ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 12 สิงหาคม 2560

ยังเช้าที่จอดรถย่านการค้า ยังพอมีที่ว่าง สายหน่อย คนออกจากบ้าน ถึงรถจะหนาตา แต่ย่านธุรกิจรถก็เข้าๆ ออกๆ ไม่จอดแช่ ฝั่งผมจอดรถ ต้นถนนสี่แยกเป็นธนาคาร อดคิดอาชีพเปิดธนาคารได้ย่อมต้องมีทุน เมื่อเปิดคนนิยมเข้าออกจะฝากประจำ ฝากรายวัน ยืมเงิน ซื้อหุ้น ฝากถ้าดอกเบี้ยให้ดี ยืมดอกเบี้ยต่ำ ย่อมได้รับความนิยม น่าจะผิดกับธนาคารไทย พอายุเกษียณหรืออีกไม่กี่ปีก็ต้องหยุดทำงาน ยืมเงินซื้อบ้าน ย่อมได้รับการปฏิเสธ เพราะธนาคารกลัว ถึงเวลาจ่ายเงิน ช่วงเกษียณ เงินประจำต่ำ ดีไม่ดีเอาเงินก้อน ตายเลย เผอิญใช้เงินเติบ เงินพร่องกระเป๋า เมื่อเงินขาดมือ ทางเลือกปากท้องกับจ่ายเงิน เลือกหนทางเบี้ยว เลยธนาคารมีร้านขายเค้ก ร้านกาแฟ ร้านหนังสือ ร้านพิซซ่า ร้านนี้มาจากชิคาโก้ คนนิยมธุรกิจคนไม่เคยว่าง ร้านซ่อมรองเท้า ผมรู้จักเป็นชาวฟิลิปปินส์ เคยเอารองเท้าไปเปลี่ยนส้น ราคาแพง พอยุคนี้รองเท้าใหม่ราคาถูกมีเยอะ ระหว่างซ่อมกับซื้อใหม่มีบ้างคนติดรองเท้า ชอบ ยอมจ่ายเงิน เยอะซ่อม น่าจะแตกต่างกับตาที่ผมเห็น เข็นรถให้ยาย อยู่กันมานาน ย่อมเกื้อกูล พึ่งพากัน อาจจะแตกต่าง ระหว่างสังคมอเมริกา และสังคมไทยโดยเฉพาะระบบครอบครัว ระบบอเมริกาครอบครัว ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วหมดความสุข หาความคิดเห็นคนละขั้ว ถึงจะเดินไปนั่งคำปรึกษาจากหมอจิตแพทย์ สุดท้ายคำแนะ เมื่ออยู่มีแต่ปัญหา หาความสุขไม่ได้ แยกกันน่าจะดี

สังคมไทยเดี๋ยวนี้ความคิด เหมือนประเทศตะวันตก คืออิสระ แต่คนรุ่นผมยังยึดหลักโบราณ ถึงจะแยกกันอยู่คนละซีกโลก ชีวิตก็ยังคิดเป็นหนึ่งเดียว คือความเป็นครอบครัวจริงแล้วผมเห็นคนมากมายแยกกันอยู่ เมื่อนานวัน ความเป็นปกติเกิด หมดความห่วงใย หมดคุณค่า เหตุฉุกเฉินเกิดจะมองหาคู่ชีวิตดูแล เห็นแต่ความว่างเปล่า ต้องพึ่งตัวเอง มากคนเพื่อนเมตตาดูแล อดคิดอะไรคือหนทางถูกต้อง

ผมเลี้ยงซ้ายตรงทางสามแยก ระบบความปลอดภัยจากไฟ มีทั่วไป ระบบดีๆ บนถนน สี่แยกหยุดมีเครื่องหมาย มีทางม้าลายคนเดิน เส้นคู่กลางถนนห้ามแซง ห้ามเลี้ยวกลับ และเดี๋ยวนี้ระบบได้พัฒนาอีกขั้น ปกติ ไฟแดงก็สามารถเลี้ยวขวาได้ เมื่อมองดูแล้วปลอดภัย แต่ปัจจุบันมากสี่แยก จะเขียน “ห้ามเลี้ยวขวาตอนไฟแดง” ไม่เขียนไว้ก็มีเครื่องหมายบอก ครับอดคิด รัฐยากจน เงินหายาก ค่าใช้จ่ายตำรวจมากขึ้น ย่อมคิดวิธีหาเงิน เลี้ยวซ้าย ส่องฝั่งถนนที่จอดรถเยอะ ครับต้องหยอดเงินค่าจอดรถ ยังเช้าที่จอดยังพอมีว่าง ถอยหลังมากปี ผมนิยมหาที่จอดใกล้กับจุดที่ต้องการไป บ่อยครั้งขับรถ วนไปมาก็ทำ หลายปีมาความคิดบวกเกิดกับจิตสำนึก จอดไกลหน่อย เมื่อมีที่จอดก็ดีเหมือนกันจะได้เดินออกกำลังขา ชีวิตพออายุมากขึ้นปัญหาเดิน เข่า ข้อเท้า เริ่มบ่น ถ้ายังทำไม่สน ไม่เดินบ้าง ไม่ออกกำลัง ปลายทางคงจะร้องโอยขึ้น จะขอความช่วยเหลือจากคนใกล้ตัว วัยก็ล่วงเลยเหมือนกัน เราน่าจะดูแลตัวเองมากขึ้น ไม่ใช่รอความช่วยเหลือจากเมีย ดีเสียอีกออกกำลัง สุขภาพสามารถดูแลช่วยตัวเองได้ อาจมีบ้างแม่บ้านอาจจะหยิบยืมขอความช่วยเหลือ

โดยปกติจะเช้าหรือสาย บล็อกที่ผมจอดรถเป็นย่านธุรกิจ มากธุรกิจแบบซื้อใส่ถุง เดินขึ้นรถขับ

จอดรถเสร็จยังไม่ถึง 8:00 AM มิเตอร์ยังไม่ทำมาหากิน มิเตอร์ย่านนี้ ตื่นแต่ 8:00 AM พอ 6:00 PM ก็หลับนอน ทำงาน 6 วัน จันทร์-เสาร์ วันเสาร์เป็นวันที่ 6 ถ้าเป็นคุณกับผมต้องได้รับเท่าครึ่ง ผมคิดว่ามิเตอร์คงไม่ได้รับ ทำงานหนัก ตามคำสั่ง วันได้พักผ่อนคือวันอาทิตย์ แต่ย่านธุรกิจ อย่างดาวน์ทาวน์ซานฟรานซิสโก มิเตอร์ต่างบ่าน ทำงานทุกวัน ยิ่งวันเสาร์-อาทิตย์ ไม่มีเวลาหยุดพักเกิน 5 นาที เช้าจนถึงหัวค่ำ โชคดีที่ประเทศมีวันฮอลิเดย์ อย่างวันชาติจึงได้หยุด ซานฟรานซิสโก ถ้าวันไหนมีเดินขบวน เดินพาเหรด รถห้ามจอด อดยิ้มได้พักมิเตอร์บอก

ระบบของผม มีความรอบคอบเกี่ยวกับเงินหยอดมิเตอร์มากขึ้น เข้าธนาคารและ ควาเตอร์ไว้ โรล 10 เหรียญ วางไว้ข้างๆ รถ หมดห่วงจะจอดที่ไหน ไม่กังวล เดินหาที่แลกเงิน เคยเดินไปและกลับมากระดาษตั๋วแปะ วางที่ปัดน้ำฝนแล้ว เผลอบ่น ด่าบ้าง ความปวดใจลดคลาย เขา ผมหมายถึงผู้ใหญ่ นักจิตแพทย์ เพื่อนสอนมีความกังวลใจ ออกไปกลางทุ่ง อ้าปากตะโกน ถ้าอยู่บ้านปิดห้องตะโกน แม้แต่คลาสออกกำลัง ช่วงสุดท้าย ก็อนุญาตให้ตะโกนพ้องกัน ถามว่าเสียงตะโกนของเพื่อนร่วมคลาสรำคาญไหม ไม่มีความรู้สึก พอเสร็จโล่ง

จอดรถไม่ลืม ปิดหน้าต่าง ล็อครถ ครับเมืองทุกเมือง ถึงจะดูปลอดภัยจากโจรผู้ร้าย แต่สาเหตุก็เกิดบ่อย โดยเฉพาะจอดรถ มีขออย่างกระเป๋า ของมีค่าวางไว้ในรถ คนร้ายเดินผ่าน สายตาของคนร้ายย่อมมองหาเหยื่อ เมื่อมองเห็นความคิด ย่อมคิดเสมอมีคุณค่า อาจถูกทุบกระจก ได้ไปแล้วเปิดดู Junk ทั้งแพ กลับมาเขียนแปะ คราวหน้าจะกรีดยางด้วย แย่จริงเชียว

ผมเดินผ่านร้านไปรษณีย์ ทุกวันสายหน่อย เคยไปซื้อบริการ ส่งกล่องให้ลูกชาย พอเลี้ยวเข้าประตู คนต่อแถวเยอะ ถือกล่อง ยิ่งช่วงคนทำงานพักกินอาหาร คนทำงานคนเดียว วุ่นวาย กล่องที่ส่งรายละเอียดมีมากอย่าง บางอย่างก็มีประกันกล่องเสียหาย กล่องหาย ถ้าจะส่งให้ผู้รับ 2 วัน หรือ 3 วัน ต้องกรอกลงในแผ่น เพิ่มเงิน มากสิ่งของต้องการคนรับเซ็นชื่อ ครับรวมทั้งจ่ายเงิน ยิ่งล้วงกระเป๋าหาเพ็นนีมากสิ่งเสียเวลาเพิ่ม มากรายจะควักกระเป๋าหลังจากไปรษณีย์บอกราคา จะเตรียมตัวก่อนเอาใจคนต่อหลัง ไม่เคยมีในความคิด อดคิดถึงคำสอนของพุทธศาสนา สติปัญญาเป็นปัจจัยของการดำเนินชีวิต

เลยร้านไปรษณีย์ เคยเป็นร้านเช่าเทป เลิกไปหลายปี แล้วคนหมดความนิยม ธุรกิจลดลง คนนิยมควักกระเป๋า เช่าเคเบิ้ล แม้แต่ผมถึงจะเดินทางบ่อย ไม่ได้ติดทีวีไทย แต่ก็สิ้นสุดความอดทน อยากดูข่าวไย คนโกงถูกจับไม่ถูก ก็ให้เพื่อนคนชื่อ “หมึก” มาช่วยติดให้ หมึกเป็นเพื่อนซี้ รู้จักมานาน ทำงานเอ็นจิเนียร์รถไฟฟ้า อาชีพเสริม ติดตั้งจานทีวีไทย เคเบิ้ล ช่วง 2 เดือนมาช่วยผมให้ปลุกปล้ำจาคูซี่พูน ซึ่งปิดมาเกิน 25 ปี อยู่นอกบ้าน ระหว่างต้นเรดวูด เหตุผลยอมควักกระเป๋า เพราะหลายชาย 3 คนมา อากาศร้อน เปิดอ่างน้ำ ได้เล่นสนุก หมึกปลุกปล้ำไม่นาน แม้แต่เปลี่ยนมอเตอร์ไฟฟ้าเดินสายใหม่ เรียบร้อย และที่ผมยิ้มอดขอบใจตลอด คิดราคาเพื่อน ตอนผมเปิดร้าน หมึกมาช่วยให้ร้านผมสามารถทำมาหากินได้ บ้านไทย ไกล ใกล้ ถ้ามีทีวีไทยในห้อง เป็นฝีมือหมึกทั้งนั้น ชีวิตย่อมหมดห่วงความเหงา

ขอต่อร้านโกรเซอรี่ไทย หลังจากเทปละครไทย ลดความนิยม มากร้านแม้แต่ร้านราว ผันตัว ขายของกิน ของใช้ มากที่ขายหวย รับแทงบอล ถ้าจะรับบริการ แลกเช็ค จ่ายก่อน เบิกทีหลังคิดค่าบริการบ้าง หรือให้หยิบยืมเงิน ครับผมก็บ้าบอไป เพราะคำว่าธุรกิจ จะเป็นอะไรก็ตาม ถ้ามีลูกค้า มีรายได้จะขายได้มากน้อยขึ้นอยู่กับ รู้จักพลิกผัน ครอบครัวผม อบรมมาทุกรุ่น ช่วยอุดหนุนท้องถิ่น เจ้าความสะดวกย่อมบังเกิด สาธุ