ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 29 กรกฎาคม 2560

เช้าวันนี้ อยากตามใจปาก พาตัวออกจากบ้านแต่เช้ามืด ไปนั่งริมถนนซื้อกาแฟร้อน นั่งดื่ม สายตามองสัมผัสกับประสบการณ์ หลายคนที่ใจเป็นทุกข์ เหตุผลง่ายๆ ถึงจะอยู่ในที่ซ้ำซากแต่ถ้ารู้จักมอง พฤติกรรมที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าเปลี่ยนเสมอ

เรื่องซื้อกาแฟดื่มหยุดซื้อไม่พร่ำเพื่อ สำหรับผมจะตามใจบ่อยได้อย่างไร กาแฟร้อนๆ รสถูกปาก แต่พอควักกระเป๋าจ่ายเงิน 2-3 เหรียญ เพิ่มอีกไม่มากซื้อแฮมเบอร์เกอร์มากับเฟรนฟราย ซอสแรนซ์ใส่ถ้วย คนเดินมาถามบ่อย อาหารมื้อกลางวัน สายบ่ายโข อาจจะอิ่มถึงมื้อเย็น

ขับรถเก่า รับใช้แต่ปี 1991 พอถึงวันนี้ 26-27 ปี ไมล์ขึ้นสองแสนกว่า ยังรับใช้ซื่อสัตย์ เพียงแต่เข็นเข้าเช็ค เปลี่ยนน้ำมัน และบางส่วน ยอมรับว่าซื้อสัตย์ มองรอบตัว เพื่อนๆ เปลี่ยนรถใหม่ ส่วนตัวยอมรับรถจำเป็น อยู่สองคนกับแม่บ้าน ชีวิตแต่ละวันไม่ขับไกล ไปวายเอ็มซีเอ ห้องสมุด ร้าน Junk ซื้อของ วันอาทิตย์ ขับไปวัดไกลหน่อย ความรู้สึกรถพูดให้กำลังใจ นายขอรับขับไกล รถพูด ผมยังซื้อสัตย์ต่อนาย ไม่หยุดดื้อๆ ให้นายปวดหัวหรอกครับ อดพูดตอบ ข้าขอบใจเอ็งโว้ย ขอโทษพูดจาไม่เรียบร้อย นิสัยจริงแล้ว ผมคิดเข้าข้างตัว เป็นสุภาพชน แต่พูดจาไม่เรียบร้อย ติดจากพฤติกรรมของสังคมไทยที่มีบ่าว การแสดงตัวแบบยังไว้ซึ่งอำนาจ

พูดถึงรถ อยู่อเมริกานาน ส่วนมากแม่บ้านชอบโวลโว่ แน่นอนผมย่อมไม่ขัด น้ำไหลจะเอาเรือขวางทางน้ำ เดี๋ยวก็ล่มหรอก ตอนนี้ยังมีรถโวลโว่จอดไว้ในโรงรถ เก่ากว่า แต่สภาพยังดี อดคิดเก็บไว้อาจจะเป็นรถเก่าที่หายาก คนรุ่นใหม่นิยม เคราะห์ดีอาจมีคนมาเสนอราคา ครับผมก็ฝันไป แต่จริงแล้ว อู่โวลโว่ที่ผมไปใช้บริการ เสนอราคา 500 เหรียญ ผมรอมาลากเอาไป ผมเสนอว่าเงิน 500 ไม่ต้องให้ผม เวลาเอารถไปใช้บริการ หักกลบลบหนี้ก็แล้วกัน Mr.Jone สะกดแปลก เป็นเจ้าของอู่ยิ้มรับ ถ้ายังปฏิเสธ อยากจ่ายเป็นเงินสด อดที่จะงงไม่ได้

ออกจากบ้าน 6:00 AM ไม่เช้าหรอกครับ ชีวิตผม ตื่นเช้าเสมอ ตอนเป็นเด็ก เรียนหนังสือ ชอบอ่านหนังสือ ยุค 80 ไฟฟ้ายังต่อไม่ถึง ยังใช้ตะเกียง จุดตะเกียงอ่านหนังสือ ควันไฟ เต็มไปหมด ดูดควันเข้าปอด ปัจจุบันคงคิดเรื่องมะเร็ง แต่ยุคโน้นควันตะเกียง รำคาญ ง่วงนอน เลยเลือกเปลี่ยนเวลา นอนหัวค่ำ กลับจากโรงเรียนยังวัน ทำการบ้านก่อน ตื่นเช้าค่อยอ่านหนังสือ ตอนเรียนที่ออริกอน ก็เหมือนกัน แต่ไม่นอนหัวค่ำเสียทีเดียว แต่ตี 4 ก็ยังเป็นกิจนิสัย ตื่นแต่มืด อากาศสดชื่น ลมพัด อ่านหนังสือ จำได้ดี และถือโอกาสออกกำลัง

ขับรถเลี้ยงขวาขึ้นถนน Colusa เป็นถนนคดโค้ง บ้านเรือนสองฝั่งถนน ต้นไม้ยืนต้นสูงใหญ่ ร่มรื่น อดคิดฝรั่งกับคนไทย เรื่องชอบธรรมชาติน่าจะเหมือนกัน บางครั้งอดแย้งกับความคิดของตัวเอง หรือน่าจะแตกต่าง เมืองไทยป่าไม้เหลือน้อยเต็มที มากเมือง ถนนขาดต้นไม้ยืนต้น อดคิด ถ้าเราปลูกต้นไม้ ประเภทให้ผล ซึ่งมีแรงจูงใจ แต่บ้านเราก็ไม่นิยมปลูก ทั้งๆ ที่ธรรมชาติมากหมู่บ้าน อยู่ติดกับแม่น้ำ ฝนชุก อดคิดหรือเราไม่มีต้นไม้มาปลูก ไม่แน่หรือเกิดจากความเคยชิน ถ้าขาดแรงกระตุ้น ผลักดัน แม้แต่ถูกต่อว่าบ้าง คงจะมานะขยันด้วน

แม่ผม ที่บ้านปลูกต้นมะกรูด มะม่วง มะขาม ขี้เหล็ก หน้าบ้านมีแพผักบุ้ง เพื่อนบ้านแม่อนุญาตให้ใช้บริการได้ฟรี วันไหนข้างบ้านแกงผักบุ้ง ย่อมต้องอาศัยเก็บผักบุ้ง ใบและลูกมะกรูด

ตอนเปิดธุรกิจใช้ถนนนี้ไปทำงาน กลับบ้านและไปทานวัฟเฟิ้ลที่ร้านแฟตแอปเปิล ร้านนี้มีของถูกปากลูกค้ามากสิ่ง โดยเฉพาะ Cheese Puff ปีผ่านกลับไปราคาลูกกลมโตกว่ากอล์ฟเท่าครึ่ง รูปมีเหลี่ยม ราคา 1.50 เดี๋ยวนี้ 1.80 คงจะอุดหนุนนานๆ ครั้ง มีร้านขนมปัง เค้ก คุกกี้ ชื่อร้าน ชาวบ้านแห่มาทาน กาแฟถูกปาก ถ้าถามว่าเทียบกับสตาร์บั๊คส์ได้ไหม คนแต่ละคนความชอบพอแตกต่าง มากคนชอบกาแฟของแม็คโดนัล ยิ่งเป็นผู้สูงอายุราคาไม่เกิน 80 เซ็นต์ หรือถ้ามีเวลาว่าง จะไปซีเนี่ยร์เซ็นเตอร์ กาแฟเติมบ่อยเท่าไหร่ไม่เคยมีคนสนใจ เสิร์ฟเอง หมดลุกไปเติม หยอดกระปุก 25 เซ็นต์

มีวงกลม หัวมุมร้านโกรเซอรี่ใต้หวัน ขายสารพัด มีเนื้อ และไวน์ เบียร์ ร้านย่านคนอยู่อาศัย มากคนคิด ถ้าเปิดร้านอาหาร ยากที่จะร่ำรวย มีเงินสดยักยอก IRS ได้ เข้าใจผิดมากร้าน แม้แต่ร้านไทย เปิดตึกการค้าแถวหมู่บ้าน ยุ่งจนเงินเต็มลิ้นชักทุกวัน เงินสดใส่ตู้เช่าจากธนาคาร หลายลิ้นชักเงินถูกอัดแน่น เงินไม่เคยบ่นหายใจไม่ออก ตู้ลิ้นชักที่คนเงินเยอะมากคนเช่า เก็บเงินหลายคนคิดเก็บเงินสดซ่อนภาษี เงินเก็บรวมกัน เก่าและใหม่ เรียงหน้าไปทางเดียว หลายคนเก็บ พอถึงหน่วยพัน หรือสองพัน จะมีกระดาษขึ้น สะดวกในการหยิบใช้

เงินที่เก็บ ระยะเวลาการผ่านมือแตกต่างกัน มีบ้างเงินที่วางใกล้ชิด เบียดเสียด บ่นกับตัวเอง เงินที่เก็บ ภาพของประธานาธิบดี Franklin แบงค์ใหม่มากใบ อยู่ติดกับแบงค์เก่า ผ่านมือมามากนานหลายสิบปี ย่อมมีกลิ่นไม่พึงประสงค์บ้าง ติดโรคบ้าง แต่ทุกใบไม่บ่นว่า ต่างมีจิตหนึ่งเดียว ปิดปาก

ไม่แปลกเลย การทำงานเพื่อเงินที่เรียกทำมาหากิน ทุกคนย่อมแตกต่าง หลายคนเปิดร้าน ลูกค้าเยอะเงินเต็มลิ้นชักทุกวัน มากคนค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป จะยุ่งมากยุ่งน้อย ถ้าชีวิตไม่กังวล คิดกับตัวทำมาหากินคือทำงาน เพื่องาน ชีวิตก็หมดกังวล ซ้ำชีวิตยังสุข เป็นคำพูดของท่านอาจารย์พุทธทาส ถ้าทำงานเพื่อเงิน กิเลสและความอยาก คิดนอกลู่ คือเอาเปรียบ ย่อมเกิด

ครับคุณและผมมาอเมริกาแบกจ๊อบหนักตลอดเวลา คนรายได้น้อย แม้แต่คนอเมริกัน ไม่ยกเว้นทุกชาติ มากรายทำงานอาทิตย์ 50-60 ชั่วโมง เมื่อถึงเวลาเล่าเรียน พ่อแม่สนับสนุนให้เงิน ไม่สนใจ พอเกิน 18 ชีวิตส่วนตัวยืนด้วยขาตัวเอง รอบๆ ตัวมีสิ่งมากมายอยากเป็นเจ้าของ เสื้อผ้า รองเท้า โทรศัพท์ รถ แม้แต่คนรัก เงินทั้งนั้น ก็ต้องแบกหามมากขึ้น

เคยอ่านเรื่องของชาวสิงคโปร์ บ้านเมืองเป็นเกาะ ต้องต่อสู้ชีวิตมากขึ้น ธรรมชาติ ดิน น้ำ ลม ไฟ ที่เป็นปัจจัยชีวิตขาด ก็ต้องทำงาน อย่างน้อย 5 วันครึ่งต่อสัปดาห์ ส่วนมากจะทำ 6 วัน

ทำงานมาก ไม่มีเวลาสร้างครอบครัว เด็กเกิดทั้งประเทศน้อยมาก ถ้ายังขืนทำแต่งาน อนาคตก็ต้องอาศัยแรงงานนอกประเทศ

คงจะเหมือนไทย คนไทยที่จริงเยอะมาก 70-80 ล้าน คนไม่มีงานทำก็เยอะ เหตุผลคนไทยมีช่วงขาดแรงงาน รับใช้ที่บ้าน ขับรถ หุงข้าว กวาดบ้าน ต้องใช้แรงงานนอกบ้าน ลาว เขมร พม่า พอถึงวันนี้ เริ่มมีปัญหา แรงงานต่างประเทศทำไมคนจึงเจริญกว่าชาวบ้านไทย พวกเขามีงานทำหนักก็สู้ สร้างครอบครัว มีบ้าน ส่งเงินกลับประเทศ