คณะศิลปวัฒนธรรมไทยจากโรงเรียนบางมดวิทยาลัย ทำให้ผมนึกถึงบทกลอนบทนี้ขึ้นมาทันที ทั้งๆ ที่ไม่เคยเขียนไม่เคยใช้มาเลย ตั้งแต่เขียนหนังสือ จำได้ว่าเคยท่องเป็นบทอาคยานในตอนเรียนชั้นประถมศึกษา

19 ชีวิตของนักเรียนโรงเรียนบางมดได้มาอเมริกาเพราะอาจารย์ให้สัญญาว่า ถ้าเล่นโปงลางหรือศิลปะชิ้นไหนได้เป็นแชมเปี้ยนประเทศไทยแล้วจะให้รางวัลด้วยการไปเที่ยวอเมริกา

"โปงลางมดทอง" ได้แชมป์ขึ้นมา จึงเป็นหน้าที่ของอาจารย์ต้องดิ้นรนหาทางมาอเมริกาให้ได้ ได้สปอนเซอร์ค่าตั๋วเครื่องบินจากสภากรุงเทพฯ และที่อื่นๆ รวมกันหลายแห่ง มีใครบ้างผมไม่ทราบ

ทางวัดไทยลอสแองเจลิสได้เมตตาเด็กๆ ด้วยการออกจดหมายรับรองให้เด็กเหล่านี้ได้วีซ่าเข้าอเมริกาโดยไม่มีข้อแม้ได้ๆ ทั้งสิ้น

มาถึงอเมริกาด้วยเงินติดตัวมาคนละ 500 คนละ 1,000 (บาทนะครับไม่ใช่ดอลลาร์) มีเงินมาแค่นี้ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรได้ ด้วยความเมตตาและน้ำใจของคนไทยที่นี่ที่ได้ช่วยกันส่งเสริมและสนับสนุน ทำให้เด็กเหล่านี้ได้มีโอกาสไปโชว์ที่ งานไทยนิวเยียร์ สงกรานต์ เฟสติวัล ครั้งที่ 9 เมื่อวันที่ 1 เมษายน 2555 โชว์ที่ไทยแลนด์ พลาซ่า วันที่ 13 เม.ย. โชว์ที่วัดไทยลอสแองเจลิส ในงานสงกรานต์ วันที่ 14-15 เม.ย.

วันที่ว่างจากการแสดงก็ได้ครูวัดไทย นำโดย "ครูเปิ้ล" วาสินี ธรรมปัญญา พาไปเที่ยวชมเมือง รวมทั้งทำอาหารให้เด็กทานทั้งคณะทุกวัน

คุณศรีวงษ์ อาญาสิทธิ์ คุณณรงค์ สถานนท์ชัย และเพื่อนๆ พาเด็กไปเที่ยว Las Vegas Grand Canyon Arizona 3 วัน

คุณเอนก พลอยแสงงาม ให้เด็กทั้งคณะไปเที่ยว ดิสนีย์แลนด์ พร้อมทั้งอาหารเช้าคนละกล่อง ตบท้ายด้วยดินเนอร์อย่างหรูที่ไทยแลนด์ พลาซ่า

คุณณรงค์ สถานนท์ชัย พาคณะเด็กไปนอนดูหิมะบนเขาที่ Big Bear หนึ่งคืนกับสองวัน

คุณนงเยาว์ วรานนท์ พร้อมทั้งเจ้าหน้าที่ศูนย์พัฒนาสุขภาพชุมชน ร่วมกับคุณจเร รุ่งสาโรจน์ จัดโชว์ให้ที่ไทยแลนด์พลาซ่า รายได้มอบให้เด็กทุกคนเป็นค่าช็อปปิ้งก่อนกลับเมืองไทย

ยังมีอีกหลายคนที่ให้ความกรุณาต่อเด็กนักเรียนคณะนี้ แต่ผมจำชื่อไม่ได้ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

ขอได้รับความขอบคุณอย่างจริงใจจากเด็กในคณะนี้ทุกคน เป็นบุญคุณที่เด็กและผู้ที่เกี่ยวข้องจะขอจดจำไปตลอด

เขียนไปแล้วอดอิจฉาเด็กไม่ได้