เปิดเบิ่ง

วิรัช โรจนปัญญา
เปิดเบิ่ง วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2557

ผมเป็นคนชอบอ่านป้ายต่างๆ โดยเฉพาะป้ายไฟบนฟรีเวย์ อ่านแล้วก็เอามาคิดว่าเขาโพสต์ข้อความต่างๆ มานั้น มันคืออะไร

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ทุกฟรีเวย์ จะมีป้ายไฟขึ้นมาว่า Serious Drought … Help save water แปลเป็นไทยคงได้ใจความว่า “แล้งแสนสาหัส ช่วยกันประหยัดน้ำ” เราๆ ท่านๆ ที่อาศัยอยู่ในอเมริกา ก็ยังไม่เห็นว่ามันจะแล้งตรงไหน แต่ทางการออกประกาศเตือนมาล่วงหน้าก่อนที่ภัยแล้งจะมาถึงจริงๆ

ผู้หญิงไทยในอเมริกา เท่าที่รู้จักมามากมาย ส่วนใหญ่มักจะไม่ค่อยรู้ถนนหนทาง ทั้งๆ ที่เคยไป และเคยใช้ถนนเหล่านั้นมาแล้ว ส่วนมากจะรู้จักเพียงแค่ขับรถจากบ้านไปที่ทำงาน และจากที่ทำงานกลับบ้านเท่านั้น นอกเหนือจากเส้นทางนี้ รับประกัน “หลงทาง” กันเกือบทุกคน

ป้าจรวยพร อิศรางกูร ณ อยุธยา เมื่อครั้งมีชีวิตอยู่ ขับรถหลงทางเป็นประจำ แล้วคนเดียวที่ “ป้ารวย” มั่นใจที่จะถามถึงถนนหนทางต่างๆ ก็คือผม สมัยก่อนยังไม่มีมือถือแกใช้วิธี จอดรถตรงโทรศัพท์สาธารณะ แล้วโทรมาหาผมที่บ้านบ้าง ที่ทำงานบ้าง โดยบอกตำแหน่งแห่งหนว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และจะไปไหน ขอให้ผมบอกให้ที

พอยุคที่มีโทรศัพท์มือถือคุณป้าเล่นโทรวันละ 3 เวลาหลังอาหาร “อีตึ๋ง... ฉันจะไปหาหมอธีระ ไปยังไง ขึ้นฟรีเวย์สายอะไร แล้วออกจากฟรีเวย์ที่ไหน แล้วไปยังไงอีก” ทั้งๆ ที่คุณป้าเคยไปหาหมอธีระมาเกือบ 100 ครั้งแล้ว แต่ไม่เคยจำได้สักที

คุณเพ็ญพิมพ์ จิตรธร เป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่เคยจำถนนหนทางได้เลย ทั้งๆ ที่เคยผ่านไปผ่านมาหลายร้อยเที่ยว แต่ก็จำไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่เธอมักจะมีน้องๆ อาสามารับมาส่ง ก็เลยไม่ต้องจดจำอะไรทั้งสิ้น จากไทยแลนด์พลาซ่า ไปสถานกงสุลไทย เธอจะต้องถามทุกครั้งว่าวิ่งถนนอะไร เลี้ยวที่ไหน และ ฯลฯ

คุณปนัดดา ฉายพากย์ เป็นสุภาพสตรีอีกท่านหนึ่งที่ไม่เคยจำทางได้เลย แม้กระทั่งถนนที่เคยวิ่งเป็นประจำก็ยังขับเลยจุดหมายปลายทางอยู่บ่อยๆ ซึ่งเธอก็มักจะโทรศัพท์สอบถามมายังผมว่า เธออยู่ถนนนั้น ถนนนี้ และจะไป อีกที่หนึ่งจะต้องขับไปทางไหน ซึ่งผมก็ต้องรับเป็นเรด้าห์ให้เธออยู่ตลอดเวลา ซึ่งทุกครั้งก็สามารถช่วยเหลือเธอได้อย่างดี จนเธอแปลกใจ ถึงกับไปถามคุณกรองกาญจน์ โมราวงศ์ ว่าทำไมผมถึงรู้จักถนนหนทางในแอล.เอ. นี้ดีนัก คุณกรองกาญจน์เธอตอบว่า

“ไม่รู้เหรอว่า พี่ตึ๋ง เค้ามีเมียอยู่ทุกถนน”

งานเข้าแล้วสิตู