ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 16 พฤศจิกายน 2556

เกินสิงโมงเช้า “นิดหน่อย” ความรู้สึกชอบภาษาไทยความหมายมากมายมีคำพูดแยกแยะจากมากเห็นกองโต จนถึงเห็นภาพกองเล็กจี๊ดเดียว “นิดหน่อย” สองคำรวมกันยิ่งลดปริมาณ ความหมายไม่มาก คนเคยรักบอกว่าฉันรักเธอ หัวใจพองโต เต้นถี่เลือดวิ่งทั่วกาย หน้าแดงความรู้สึกสุข ยังไม่จบคำพูดต่อเติม รักนิดเดียว หน้าซีด คิดบวก เฮ้ยในโลกอะไรเริ่มเป็นสิ่งดีๆ ก็เริ่มจากนิดเดียวก่อนทั้งนั้น ถึงจะคิดได้ แต่ใจก็ตก ขอร้องเถอะอย่าลดคำพูดออกจากปากที่บอกว่ารัก แล้วทำร้าย ไม่พูดว่ารักนิดหน่อยนะ คนพูดยิ้มสบตา สายตาฟ้องความรู้สึกเสมอ คนรับรู้ยิ้มตอบ พูดอะไรต่อมิอะไรก็ต้องอาศัยเวลา ในการพัฒนาตัวเองเน๊อะ โนคอมเม้นท์ จากคนริมฝีปากหนา เป็นเส้นตรง ทาสีแดงสด ท้ายทายความรับรู้มากมาย เพื่อนเคยบอกตอนยังไม่รักกัน น่าฉิบ ยกเท้า เพื่อนวิ่งหันหลังตะโกนข้าล้อเอ็งเล่น สองคำนิดหน่อยและนิดเดียว คุณสมบัติใกล้เคียง

ถือแก้วกาแฟ รินค่อนแก้วจากธนาคารเวลฟาร์โก้ ทุกธนาคารยี่ห้อเดียวกัน ไปทุกที่มีกาแฟ กาแฟน่าจะเป็นตัวเสริมไว้บริการลูกค้า คนเดินเข้าธนาคารตอนเช้า ผมมาถอนเงิน ช่วยตัวเองดื่มกาแฟได้ไหม เชิญครับ มีธนาคารเพื่อนบ้านอยู่ตรงข้ามถนนชื่อ “เชส” มีบริการกาแฟและคุ๊กกี้ด้วย ผมไม่มีบัญชีเดินตามหลังแม่บ้าน แม่บ้านเข้าแถว ผมเร่ไปโต๊ะกาแฟ หยิบคุ๊กกี้ แม่บ้านจะฝากหรือถอน ผมไม่อยากละเมิดสิทธิ คนเราถึงจะอยู่ด้วยกัน เกินหรือขาด 40 ปีไม่มาก ย่อมต้องให้เครดิต ไม่ซักถาม ขู่เข็ญ แบมือ พูดภาษาคนเจริญ การให้เกียรติต่อกันเป็นสิ่งต้องกระทำ หลายคนต่อเติมยิ่งทำตัว อยู่ภายใต้ทุกสถานการณ์ได้ ชีวิตย่อมตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ ชีวิตย่อมเจริญ

ถือถ้วยกาแฟฟรี ติดตัวไปไหนไปด้วย จนกว่าจะหมดแก้ว คนที่เกิดเป็นคนเห็นแก่ตัว เมื่อดื่มหมดแก้วคิดหมดประโยชน์ แต่คนมากคนถูกอบรมสั่งสอนให้รู้จักคุณ คนปลูกกาแฟ ดูแลเก็บเกี่ยว จนถึงออกมาเป็นกาแฟ ควันฟุ้ง กลิ่นหอม ขอบคุณครับ จำคำพูดของพระผู้ใหญ่มากองค์ เคยอ่านเท่ากับอบรมตัวเองลองสาวพฤติกรรม อะไรต่อมิอะไรจะถึงจุดที่เราใช้บริการมากคนตั้งใจทำ

ซิบ ความร้อนจาง ผมคุ้นจะดื่มตอนร้อนหรือเย็น บ่อมีไก๊ บ่อยครั้งทำกาแฟถ้วยที่สองที่บ้าน ดื่มเหลือเกินครึ่ง บอกแม่บ้าน เธออย่าทิ้งนะเก็บใส่ตู้เย็น พรุ่งนี้ตื่นนำใส่ไมโครเวฟ พออุ่นถึงรสจะเปลี่ยนไปบ้าง อดคิดเฮ้ยอย่าทำตัวให้จุ้นมากนักเลย โชคดีที่แกยังมีของกิน อย่าทำตัวเชิดนานวันสิ่งที่เลือกปฏิบัติ เดินจากหัวสู่ท้ายเป็นเส้นตรง เขาจึงบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างสามารถปรับตัวให้เสมอภาคได้ คำว่าเสมอภาคคือกฎเกณฑ์ที่เรารับรู้ อยู่นอกตัว ต่างเห็นจับต้อง สัมผัสได้ แต่สิ่งรับรู้ภายใน เจ้าตัวเท่านั้นเห็น จะเหมือนหรือแตกต่าง ในความเป็นปัจจัย ช่างหัวใคร

เหยียบเบรคหยุดรถคนข้าม ถือโอกาสซิบกาแฟ มองดูคนข้ามตัวกลมไม่อ้วน ชีวิตอาหารที่กินคงจะมากด้วยผัก สูงพอๆ กับผม หน้าตากะเหรี่ยง ความคิดเหมือนกัน ถ้าผมและชายเดินข้าม มายืนเคียงถามคุณผู้หญิง ใครหล่อกว่า ชอบคนไหนคนนั่งด้วยมองหน้า ฉับชอบผู้ชายเพียงดูดี พิจารณานิสัยเป็นตัวเลือก เลือกคนจิตใจไม่เห็นแก่ตัวเอื้อเฟื้อ เกื้อกูล พูดง่ายๆ เป็นคนมีเมตตา ยิ่งคนเห็นแก่ตัว จะพูดว่าขี้เหนียว งก ขี้ตืด ฉันอนุโลมเป็นพรรคพวกเดียวกัน คนแบบนี้ฉันไม่สน พร้อมยักไหล่ เคยคบหา ไปทานอาหารร้านดีหน่อย ฉันหมายถึงสะอาด โอ่โถง ที่คนทั่วไปกินน่ะ แต่ราคาอาจสูงกว่า บ่นเสียนาน ยิ่งเลือกช็อปของห้างของมีแบรนด์ นี่ขนาดไม่จ่ายยังอ้างมากสิ่ง ใช้ไม่นาน ก็หาใหม่ ไม่รู้จักคุณค่าของเงิน ระหว่างคนสองคนขี้เหนียวกับไม่ขี้เหนียว กะจะอยู่ยาวจนตาย คนไม่ขี้เหนียว ความรู้สึกจะสบายใจ ไม่กระทบกับใจ อ้อคนหล่อ ชอบดูน่ะ แต่คงจะมีคนสนใจเยอะ ย่อมมีอัตตาสูง พาลเป็นคนเจ้าชู้ ฉันเคยฟังเพื่อนแต่งงานกับคนหล่อเจ้าชู้ พอเวลาล่วงไป เพื่อนบอกว่าถ้าเรารู้ และปรับตัวได้ พอถึงวันนี้ฉันมีความสุขมากเขาเอาใจเก่ง เข้าใจชีวิต แต่เมื่อเริ่มหันสู่ทางธรรมสิ่งดีๆ ก็เข้ามาเป็นส่วน แต่กว่าจะถึงวันที่บอกหน้าคงเหี่ยว

คนเดินข้ามถนน นุ่งกางเกงขายาวสีกากีใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาว เสื้อขมุกขมอม ดูอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้ความเป็นสีขาวกลับมาอีกได้ ใส่รองเท้าผ้าใบ คาดเข็มขัดหนังหัวสี่เหลี่ยม คนทำงานก้มๆ เงยๆ ยกของ เข็มขัดจำเป็น ไม่ให้กางเกงเคลื่อนตัว อุ๊ยหลุด เขาชื่อ “บุ้ง” แม่นมีคำข้างหน้า และต่อท้ายคงไม่ว่าที่ลืม ชีวิตคนจะวัยขนาดไหน ก็ลืมได้ทั้งนั้น แต่ชีวิตคุณกับผม อย่าลืมความสำคัญเกี่ยวกับแม่บ้านเชียว วันเกิด อาหารชอบ ดอกไม้ และคำพูดที่เป็นคำสั่ง เราลืมถึงจะไม่ถูกกำชับให้เสียความรู้สึก มากคำพูดตอนหลัง อาจทำให้เราไขว้เขว เธอเริ่มความจำเสื่อม ต้องอย่าให้ถึง “อัลไซเมอร์” นะไม่อย่างนั้นจะให้ดูแลจี้ คงเป็นไปไม่ได้ รู้ตัวลืมบ่อย เวลาบอกให้ซื้ออะไร จดไว้ด้วย “บุ้ง” อาชีพพ่อค้าขายผัก ตลาดนัดของเกษตรกร ปลูกเอง ขายเอง ผักที่เห็นสด กำละเหรียญ ยกเว้น ประเภทกำไม่ได้ ถั่วลิสง กระเจี๊ยบ พริก อีกมาก จะปอนด์ละ 2 เหรียญ อาจมีราคาเกินบ้าน โธ่ก็รู้เป็นผักก่อนฤดูกาล กว่าจะได้ ปลูกในหลังคา ให้ความอบอุ่น ถอนวัชพืช บำรุงด้วยปุ๋ย ถึงจะได้ก็จำกัด อย่าพูดว่ากำไรเลย เกินตัวนิดก็โอเค

“บุ้ง” เป็นชาวเมี้ยน หน้าตาคล้ายคนจีน ความมานะ อดทน ต่อสู้ ย่อมสูสี ตอนสงครามเวียดนามยุติ (1974) ไม่มีที่ไป ที่ทำมาหากินของชาวบ้านถูกสงครามทำลาย พ่อแม่พี่น้องตาย พลัดพราก ถึงจะยังมีชีวิต หลังสงครามถึงบ้านเรือนพังเงินทองหายาก ก็ยังพอให้ชีวิตดำเนินได้ แต่ใจที่บอบช้ำ เห็นคนตาย คนหลบหนีกลัว จะยังอยู่กับเราตลอดไป หลังสงครามครอบครัวบุ้ง เดินรวมกลุ่มมากับผู้อพยพมาอยู่ไทย ไม่นานอเมริกาแสดงความจำนงค์รับผิดชอบชีวิตของพวกเขา พอถึงอเมริกา บ้านมีอยู่เงินมีให้ใช้ทุกเดือน ถ้าทำตัวเกียจคร้าน นั่งนอนแบมือ ให้วันเดือนปีผ่าน อายุเพิ่มพูน ผิวกายแก่เฒ่าตามกาลเวลา ชีวิตไม่อดอยาก มีข้าวกินทุกมื้อโดยไม่ต้องทำงาน เจ็บป่วยไม่ต้องพึ่ง 30 บาท ที่ต้องหอบสังขารเข้าคิดเป็นวัน คนไข้ คนรักษา ต่างหน้าบึ้งงอ คำพูด คนป่วยรอเหมือนกองทัพมด แต่ละวันความผาสุขของชีวิตหาไม่เจอ คนทำงานเกี่ยวกับรักษาคิด

บุ้ง ชีวิตก่อนโน้น ไม่เคยรอให้โอกาสมาหา เป็นฝ่ายเดินทางสร้างโอกาสให้ตัวเอง เห็นที่กว้างว่างเปล่า เพียรมานะ พลิกดิน ปลูกพืชผักไม่นานชีวิตก็จะเจริญ บุ้งถึงจะไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย แต่บุ้งก็คิดว่าชีวิต อดทนขยันงานที่เป็นโอกาส อยู่ใกล้มือ ความสำเร็จมาเอง และจะแตกต่างกับคนเรียนจบมหาวิทยาลัย บุ้งเป็นนายตัวเอง มั่นใจ ขยันมานะ เรียนรู้ ผิดกับคนเรียนหนังสือ ยิ่งเดี๋ยวนี้ความคิด มั่นใจตัวเองไม่เพิ่มพูน แต่ละวันทำตามคำสั่ง และที่เจ็บเดินตามก้น ผมผสมโรง “นรก”

บุ้งเริ่มชีวิตดีๆ ที่เมือง Merced อากาศร้อน ทุ่งกว้าง มีลำน้ำ เข้าล็อค เพียงแต่ชีวิตขยัน ยืนกลางแดด มือจับจอบ เสียม ปาดเหงื่อ เผลอไม่นาน พอมาถึงวันนี้นานปี มั่นคง ลูกๆ มีการศึกษา ลูกพอวันหยุดมาช่วย วัฒนธรรมไม่ตกหล่น

การเป็นเกษตรกรงานเริ่ม ถ้าคิดว่าเป็นงานยากสุดคงถูก ต้องถาง กำจัดวัชพืช กลับดิน ทำร่อง ทำแปลง บนแปลงเป็นที่ปลูกผัก ทำให้สูง ผสมปุ๋ย ทำให้ดินร่วนซุย ทุกอย่างพร้อม ลงเมล็ดผัก รดน้ำ พรวนดิน ไม่นานวัน เห็นต้นโผล่จากดิน รดน้ำมากขึ้น ต้นสูงขึ้นจากดิน ขยายลำต้น ออกใบเขียว มองไปทุกแปลง แตกต่างตามประเภทของพืชผักที่ลง เดี๋ยวเดียว เห็นดอก เปลี่ยนผล บางประเภทไม่มีดอก ไม่มีผล แตกกอ รอวันเก็บ

ร้านผักที่ไป ฟาร์มเมอร์มาร์เก็ต เริ่ม 8 โมง เลิกบ่ายโมง คงต่างกันแต่ละที่ เลิกเก็บกวาด ส่วนมากของจะขายหมด บางอย่างเหลือเก็บไว้ขายที่อื่นวันรุ่งขึ้น บุ้ง บอกเมื่อถึงบ้านก็ดูแลผักผลไม้ เก็บแพ็คใส่ลังเพื่องานวันรุ่งขึ้น

ลูกค้าเคยถาม ขายดีอย่างนี้คงรวย ไม่หรอกคนทำมาหากินปลูกผัก ไม่ทำเป็นอุตสาหกรรม ชีวิตเพียงมีอาหารกิน มีงานทำ รายได้ คือเงินที่ต้องเก็บประหยัดจ่ายภาษี เจ้าหน้าที่เคยอธิบาย อเมริกาการจ่ายภาษีจำเป็น เมื่อเราถึงเวลาเกษียณเงินที่เราจ่าย และเก็บฝากบางประเภท จะกลับมาดูแลชีวิตยามชรา เขาเน้นชีวิตที่นี่ ถ้าเราไม่ช่วยตัวเอง วางแผนชีวิตปลายทางชีวิต จะลำบากวุ่นวาย

เคยมีลูกค้าบอกว่าทำไมไม่ปลูกผักแบบออแกนิค หรือผักแบบอินทรี บุ้งตอบ คิดอยู่เสมอเพราะชีวิตทุกคน ย่อมได้รับความปลอดสารพิษจากพืชผัก แต่ตอนนี้เริ่มแบบใช้ปุ๋ยธรรมดาก่อน ราคาถูก ดูแลง่าย และสำคัญ ต้นทุนไม่สูงมาก เมื่อมาวางที่ร้านสามารถขายลูกค้าราคาถูกได้ เงินจะมีค่าในการซื้อ เพียงก่อนปรุงเป็นอาหาร ตัดล้าง แช่น้ำนานหน่อย บุ้งกล่าวขอโทษ คงอีกไม่นานจะมีพวกปลอดสารมาขาย ตอนนี้ทดลองอยู่ คนฟังคือลูกค้ายิ้ม คนฉลาดคิดย่อมไม่ดันทุรัง

บุ้ง พูดได้หลายภาษา องค์กรภาษาพูด คนพูดได้หลายภาษา เป็นคนมีความสามารถสูง ฉลาดย่อมเรียนรู้และรับรู้เร็ว คนพูดฟังได้หลายภาษา พวกชอบนินทากลัว พอเห็นเดินมาร่วมวงหลบหลีก คำพูดเพราะคิดว่าพูดคุยภาษาตน คนเดินมาร่วมถึงหน้าตา พฤติกรรมกะเหรี่ยง แต่เมื่อรู้ว่าสามารถเข้าใจมากภาษาที่กำลังพูด ปิดปากการนินทา สมองด้านขวาเจริญเติบโตมาก คนความคิดโบราณปัจจุบันถือว่าเป็นคนไม่ปกติ ที่เชื่อว่าสมองส่วนซ้ายเกี่ยวกับตัวเลขถนัดด้านความซับซ้อน อย่างการวางแผนหมากรุก นอกจากจะอ่านพฤติกรรมของฝ่ายตรงข้ามการเดิน ความคิด ประมวลการล่วงหน้าหลายหยัก กล่าวว่าสมองซีกซ้ายสำคัญกว่าสมองด้านขวา

ภาษาที่พูดได้ ภาษเมี้ยน ภาษาไทย ภาษาจีน แถมลาว ชีวิตไม่เคยรู้ภาษาอังกฤษถึงตัวจะอยู่ๆ ไปๆ ลาว อย่างลาวเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส แต่ไหงเกินค่อนพูดฝรั่งเศสไม่ได้ ยิ่งอาหารฝรั่งเศสตอนมาเป็นนาย พวกตับห่านบดแตะลิ้นบ้วนทิ้ง แต่ถ้านำมาย่างสุกๆ ดิบๆ ใส่ข้าวคั่ว เหยาะน้ำปลาร้า มะนาว พริก แซ่บหลาย

แล้วภาษาอังกฤษ ไม่เคยสัมผัส อย่างดีพบพวกท่องเที่ยวพูด เดินหนีเพราะไม่ใช่ธุระของข้า แต่เมื่อมาอเมริกา เท่ากับเริ่มเรียน ฟัง พูดใหม่ กับเจ้าของภาษา เดี๋ยวนี้คำพูดซื้อขายสนทนา หันหลังฟัง เหลือเชื่อการเน้น สำเนียง คนอเมริกันชัดๆ

“บักบุ้ง” ข้ายอมรับความมานะ ตรงคำพูด และพบเห็น ถ้าขยันจะอยู่ไหนๆ ไม่มีอุปสรรคขัดขวาง เมื่อขยัน มานะ ความตั้งใจสุดที่ นำสิ่งดีและความสำเร็จมาให้เสมอ หลายคนถือกำผักเข้าแถวจ่ายเงิน เสียงจากบุ้ง โฟดอลลาร์ พลีส