ท่องไปในซานฟรานฯ
นายรุงรัง



ตะปูตำใจ

เที่ยงวันนั้น ท่ามกลางภูมิอากาศที่ร้อนผ่าว ใบไม้นิ่งสงบไม่พลิ้วสลัดใบแม้แต่น้อย ฉันและเพื่อนๆต่างไม่ใยดีกับภัยรอบๆตัวที่กำลังย่างกรายเข้ามา ต่างคนต่างวิ่งไล่จับกันข้างๆกองไม้ผุๆพังๆที่ภารโรงนามาสุมกองรวมกันเอาไว้ พริบตานั้นฉันแผดเสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด จากคมตะปูขึ้นสนิมที่เกลื่อนกลาดอยู่ในกองไม้ เลือดสดๆไหลรินออกมาจากพื้นรองเท้าบางเบา เสียงร้องไห้ของฉันคงจะดังไม่เบา วินาทีนั้นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหน้าตาคมสันวิ่งถลาเข้ามาคว้าร่างน้อยๆของฉันปลิวไปกับสายลม ฉันแหงนมองใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยความเมตตา เม็ดเหงื่อไหลย้อยลงมาจากใบหน้าแสบเข้าไปที่ดวงตาฉัน เขาพาฉันเข้าไปที่ห้องปฐมพยาบาลอย่างกุลีกุจอท่ามกลางความโกลาหลของบรรดาคุณครูสาวๆที่ล้อมหน้าล้อมหลังช่วยกันชำระบาดแผล ท่ามกลางกลิ่นทิงเจอที่คละคลุ้ง

ตลอดห้าสิบปีที่ผ่านมาฉันยังจมปลักกับอดีต ใบหน้าแห่งความอบอุ่น ที่เคยได้ใกล้ชิด เสมือนหนึ่งเหตุการณ์เพิ่งผ่านไปเมื่อวาน ฉันเองแม้มีกิจวัตน์ประจำมากมาย แต่ก็ยังหาความสุขเล็กๆน้อยๆจากการติดตามข่าวสารบ้านเมืองทางออนไลน์ ที่นี่อเมริกา ทันใดนั้น สายตาฉันสดุตอยู่กับชื่อใครบางคนที่ฝังอยู่ในใจฉัน หัวใจฉันเต้นแรง ใช่เขาคนนั้นหรือไม่ คนที่ฉันยังไม่เคยได้กล่าวคำขอบคุณนานกว่าครึ่งศตวรรษ ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับกระสับกระส่าย ตัดสินใจโทรหาเพื่อนรัก เพื่อหาหนทางติดต่อกับ เขาอีกให้ได้

ฮัลโล สวัสดีค๊ะ เสียงของฉันที่พูดออกไปสั่นสท้าน ประหนึ่งเสียงของเด็กน้อยที่ทำผิดยืนอยู่ต่อหน้าคุณครูหน้าชั้นเรียน โทรจากไหนครับ...ดิฉันชื่อ จุฑารัตน์ มาลยาภรณ์ จากเมืองนาปา แคลิฟอร์เนีย.....ว่าไงครับ.....อยากทราบว่าคุณนิพนธ์เคยเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนสุขุทวิทวิทยาหรือเปล่าค๊ะ....ใช่ครับ แต่นั่นมันนานมากแล้วนะครับ.........คุณครูยังจำเด็กตัวเล็กๆที่ถูกตะปูตำรองเท้าได้ใหมค๊ะ...จำได้ซิครับ ตรงนั้นกองไม้เยอะมากเลย.....

ฉันปลาบปลื้มจนน้ำตาคลอ กว่าห้าสิบปีแต่คุณครูยังจำเหตุการณ์นั้นได้ ฉันดีใจมาก และไม่เคยลืมพระคุณของคุณครูเลย ทำให้ฉันตั้งความหวังว่าจะต้องหาทางพบหน้าคุณครูนิพนธ์ รัตนวิจัย คุณครูผู้แสนดีแม้จะนานแสนนาน ไกลแสนไกล ฉันจะติดตามไปขอบคุณด้วยตัวเองให้ได้ ฉันต้องขอขอบคุณ คุณลุงดำเกิง เสพย์ธรรม และคุณพรพิไล อัศวโกวิท ที่ช่วยสานให้ฝันฉันเป็นจริง ด้วยความจริงใจ จุฑารัตน์ มาลยาภรณ์ (จูรี่ เกร็ก)