ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 24 สิงหาคม 2556

เมืองผมวันพฤหัสฯ ต้องเอาถังขยะออก ถังใส่ใบไม้ ดิน (วัชพืช) อีกถังสำหรับเอาไปหลอมใหม่ ที่เรียกว่า “รีไซเคิ้ล” กระดาษ ถุงพลาสติก ขวด

สีของถังจะแตกต่างกันทุกเมือง แต่ถ้าเมืองไกลหน่อย สีอาจเหมือนกัน

ถังใส่ใบไม้ หญ้า ไม้ตัด สีจะเขียวนัยว่าต้องกลับไปสู่ธรรมชาติ คือดิน ทำปุ๋ยได้ สำหรับถังใส่วัสดุรีไซเคิ้ล จะใช้สีเทา แยกเอาไปหลอมแล้วกลับมากใช้ใหม่ อย่างแก้วกาแฟที่เราถือติดตัวเดินซิบไปตามที่ต่างๆ สำหรับถังขยะสีน้ำเงินเข้ม ผมไปซิตี้บอกว่าขอถังเล็กหน่อย อยู่กันสองตายายวัสดุเหลือใส่ถังน้อย มีเพียงถุงเล็กๆ เท่านั้น เหตุที่บอกถังเล็กหมายถึงลดค่าใช้จ่ายในการเก็บขยะด้วย คนอยู่มากคน กินมาก ถังใหญ่ ก็ต้องจ่ายเงินตามขนาด

คงเหมือนคนปล่อยตัวให้อ้วน อยู่ดีๆ ตื่นนอนแล้วพุงปลิ้น ขา แขนตัวเดินอุ้ยอ้าย จะเกิดเองคงไม่ยอมรับ ต้องเกิดจากการกิน และอาจจะรวมถึงไม่ออกกำลัง ยิ่งกินจุบจิบแล้วนอน ความอ้วนชอบนัก จะได้ถือโอกาสสะสมภายในร่างกาย มากคนอ้างที่อ้วนเพราะปัญหาสุขภาพ ร่างกายไม่ย่อย ไม่สลาย

ผมตอนนี้ ดูตัวเองที่กระจก มีความรู้สึกพุงโตขึ้น เดินเข้าออกห้อง จากเช้าจนถึงก่อนนอนเดินผ่านครัว แม่บ้านมีกระจาดแตกต่างกันสองกระจาด กระจาดแรก มีสารพัดถั่วอัลม่อนทั้งเม็ดคั่ว อีกถุงอัลม่อนฝานบาง อบน้ำผึ้งหวานกรอบ มีวอลนัท และโหลรวมผลไม้และถั่วแห้ง มีช็อกโกแลต คุ๊กกี้ และพวกของกรอบจะกินเปล่าหรือจิ้ม อร่อยถูกปากทั้งนั้น อีกกระจาดผลไม้ กล้วยไม่เคยขาด ส้ม แอปเปิ้ลและอโวคาโด้

ผมเดินผ่านเข้าออก ถือโอกาสหยิบเข้าปาก ความรู้สึกชอบ หยิบกินตลอดทุกวัน แม้แต่ก่อนนอน บ่อยครั้งแปรงฟันแล้ว และฟอสฟันแล้วด้วย เดินผ่านยังเผลอเปิดขวดโหล หยิบเข้าปาก ร้องลั่นต้องแปรงฟันใหม่ เออการฟอสฟันเป็นสิ่งจำเป็น เพราะเศษอาหารจะได้ไม่ติดฟัน กลายเป็นหินปูนเกาะตามซอกโคนฟัน พอไปหาหมอฟันเพื่อขูดหินปูน หมอถามฟอสฟันทุกวันหรือเปล่า แน่นอนไม่เคยว่างเว้นและลืม หมอมองหน้าแล้วคราบหินปูนทำไมเยอะนัก ยิ้มแหย หมอเลยถือโอกาสบ่นและต่อว่า เหงือกบวมเป่งแดง เจ็บ ปากมีกลิ่น เกิดจากเศษอาหารเน่า และเต็มไปด้วยเชื้อแบคทีเรีย คือเชื้อโรคนั่นเอง พอกลืนเข้าไป ผสมกับเลือดเนื้อหมุนเวียนเข้าตับไต โรคถามหา อยากให้อายุสั้นหรือไง ตอบผมยังไม่อยากตาย ยังสนุกกับชีวิต ถึงจะไม่ทำอะไร ก็มีความสุขไปอีกอย่าง อย่างนั้นต้องดูแลฟัน ฟันสะอาด ปราศจากโรค อายุยืน ยิ้ม พูด คนเข้าใกล้ไม่รังเกียจ (ปิดจมูก) เข้าใจ๋

เช้ามืดวันศุกร์ ตั้งแต่หกโมง รถมาเอาสิ่งที่อยู่ในถัง เสียงดัง สำหรับขยะมาเอาสายหน่อย ผมตื่นเช้า หยิบไม้กวาด กวาดสิ่งที่สายตาละเลยเพื่อใส่ในถัง เพลินกับงาน เสียงทักทำให้ตกใจ กู๊ดมอนิ่ง (สวัสดีตอนเช้า) หันมอง เพื่อนบ้านแนะนำตัว อยู่ห่างไปสองบล๊อคเดินขึ้นลงบ่อย อายุคงรุ่นเดียวกับผม ท่าทางยังแข็งแรง ยิ้มกว้าง ฟันเป็นระเบียบ ชีวิตคนเติบโตในสังคมที่พัฒนา คนจะดูแลตัวเอง โดยเฉพาะสิ่งที่เป็นภายนอก หน้า ฟัน ผม ร่างกาย รวมทั้งเสื้อผ้า และรองเท้า เรื่องรองเท้า ถือเป็นความสำคัญอันดับต้นๆ ชีวิตต้องเดิน ต้องยืน ก็ต้องอาศัยรองเท้า และรองเท้าการใช้งานแตกต่าง ใช้เดินอีกอย่างเบา จับพื้น ไม่รัดเท้ามาก ถ้าใส่ไปทำงานต้องมีรูปแบบดูดี ขัดมันตลอด ใช้วิ่งต้องคำนึงจับถนนได้ดี ไม่ทำให้ลื่นง่าย

ผมเป็นคนเดิน โครงตัวไปมา เพื่อนๆ หลายคน มองดู ความรู้สึกสงสาร คำพูดหลุดเข้าหู โถขาคงสั้นและยาวไม่เท่ากันน่าสงสาร หมอคนไทยชื่อหมอจิเร็น ท่านมองดู สอนผมให้เดินให้ถูกวิธี เวลาเดินอย่าโคลงตัว ตัวตรงและให้ส้นเท้าลงก่อน ครับผมลองเดินตามท่านบอก คำพูดทำได้ดี ไม่น่าจะเป็นความไม่ปกติของขา น่าจะเกิดจากการเดินไม่ถูกวิธี และอีกอย่างมีร้านขายรองเท้า อยากให้ซื้อใหม่ เขาจะสร้างแบบทำพื้นด้านข้าง สูงต่ำ ตามที่เราเดิน

จริงนะ การดำเนินชีวิต มีมากสิ่งที่ดำเนินไม่ถูกต้อง เมื่อได้รับคำแนะนำ ปฏิบัติตาม คำว่าสายไม่มี ทำผิดแก้ใหม่ได้ คิดไม่ดี ไม่ถูกต้อง สงบกายใจ คิดใหม่ได้ ขออย่างเดียว อย่าดื้อด้านและรั้น

คนทักผม แขวนเป้ มีไม้เทนนิส อยู่ข้างในเป้ เธอตอบว่านัดเพื่อนไปเล่นเทนนิสที่โรงเรียน ไฮสคูล เป็นสนามใหม่ มีหลายคอร์ด ตอนนี้โรงเรียนปิดเทอม ทางโรงเรียนให้คนภายนอกเข้าไปเล่นได้ และยังบอกผมว่าเมืองนี้ หรือเมืองอื่นๆ ในอเมริกา จะมีสถานที่ให้ชาวบ้านได้ออกกำลัง และใช้ อย่างสนามเทนนิส มีมากที่ ข้างบ้านผมระยะไมล์เดียว มีหลายสนาม ถอยหลังยังหนุ่ม เคยเล่นเทนนิส มีช่วงข้อมือหัก ข้อมือซ้าย ตอนเขียนดูข้อมือยังเกไม่ตรงอยู่เลย หลายปีมาเวลาอากาศหนาว ยังมีความรู้สึกไม่ปกติ ครับผมเป็นเรื่องธรรมดา ทุกสิ่งชำรุด เสียหาย จะซ่อมถึงจะใช้ได้ จะให้เหมือนเดิมคงไม่ได้ เพียงใช้ได้ ชีวิตก็ยิ้มเห็นฟันแล้ว

ตอนข้อมือหัก ทำมาหากินไม่ได้ จะพาลูกไปสนามเทนนิส มือขวายังใช้ได้ จะไปน็อคบอร์ด ระหว่างตีเทนนิส ลูกวิ่งเล่น ถือโอกาสเชื่อฟังเมียอยู่ใกล้ชิดลูก ไม่เอาแต่กอล์ฟ เราคุยกันหลายอย่าง เธอบอกว่าแถวบ้าน คนอายุมากเยอะ ต่างดูแลบ้าน จะเห็นแต่ละบ้านมีต้นไม้ ชีวิตคนยิ่งปลายทางของชีวิต โชคดีถ้ามีสวนให้ขุดดิน ตัดใบ ขยายต้น กวาดพื้น ครับถือเป็นงานที่ช่วยให้สุขภาพกายและใจ สมบูรณ์

ชีวิตคนหลายประเทศ พอเกษียณชีวิตหงอยลง เพราะยึดติดกับงาน ตำแหน่งและหน้าที่ โดยเฉพาะชีวิตคนที่เคยเป็นหัวหน้างาน มีตำแหน่งใหญ่โต ไปไหนคนขับรถให้ คนพบปะ ยืนหลังงองุ้ม ยกมือไหว้ กล่าวสรรเสริญ แต่ละวันคนมาหา ขอพึ่งพา ให้ช่วยเหลือ ประสบการณ์สะสมแต่ละวัน ยากที่จะลืมหรือหันเหปรับตัว

เมื่อหมดอำนาจวาสนา ขาดคนเข้าออกทักทาย ขอพึ่งพา ชีวิตก็เหงา เมื่อความคิดถึงจุดตัน กายใจหยุด งานสร้างสุขภาพ ถ้าจะพูดว่าชีวิตมีแต่เฉาคงไม่ผิด

คนสนทนาด้วยเดินละมุ่งหน้าไปออกกำลังกาย ผมเดินไปทางเดินข้างบ้าน ทางเข้าบ้านโล่งยาว ก่อนโน้นต้องตัดหญ้าบ่อย ต้นปีไปขนบาร์ค เปลือกไม้ หรือต้นไม้บด มาเกลี่ยทั่วข้างทาง ความรู้สึกโล่งต่อวัชพืช และดูดี แต่บ่อยหมาคุ้ยเขี่ยขึ้นมาบนทางเดิน วันนี้ ข้างๆ มีขุยดิน ขุด ร่วน สามกองห่างกัน เกิดจากผลงานขอ Gopher บ้านอื่นๆ ผมไม่เห็นมี แต่ที่บ้านผมมีเยอะ โกเฟอร์เป็นเป็นสัตว์อยู่ใต้ดิน ขุดดินยาวเป็นอุโมง พออายุ 4 เดือนธรรมชาติก็ให้มีความรู้สึกต้องออกจากครอบครัวแล้ว ไปสร้างบ้านใหม่ คือขุดดินเป็นโพลงอาศัย ที่ดินจะมีราคาถูกแพงสามารถเลือกได้ ฟรี แต่ถ้าเป็นบ้านเรือนในตัวเมือง มีแต่ตึก ไม่ถูกกับนิสัย ไม่ชอบอยู่ เพราะชีวิตขึ้นอยู่กับอาหาร ประเภทหัวผัก เม็ดถั่ว ยิ่งเป็นเกษตรชอบมาก ตัวโกเฟอร์ ตัวป้อมยามประมาณ 10 นิ้ว ตาหูเล็ก เพราะต้องมุดดิน ขาสั้น ขาหน้านิ้วมือมีห้านิ้ว นิ้วกลางเล็บยาวคม งุ้มงอ แหลม เหมาะกับการขุดดิน ชีวิตอยู่ใต้ดินมืด จะขุดแบบตรงตื้นเป็นทางเดิน จะขุดลึกสำหรับเก็บอาหาร ตัวโกเฟอร์ ตรงแก้มเป็นกระพุ้งสำหรับเก็บอาหาร เพื่อมาตุนไว้ในใต้ดิน หางไม่มีขน เป็นส่วนรับรู้ในการเดินทาง ที่มืดชื้น โดยใช้หางสัมผัส คงเหมือนคนใช้สัมผัส ริมฝีปากคนใช้สัมผัสได้ดี และกระตุ้นความรู้สึก ครับเห็นกองดินร่วน ใจคิดงานเข้าอีกแล้ว เดินไปหยุดใช้เท้าปาดดิน และกวาด ใช้แขนปาดเหงื่อ ก็ดีออกกำลัง