ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
10 สิงหาคม 2016 ตอนที่ 8

จอดรถใต้ร่มต้นไม้ เงาตึกพาดคร่อมรถ บ่ายเกือบ 2 โมง ดวงอาทิตย์เคลื่อนไปทางตะวันตก เงาจากตึก ทำมุม 30 องศา ชีวิตใต้ร่มเงาจะต้นไม้ หรือตึก ยิ่งอยู่บริเวณช็อปปิ้ง ตอนนี้เรียกว่าช็อปปิ้ง เอลเซอริโต้ อยู่ติดทะเลภายใน ความสดของอากาศ สัมผัสได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะเมืองไม่มีอุตสาหกรรม ย่อมไม่คลายควันพิษลอยในอากาศเพ่นพ่าน เหมือนเมืองริสมอน

ตรงหน้ารถด้านซ้ายมีแปลงดินไม่กว้างนัก มีนกกา 2 ตัว ครับเมืองเอลเซอริโต้นากาเยอะ นกกาโดยธรรมชาติจะมีผัวเมียเดียวตลอดอายุขัย มีลูกผลัดกันกก ผลัดกันหาอาหาร ผิดกับสังคมคน โลกปัจจุบัน อยู่กันไม่นาน เขาบอกว่าแต่งงานอยู่กัน 7 ปี ความรู้สึกคัน คั่นเนื้อคั่นตัวอยากมีของใหม่ หลายคนพอคันถอดเสื้อ เธอช่วยเกาหน่อย คันจังไม่อยากออกไปเกานอกบ้าน เมียยิ้มเกาเสร็จมีของแถม

นกกาตัวผู้ตัวเมีย ขนาดใกล้เคียง ครับต่างต้องทำมาหากิน บางครั้งบินไปหาอาหารไกล ถ้าอ่อนแอคงจะเป็นภาระกับชีวิต ผมรู้แต่ว่าสัตว์ทุกประเภทมีเจ็บป่วย แล้วโรงพยาบาลมีไหม ถ้ามีต้องมีประกันสุขภาพด้วยหรือเปล่า ครับสัตว์เจ็บป่วยธรรมชาติคงมีอุปกรณ์รักษาดูแล ประเภทผัก ต้นไม้กินแล้วชีวิตย่อมดีขึ้น

เรื่องโรงพยาบาลรักษาสุขภาพ ประเทศยากจนจะมีปัญหา คนยากจนเจ็บป่วยต้องอดกลั้น เพราะไม่มีเงินรักษา อย่างเมืองไทยรักษา 30 บาท ผมอดอนุโมทนา แต่เวลาไปรักษา เดินทางไกล รอนาน แล โรคร้ายหลายโรค 30 บาทคงไม่มีที่จะดูแล ซึ่งผิดกับคนมีสตังค์ เจ็บป่วยต้องตายแน่ หมอบอก คนมีสตังค์ยังรักษาประทังชีวิตให้รอดอยู่แม้แต่วันสองวันก็ลงทุน คนใกล้ตายจะเจ็บปวดอย่างไรไม่รู้ ไม่รู้ว่าการรักษาให้เจ็บปวดมากขึ้นเป็นบาปหรือบุญ

ผมมองดูนกกา อาหารที่กิน จิก ถ้ากินได้ก็กลืน ถ้าอันไหนไม่ใช่อาหาร จิกเสร็จสะบัดทิ้ง มองดูกาจะเอาจะงอยปากเขี่ยหาอาหารจากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้าย แต่ที่ดูไม่เห็น พุ้ยปากจะงอยหาอาหารไปข้างหน้า อดคิดธรรมชาติคงมอบความพิเศษ ปากจะงอยคือมือ อาจจะทำได้สารพัด แต่ความเคยชิน และถนัดเลยทำตามที่เห็น

ตรงหน้ารถเป็นตึกแถว ทำมาหากิน ร้างตรงหน้าผมเป็นร้านเพชรพลอย โฆษณาจากตัวหนังสือ เปลี่ยนตลอด ซ่อม แกะสลัก แลกเปลี่ยน ขาย รับซื้อทองเก่า ไม่ได้บอกว่าทองที่นำมาขาย ไม่สนใจที่มาที่ไป เพียงแต่มีมาขาย ราคารับรองไม่ขูดรีด รับซ่อมนาฬิกาด้วย ครับร้านนี้เปิดมานาน ผมย้ายบ้านมาอยู่เมืองนี้ 35 ปี เห็นยังอยู่นาน คงตั้งมาตอนมอลล์เปิดใหม่ๆ

ผมพูดกับตัว ถึงจะตั้งอีกนาน คงไม่ได้สตังค์ผมหรอก เพราะชีวิตผมเปล่าเปลือย ไม่มีนาฬิกา ไม่มีแหวน ยิ่งเพชรพลอยไม่เคยมีอยู่ในความคิด อดคิดเออไม่มีก็ดี ไม่กังวลจะหาย หรือซ่อม ยิ่งยุคนี้ คนหากินแบบชุบมือเปิบ ปล่อยให้คนห่วงตัวเองและครอบครัว ไม่อยากเห็นอดอยาก ไปโรงเรียนลูกมีกระโปรง กางเกง รองเท้า เมื่อสภาพใช้มานาน ควรได้รับการเปลี่ยนก็ต้องใช้เงิน ยิ่งชีวิตพ่อแม่ ตอนวัยเรียนไม่มานะ ขยัน โตมีครอบครัวจ๊อปที่ทำมาหากินก็ต้องใช้แรง รายได้ย่อมอัตราล่างสุด มากรายถูกกดได้ก็ย่อมคลุกคลีกับชีวิต ถึงขยันมานะบ่อยครั้งก็เสียท่าคนที่นิสัยโจร ฉก ชิง ทุบ เอาเงินทอง

หายสิบปี ตอนพวกลาว เขมร ย้ายมาอเมริกา สงคามแพ้ ประเทศพันธมิตรแพ้ก็ต้องจำใจรับคนประเทศแพ้ที่เป็นฝ่ายเดียวกันมาอยู่ด้วย พวกนี้นิยมทองขนมาเยอะ ครับมาอยู่อเมริกานิสัยก็ยังนิยมแขวนสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ของเหลือยังนิยมซุกซ่อนไปใต้เตียง ใต้ฟูก ใต้หมอน หลายคนซุกซ่อนใส่หม้อไหไว้ในครัว ครับคนร้ายรับรู้ พอเดินออก พวกนี้เดินเข้าย่อมมีของติดมือ

เรื่องแต่งตัว ใส่เพชร สังคมคนมีเงิน ถึงจะมาอยู่อเมริกาก็นิยม ครับเป็นความชอบธรรม อยากใส่ควรใส่ ยอมรับดูแล้วรับรู้สวยดี เงินคงเหลือใช้เยอะ จะเป็นงานวัด เข้าพรรษา พระผู้ใหญ่มาเยี่ยม งานสำคัญทางศาสนา แม้แต่งานสมาคม เป็นโอกาสโชว์เพชรพลอย ยอมรับติดตา คนเป็นสามีคงต้องแบกจ๊อป เข้าออกงานมากเวลา

ร้านที่ผมกำลังพูดถึง ไม่รู้ว่ารับซื้อฝากระยะสั้น พูดภาษาผมจำนำชั่วคราว คิดดอกเบี้ย ครับโรงจำนำจะในประเทศไหนๆ จะรวยหรือจนก็มีทั้งนั้น เพราะชีวิตของเราแตกต่าง มีเงินมากเงินน้อย ต่างก็มีมีความจำเป็นเหมือนกัน เกิดต้องการเงินด่วนและจำเป็น ถ้ามีของเข้าจำนำได้เงินง่าย ดอกเบี้ยย่อมถูกกว่าเครดิตคาร์ด

ร้านถัดไปเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ได้หัวมุมพอดี ครับคนนิยม กินง่าย ถึงราคาจะเขยิบบ้าง ถ้าชอบ เงินในกระเป๋ามีจ่าย และความคิด กินไม่บ่อย ก็เชิญเถอะครับอาหารญี่ปุ่น เพียงคีบแบ่งแยกเป็นคำสะดวก

ในแถวเดียวกัน มีร้านเทรดเดอร์โจ ร้านประเภทไวตามิน ถัดไปร้านอาหารจีนชื่อ “เชฟ” คนนิยม แม่บ้านผมเคยเป็นขาประจำ เดือนสองเดือนครั้ง อาหารตักอย่างสองอย่างราคาไม่แพง ตักพูนข้างๆ ตักพริกผัดใส่ด้วย หยิบตะเกียบเดินปลิวตัว พอถึงรถ ท้องหิวครับเรื่องความหิว ท้องสร้างนิสัย ถึงพูดไม่เป็น แต่ก็สะกิดร้องจ๊อกๆ อาการหิว ถึงไม่บอกก็รับรู้ รีบเถอะนาย รีบตัก ผัดบล็อกเคอรี่กับปลาทอด พริกคลุกนิดใส่ปาก เคี้ยว เพียงนายเคี้ยว น้ำรสอาหารก็ทำให้รับรู้ น้ำย่อยติดเครื่องยนต์รอแล้วขอรับ หลังจากย่อยจะส่งต่อไปตลอดร่างกาย อ้อนายครับ พอกลืนเสร็จ จะดื่มน้ำตามบ้าง ระบบย่อย ระบบความคิดจะสดชื่น ถึงคนมากคนจะบอกว่า กินด้วย ดื่มน้ำด้วยอิ่มไว เนื้อหนังไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย อย่าเชื่อนะขอรับ ดื่มน้ำบ่อย ผิวนายสดใสสมองนายก็สมบูรณ์ความคิด

โดยความเป็นปกติของชีวิต ผมชอบนั่งในรถ สอดส่ายสายตา หาประสบการณ์ให้กับชีวิต เคยสังเกตไหมคนมากมายเดินผ่านเรา หน้าตาจะแตกต่างกัน และมีบ้าง หน้าตาช่างคล้ายคลึงกับคนที่เรารู้จัก เคยมีบ้างไหมบางครั้งนึกใครนะช่างละม้าย นึกนาน บางทีไม่ออก บ่นกับตัวมัดจำความคิดไว้ก่อน ครับชีวิตทุกคน ความลืมย่อมมีบ้าง ตอนเป็นเด็ก คิดเสมอเรามีความจำดี เป็นวัยและช่วงชีวิตคงจะไม่ลืมแท้ ที่ไหนได้ท่องสูตรคูณเช้า กลางคืนกว่าจะจำได้แม่น ลืมแล้วลืมอีก

ชอบดูคนแต่งตัวนะ ไม่มีใครซ้ำใคร เพียงคล้าย ลวดลาย สี แบบ แม้แต่ผ้า อากาศร้อนสาวๆ ชอบนุ่งสั้น สังคมบอกว่า คนมีสิ่งดีงามจะไม่โชว์ เก็บกั๊กไว้ในใจ ย่อมเรียกว่าเก่าเก็บ จะเก่าแบบของโบราณ เก่ามีค่า ย่อมไม่ได้ ของเก่ามีค่า เคยสังเกตไหมจะต้องผ่านมือมากมาย รับรู้ สัมผัส คุณค่าของมันถึงจะขึ้น พอนั่งเคยเห็นผู้ชายถือถุงอาหารประเภทผัก เนื้อ เดินตัวตรง หน้ามองตรงไม่เอนเอียง เหมือนหุ่นยนต์ แปลกแท้เชียวเดินได้อย่างไร มีคนสูงอายุเดินใช้ไม้ยัน ปลายไม้มี 4 ขาสั้นๆ สามารถเอนเอียงตามความเหมาะ เออคนคิดช่างเก่ง อดคิด คนฉลาดในโลกมีเยอะ ความฉลาดแตกต่าง การเรียนรู้ รับรู้และสร้างงาน ฉลาดประเภทสร้างงานใหม่ๆ และทันตามยุค คนก็พูดชม สามารถสร้างเงินได้ เพราะความฉลาดทุ่มความมานะอดทน มีรถมาจอดข้างๆ ที่จอดเป็นของคนพิการ ครับอเมริกา จะคำนึงถึงชีวิตคน และสร้างความสะดวกให้คนพิการ มากกว่าประเทศอื่นใดในโลก หลายคนบอกว่าไม่เชื่อ แล้วแต่คุณเถอะขอรับ ชีวิตผมเคยเดินทางขึ้นรถเมล์ รถไฟ และเดินทางเท้า มากประเทศอย่างอังกฤษ เจริญมานาน ทุกอย่าง อย่างลอนดอน เก่า คนพิการจะขึ้นรถเมล์ลำบาก จะย่อบันไดลงติดถนนไม่มี ยิ่งกรุงเทพฯ เรายิ่งไม่มีใหญ่ นอกจากสภาพรถไม่อำนวย คนยังชุม หนาแน่น รถเมล์กรุงเทพฯ ประเภทกระบุกเกียร์กลมยังอยู่ มีวิ่งรับส่งคนทุกวัน ผมชอบดูความสามารถของกระเป๋ารถเมล์ เดิน เก็บเงินและทอนเงินไม่เซและเสียหลัก อเมริกา รถไฟฟ้า บันไดจะเสมอกับทางเดิน ไม่สะดุดเวลาขึ้นลง รถเมล์บันไดย่อติดเป็นระนาบเดียวกับฟุตบาธให้รถคนพิการขึ้นได้ ข้างหน้าเก้าอี้คนพิการมีคนขับจะมาช่วย รัดรถที่คนพิการนั่ง

คนที่จอดรถข้างๆ มีผู้หญิงคนขับรถ คงเป็นคนดูแลคนพิการ ออกมาเปิดประตูหลัง ค่อยๆ ยกตัวคนพิการสู่รถนั่ง คงจะมาซื้อของ หรือออกมามีชีวิตนอกบ้าน

สังคมที่ผมรับรู้ ในความแตกต่าง บ่มความคิด ให้มีความคิดในทางคุณธรรม ถึงจิตใจจะก้าวล้าหลังในความมีเมตตา คิดช่วยเหลือ ลงทุนแรงกายใจ บ่อยครั้ง หรือถ้าเป็นไปได้ “ปกติวิสัย” เมื่อใจเริ่มคล้อย มีความเห็นใจ สงสารเกิดขึ้น จิตเป็นเมตตา เริ่มก่อและฝังตัว เสียงชี้ดีๆ ย่อมจำเริญ