ.ทันที ด้วยเหตุผลคือเป็นห่วงลูกเมียและเบื่อความจำเจของวิถีชีวิตในประเทศไทย ขอกลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบที่นี่เหมือนเดิม

เฮ้ย....ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องอเมริกาไม่มีที่เที่ยวสนุกสนานเหมือนเมืองไทย ไหงกลับไปเขียนเรื่องราวของตัวเองเป็นคุ้งเป็นแคว เอาไว้ฉบับหน้าแล้วกันนะครับ........สวัสดีครับ