ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 9 กันยายน 2560

เดินเข้าร้าน สั่งกาแฟอีกด้วย ปกติถ้าอยู่บ้าน ถ้วยเต็มก็สมบูรณ์แล้ว แต่ว้นนี้นั่งสบายปล่อยใจให้ทำงาน ใจทำงานเรื่องความคิดเราเรียกปัญญาณาณ แล้วเจ้าสมองที่คิดจะเรียกอะไร ปรีชาญาณ คือใช้ความสามารถของไอคิวคิด สำหรับปัญญาญาณปล่อยใจ สายตาสัมผัส คงจะเหมือนการเรียนรู้จากตำรา คือคนรู้มาก่อนรวบรวมเป็นหนังสือ หรือจะมีคนที่ผ่านประสบการณ์แล้วมาบอกล่าว เล่าสู่กันฟัง เราเรียกแบบธรรมดาคือ “การเล่าเรียน” แต่ถ้าเราเรียนโดยการสัมผัส เรียกประสบการณ์ตรง โดยไม่เอาความรู้เข้ามาร่วมวงด้วยเรียก “การรู้”

ส่วนสำคัญของการทำงานอีกอย่างที่ทำให้กายใจ และชีวิตเดินไปในทางปกติ เรียกสัญชาติญาณ หายใจ อึ ฉี่ สูบฉีดโลหิต สารพัดที่ร่างกายขับเคลื่อน ทำงานให้มีชีวิต สารพัดอยากทุกอย่าง

อดคิด อยากถามกาแฟที่ร้านนี้มี “รีฟิลล์” ไหม หมายถึงแก้วสองแก้วสามอาจฟรี หรือไม่ฟรีก็จ่ายน้อย ไม่กล้าถามอายนะ เพราะประวัติศาสตร์ของร้านทำมาหากินของจ่ายเงินจะเติมฟรีคงไม่มี ยกเว้นร้านประเภท “บุฟเฟ่ต์” เชิญเถอะขอรับ จ่ายเงินตามบอกกล่าว จะกินมากน้อยเห็นอะไรราคาแพงจะกินอย่างเดียว คิดว่าเอากำไร เชิญตามสบาย

นานมาก ตอนลูกชายอายุ 6-7 ขวบ กลับไทยไปกินอาหาร “ติ่มซำ” ที่โรงแรม เด็กลดครึ่ง ลูกชายเดิน ตักกินเยอะ เด็กคนยืนดูเอ่ยปาก กินเยอะจัง อยากคิดราคาผู้ใหญ่ คงเหมือนเล่าจากปากสู่ปาก เคยมีร้านอาหารเปิดบุฟเฟ่ต์และมีกุ้งแม่น้ำในเมนู วางให้เลือกตัก หลายคนตักที่ละหลายตัว ครับสังคมของคนไปกินอาหารบุฟเฟ่ต์ โดยปกติจะตักกินเท่าไหร่ ไม่มีใครสน แต่ตักแล้วเหลือทิ้งเยอะ ระบบอย่างที่ทำไม่ถูกต้อง คราวหน้าไปจะเห็นราคาขยับขึ้น

นั่งเพลิน กาแฟแก้วที่สองเคยคิดไหมครับการมองอะไรถ้ามองแบบใจว่างเปล่า ไม่คิดถึงความรู้ความเข้าใจ ถึงจะมีกับสิ่งที่เห็นตอนนี้ ไม่นำมาประกอบ ปล่อยให้สายตา จิตใจ สัมผัสเป็นสิ่งใหม่ๆ ความตื่นเต้น อยากรู้ อยากเห็น จะเป็นตัวนำ

เสียงนกเป็ด “กี๊ซ” ร้อง ภวังค์ตื่นตัว มองขึ้นบนท้องฟ้า นกจะบินเป็นฝูง เป็นรูปตัววี ครับธรรมชาติ จะไปหากินด้วยกันเป็นฝูง อยู่ด้วยกัน เขาบอกว่านกเป็ดน้ำ ถึงจะอยู่ร่วมกัน ก็รักเดียวใจเดียว ได้เสียกัน อยู่กันไปตลอดชีวิต ถ้าอีกตัวเกิดตายก่อน แล้วอีกตัวจะมีใหม่ไหม ผมไม่รู้ตำราว่าอย่างไร แต่คิดว่าถ้ามีโอกาสก็ไม่อยากอยู่คนเดียว มีใหม่จะได้กุ๊กกิ๊ก เป็นเพื่อนหากินด้วยกัน ชีวิตคู่ถึงจะมีปัญหาบ้าง แต่ความอบอุ่นมาสัมผัสตลอดเวลา ไม่เชื่อถามตัวเอง

ผิดกับคนยุคใหม่ พอถึงวัยหนึ่งเริ่มเบื่อหน่ายก็เลิกรา หาใหม่ เรียกช่วงชีวิตนิสัย สับเปลี่ยน เรียก “วิกฤต” เชิญเถอะขอรับ เลิกได้ใหม่อาจจะยิ่งดุกว่าเก่า ผมมีคนรู้จัก แม่บ้านตายจากเพราะมะเร็ง ยังแข็งแรง อยากมีคู่ใหม่ สายตามองคนมีสตังค์ หวังจะได้สบาย หลายคนหวังจากแต่งชีวิตโทรม ต้องอยู่ใต้อำนาจถูกใช้ทำงาน เรื่องจริงนะขอรับ ถ้าจะเลือกคนมีคุณภาพ คืออะไรล่ะขอรับ

นกเป็ดน้ำกีซ (geese) มีมากประเภท ครับถ้าเป็นประเภทอิสระ ไม่ขึ้นกับคน คือเป็นสัตว์เลี้ยง จะตื่นสายแล้วไปหากินหรืออยู่เหนือสุด อย่างอลาสก้า พอหิมะลงอาหารเคยอุดมสมบูรณ์ หิมะคลุมหมด พืช แมลง หญ้า ไม่มี อลาสก้าเป็นบ้านออกไข่ กีซไข่ที 2-6 ฟอง มากน้อยก็อยู่อย่างนี้แหละ คงเหมือนคน ถอยหลังนมนาน คนจะมีลูกหลายคนมากสาเหตุ ทำนาลูกเยอะได้ช่วยกันทำมาหากิน พอพ่อแม่แก่ระบบสังคมดูแลคนแก่ที่ไม่เป็นข้าราชการ ทำงานบริษัท หรือครอบครัวร่ำรวย ก็ต้องวางแผนเพื่อชีวิต คือมีคนดูแล สังคมไทยจิตใจของลูกหลานยังยึดมั่นในทางคุณธรรม ต่างรับรู้ พ่อแม่คือบุคคลที่ลูกๆ ต้อดูแล เพราะต่างมีจิตสำนึก เติบโตและมีชีวิตดีๆ เป็นความรักจากพ่อแม่ ลูกหลายคนมีบ้างบางคน ละเลยพ่อแม่ ก็ยังมีบ้างดูแล สังคมไทยยุคโน้นไม่นิยมคุมกำเนิด และชีวิตคนไม่ได้มีความมักมากในกาม เพียงแต่ฮอร์โมนทางเพศเป็นตัวกระตุ้น ให้มีความต้องการ เชิญเถอะขอรับถ้าเป็นความสุข ไม่สร้างความเดือดร้อนกับสังคมภายนอก ไม่ว่ากัน คิดๆ มีลูกเยอะของคนส่วนมาก น่าจะเป็นภาพรวมที่ดี คนบริหารประเทศจะได้กระตือรือร้น หาทางช่วยเหลือ และวางระบบสวัสดิการ

เหมือนกฎหมาย อย่างหนึ่งซึ่งน่าจะได้รับการพิจารณา อย่างหมดอายุความเหมือนคดีที่วัดที่คนบริจาค แล้วขายสร้างสนามกอล์ฟ ประชาชนคิดว่าไม่ถูกต้อง มีการฟ้องร้องปล่อยคดีความจนหมดเวลา ประเภทอย่างนี้น่าเอาคนฟ้องร้อง แล้วปล่อยให้คดีความหมดอายุ เดี๋ยวยึดใบอาชีพ ตัดสิทธิ์หมดทางทำมาหากินเสียดีไหม จะได้เข็ดจำ

ครับจะสัตว์หรือคนก็มีการเดินทางเพื่อความอยู่รอดของชีวิตทั้งนั้น โดยเฉพาะคนไทยเมืองเจริญ มีอาชีพที่หาง่ายจะเป็นขายแรงงาน หรือมีการศึกษาสูง หางานได้ที่กรุงเทพฯ เท่านั้น คนเกิดและเติบโตต่างจังหวัด โดยเฉพาะตะวันออก ทำมาหากินฝืดเคือง เมื่อกรุงเทพฯ เจริญแห่งเดียว มีโรงงานอุตสาหกรรม และรถไฟฟ้าไปมาสะดวกก็กรุงเทพฯ อีก

เหมือนเม็กซิกัน ก็พยายามมาอเมริกา ทุกคนมาได้ ต้องเดินทาง ข้ามน้ำ ปีนรั้ว เสร็จแล้วมากรายเดินในทะเลทราย ร้อนครับชีวิตก็ต้องอดทน พอมาถึงแหล่งที่ต้องการก็ลงมือทำงาน สารพัด เมื่อสองวันไปพักเมืองไวน์ นาป้า ที่โรงแรม “เวสติน” ครอบครัว 7 คน สามห้องติด แพงมาก สำหรับผม คนงานกวาด ทำความสะอาด ผู้หญิงเม็กซิกันทั้งนั้น เดี๋ยวนี้แรงงานก่อสร้าง คนเม็กซิกันกำลังบุกเข้าทำงานร้านอาหาร แม้แต่ร้านอาหารไทย ญี่ปุ่น อเมริกัน เป็นหัวหน้าผัด ล้างจาน ผู้ช่วยคุ๊ก

คงเหมือน “กิซ” พอทางเหนือร้อนก็บินกลับบ้าน คงคิดเหมือนไทย บ้านคือชีวิตอบอุ่น ไปออกไข่ มีลูก หลังหิมะอาหารอุดมสมบูรณ์ กิซ หลายประเทศเลี้ยง ทำรายได้ ขนทำฟูก ยัดหมอน ยัดผ้าห่ม ไข่ ขาย ตัวกิน เดี๋ยวนี้กฎหมายหลายชาติออก ห้ามเอาเครื่องป้อนอาหาร กระตุ้นวันละ 3 เวลา เพื่อให้ตับโตเร็ว โตวัน โตคืน ตับห่านราคาแพง

ถ้าจะซอกแซกถามผมเคยกินตับห่านไหม เคยซิครับ โดยเฉพาะเมืองไทย บุฟเฟ่ต์ตามโรงแรม ไม่รู้ว่าตับห่านบ้านเรา เลี้ยงห่านโดยฉีดอาหารวันละ 3 มื้อกระตุ้นให้ตัวโต อ้วนเตี้ยไม่ออกกำลัง กระตุ้นให้ตับโตวันโตคืน เดี๋ยวนี้กฎหมายห้ามแล้วครับทารุณสัตว์

บ้านเรากินเป็ด กินไก่ ตับ ห่าน ที่เสิร์ฟอาจเป็นของสัตว์ประเภทนี้ ปะปน โดยเฉพาะผมไม่รู้ลึกซึ้งหรอก แม้แต่บุฟเฟ่ต์ บอกว่ามีปลาซีแบต ปลาหิมะน่ะพอไปตัก ตัวบางอ๋อปลาทะลชื่อ ซีแบต ไม่ใช่อย่างผมเข้าใจ ปลาตัวใหญ่ เนื้อสีขาวหน้า อร่อย

ชีวิตผมไม่ติดของหากินไม่เป็นความธรรมดา แม้แต่ไข่ “คาร์เวีย” เคยสั่งกินตอนไปเล่นกอล์ฟของสมาคมไทยจัด อินเตอร์สเตท ที่ บับเบิ้ลบีช ผมและครอบครัวจองโรงแรมในสนามกอล์ฟ ตกเย็นแต่ตัวใส่เสื้อนอก ถึงจะไม่สะดวก แต่มันคือกฎของการกินอาหารภายในร้านของโรงแรม วันนั้นสั่ง “ไข่ปลาคาร์เวีย” โอ้อวดนะขอรับ พอคีบใส่ปากคาวจัด ไม่คุ้น รีบกลืน กระดกไวน์ พอทุเลาได้ คนไทยอาหารจานแพง อย่างหูฉลาม รังนก ชีวิตคนไทยส่วนมากพอมีสตังค์ ก็เคยกินเกือบทั้งนั้น สำหรับผม ไม่นิยมโดยเฉพาะทานส่วนของสัตว์ ไม่เป็นอาหารหลัก ปัจจุบันมากประเทศ ประกาศอนุรักษ์ อย่าทานอาหารประเภททารุณสัตว์เลย ของกินที่ต้องกับสุขภาพมีมากมาย

ยิ่งเดี๋ยวนี้อายุเลยสูงขึ้น อาหารที่ทานประเภทพื้นๆ อย่างข้าวราดหมูสับผัดกระเพรา ไข่ดาว ไวน์เย็นแก้ว ไม่น่าเชื่อความสุขยังเดินมาสิงสู่ตลาดตลอดเวลา