เปิดเบิ่ง

วิรัช โรจนปัญญา
เปิดเบิ่ง วันที่ 11 พฤษภาคม 2556

การที่ใครคนใดคนหนึ่งจะมีบทสรุปและลงความเห็นโดยการชี้นิ้วกล่าวหาใครคนใดคนหนึ่งเป็นคนโง่ ต้องยอมรับว่าใครคนใดคนหนึ่งนั้นต้องมีความเชื่อมั่นในตนเองเป็นอย่างสูง

อย่างน้อยก็เชื่อมั่นว่าตนเองเป็น "คนฉลาด"

ถึงไม่ฉลาดในระดับล้ำเลิศใกล้เคียงกับอัจฉริยะ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเชื่อมั่นว่ามีความฉลาดเหนือกว่าคนที่ตนเองลงความเห็นว่าโง่อย่างแน่นอน

ยิ่งเป้าหมายการประณามเป็นถึง "นายกรัฐมนตรี"

ทั้งยังเป็นนายกรัฐมนตรีอันมาจากการเลือกตั้งของประชาชน ได้รับการยอมรับจากพรรคการเมืองอันมีพื้นฐานมาจากการเลือกตั้งของประชาชน

ยิ่งจำเป็นต้องประเมินด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ

เพราะไม่เพียงแต่เท่ากับเป็นการหยามหมิ่นต่อนายกรัฐมนตรีอันเป็นปัจเจกบุคคล หากแต่ยังเท่ากับเป็นการหยามหมิ่นต่อคนที่เลือกนายกรัฐมนตรีคนนั้นด้วย

นี่ย่อมมากด้วยความอ่อนไหว

ท่วงทำนองของคนที่ชี้นิ้วกล่าวหาคนอื่นว่าโง่ เป็นท่วงทำนองของคนที่หยิ่งผยอง และมั่นใจในความเหนือกว่าของตนเป็นอย่างสูง

เป็นท่วงทำนองที่ขาดความอ่อนน้อมถ่อมตน

ในจริยธรรมพื้นฐาน ความอ่อนน้อมถ่อมตนสะท้อน 1 จิตใจที่ให้ความเคารพคนอื่น ให้เกียรติคนอื่น

ยิ่งกว่านั้น 1 ยังคำนึงถึงความเป็นจริงแห่งความเป็นมนุษย์

ความเป็นจริงที่มนุษย์มิได้รู้อะไรจนหมดสิ้น อาจรู้บางอย่าง เก่งบางอย่าง แต่ยังมีอีกหลายอย่างไม่รู้ ไม่เก่ง ไม่สันทัด และยอมรับว่าคนอื่นมีความรู้มากกว่า เก่งมากกว่า สันทัดมากกว่า จึงให้ความเคารพ จึงให้เกียรติ

จึงดำรงอยู่อย่าง "อ่อนน้อมถ่อมตัว"

หากมองความเป็นจริงตามกฎแห่งอนิจจัง กฎแห่งการเคลื่อนไหว ยากเป็นอย่างยิ่งที่ใครจะสามารถยึดกุมความรอบรู้ ความเข้าใจต่อแต่ละสิ่งอย่างครบถ้วน หมดสิ้น

ถามว่าเหตุใดเรายกย่องต่อศาสดา

คำตอบก็คือ เพราะศาสดาไม่ว่าจะชื่อว่าพุทธะ ไม่ว่าจะชื่อว่าเยซู ไม่ว่าจะชื่อว่าโมฮัมหมัด คือผู้ที่สามารถ "เข้าใกล้" ต่อ "ความจริง" ได้มากที่สุด

นั่นก็คือ "เข้าใกล้" ความจริงได้มากกว่าคนธรรมดาทั่วไป

บุคคลอื่นนอกเหนือจากศาสดาจึงอยู่ห่างความจริงมาก ยิ่งกว่า และตรงนี้เองที่ทำให้ต้องยอมรับในความเหนือกว่าของคนอื่น และดำรงชีวิตอย่างให้เกียรติต่อคนอื่น

ไม่ด่วนหยามหมิ่นคนอื่นว่า "โง่" กว่าตน

น่าแปลกที่ในบ้านเมืองเรามากด้วยคนฉลาด มากด้วยคนเก่ง กระทั่งเห็นคนอื่นโง่ คนอื่นไม่ฉลาด

ท่านเหล่านี้เมื่อประณามหยามหมิ่นคนอื่นก็ลืมมองเข้าไปในตัวตนของตน 2 มือนิ้วอาจชี้ใส่คนอื่น แต่ก็ยังมีอีก 3 นิ้วที่เหลือกำลังชี้เข้าหาตัวเอง

เป็นความโง่ในความรู้สึกว่าตนฉลาด