ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 14 ธันวาคม 2562

หายหน้าจากเบย์แอเรีย 3 อาทิตย์ เดี๋ยวนี้ไปไหนนาน ห่วงบ้าน ต้องขอให้น้องชายอยู่ห่างจากบ้าน 3 บล็อกมาดูต้นไม้ แม่บ้านชอบต้นไม้โดยเฉพาะกล้วยไม้ สิ่งดีต้นไม้ค่อยซึมตกผนึกในจิตผม ชอบความร่มเย็น แตกต่างดอกสวย หลายประเภท อย่างจำปีมีดอก มะนาวลูกสีเหลืองเต็มต้น ช่วงซัมเมอร์หลานจะมาอยู่เพื่อเรียนภาษาไทย ตอนผมเขียนหลานก็มาอยู่ด้วยเกือบอาทิตย์ ชอบไปสอยลูกมะนาวให้ยาย ยายทุกเช้าจะต้มน้ำขิง บีบมะนาว เติมน้ำผึ้ง เกลือนิดให้ผมทานทุกเช้า เหตุผลชีวิตอาจจะไม่มีโรคภัย คงจะคล้ายรากไม้ ผลไม้ไทย บางประเภทแก้ได้สารพัดโรค

เมื่อหลานชอบผลไม้ 3 ปีมาซื้อต้นแอปเปิ้ลและเพอร์ซิมม่อนโตมีลูก มาปลูกเวลาหลานมาจะได้สอยเล่น กิน แต่พอมีลูก ยังไม่ทันโต กระรอกมาชิมก่อนทุกวัน

ลูกและหลานผมจะให้เรียนภาษาไทยเพราะคิดว่า เด็กรุ่นใหม่น่าจะพูดอย่างน้อยสองภาษา เด็กรุ่นใหม่เป็นนักเดินทางพ่อแม่พาไป ถ้าพูดไทยได้ ภาษาสำเนียงอเมริกัน พ่อค้าแม่ค้าเมื่อเด็กต่อ ครับความมีเมตตาย่อมเกิด

ผมกลับไทยงวดนี้ ไม่ได้บอกเพื่อนๆ เพราะไปเดี๋ยวก็กลับ แต่ความเป็นจริงสังคมในอเมริกาการพบปะจะเป็นที่วัด หายหน้าไปนาน มีหลายคนถามคุ้นเคยย่อมไม่เห็นหน้า ซึ่งปกติมาวัดประจำครับ สำหรับผมวัดให้ชีวิตที่งดงามเสมอมา เพื่อนที่คุยประจำ ถึงจะเป็นอาทิตย์ละสองครั้ง เมื่อไม่รู้ว่าผมไปไหน ทึกทักคงไปหาลูกสาวหรือลูกชาย

หลายคนคิดไกล ผมอายุไล่เลี่ย 80 ปี อาจจะลาโลกไปอย่างฉับพลัน ลืมบอกกล่าว ครับความคิดของเพื่อน อาจเป็นไปได้ ผมไปเมืองไทยโทรไปหาประธานของรุ่น ผมอยากคุย พวกกระผมเป็นนักเรียนทุนกระทรวงศึกษาปี 2500 มี 107 คน มาจากหลายจังหวัด มาอยู่หอ เรียน อาหาร 3 มื้อ สนิทรักใคร่ ย่อมมีถกเถียง แต่ใช้อารมณ์จนถึงขั้นออกกำลังไม่มี นัดเจอกันที่โรงแรม ถนนนอกเมือง ทานอาหารบุฟเฟ่ต์ ผมกับเพื่อนชิคาโก้ 2 คน ได้รับเลี้ยง ครับถึงวันนี้เพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวง มีไม่เกิน 20 คน ตายไป 47 คน มีอีกหลายคนที่มีปัญหาสุขภาพ ครับเป็นความจริงคนไทยรุ่นผม ไม่ค่อยมีใครสนใจออกกำลัง จะขับรถออกนอกบ้าน อย่างผมไป วายเอ็มซีเอ ขับไปกลับ 100 ไมล์ เกือบทุกอาทิตย์ ไปวัดพุทธานุสรณ์ บางเช้าตื่น 6 โมง จะเอากาแฟร้อนๆใส่ถ้วยกระดาษ เอาครัวซองเข้าเตาอบ จับใส่ถ้วย ออกจากบ้านขับรถไมล์เดียว มาจอดริมทะเลภายใน ดูเกาะมากมายสะพานโกลเด้นเกตตรงหน้า ซ้ายมือสะพานเบย์บริดจ์ หลายปีมาสะพานนี้สร้างใหม่ขอบสะพานทำต่ำ ขับรถเห็นน้ำทะเลภายใน รัฐลงทุนหาซื้อต้นปาล์มต้นละเป็นหมื่น ยืนต้น สูง ปลูกเรียงโคนสะพานเป็นแถวหลายสิบต้น ครับช่วงรัฐหาต้นปาล์ม เพื่อนผมเสนอขายมาดู สูง อายุ(ไม่เกี่ยง) ขนาด มีความพอใจ ควักกระเป๋า หยิบเงินหลัก 5 หน่วย ครับเงินที่ซื้ออดพูดด้วยความภูมิใจ ผมและคุณย่อมมีส่วนให้ความงามของต้นปาล์มยืนเรียงแถวสวยงาม มาจากภาษีซื้อของ 10 เปอร์เซ็นต์ ตอนนี้แถวบ้านพัฒนาพาร์ค เพิ่มภาษีที่ดินของบ้านอีก 60-70 เหรียญต่อปี พวกพลอยเดินตามอย่างประกันบ้าน จะถือโอกาสเพิ่มด้วยหรือเปล่าก็อดคิดไม่ได้

เดินทางเป็นสูตรตายตัวในการเตรียมเสื้อผ้าของผม กางเกง 3 ตัว เสื้อเชิร์ต 3 ตัว ถุงเท้า 2 คู่ กางเกงใน 2 ตัว กางเกง 3 ตัว มีหนึ่งตัวจะใส่นอนด้วย ครับระบบแพ๊คเสื้อผ้าผมทำมานาน ยิ่งตอนเดินทางในยุโรปก็เหมือนกัน แต่ไปไทยจะมีของกิน ของฝาก ถือโอกาสเอาไวน์ดีๆไป 5 ขวด มีเพื่อนบอกกับผมซื้อไวน์ยี่ห้อ Black ใส่กล่องกระดาษ กล่องเดียวปริมาณ 4 ขวด (750) ผมนำติดตัวไปสองกล่อง เปิดทานที่บ้านกับหลาน หลายคืนกว่าจะหมดสภาพเป็นกล่องเปล่า ราคาไม่แพง รสใช้ได้ ผมทานไวน์บ่อย แต่จะถามถึงความสามารถของลิ้นว่าดีขนาดไหน ผมส่ายหน้า รู้แต่ว่าโอเค มากสิ่งผมใช้รับรู้แต่ถ้าถามคุณภาพส่ายหน้า สังคมบอกว่าผมเป็นเพียงผู้ใช้

ผมออกจากซานฟรานซิสโก ตอนหลังเที่ยงคืน 2 ชั่วโมงกว่า ครับนิสัย คุ้นเคย และชอบพอ การเดินทางด้วยตั๋วราคาถูก สายการบิน “อีว่า” โดยเฉพาะเดือนพฤศจิกายน ครับตั๋วราคาถูก เวลาตกเครื่องบิน คือพลาดเวลา ผมถามเอเย่นต์ในประเทศไทย ตอบผมหน้าผมถอดสี คุณอาจจะต้องซื้อตั๋วเครื่องบินใหม่ หรือเพิ่มเงินเพราะตั๋วที่ผมซื้อราคาถูก จริงแล้วผมต้องเพิ่มอีก 200 เหรียญ ในทางตรงข้ามถ้าสายการบินเกิดบินไม่ได้ เครื่องบินเสียต้องซ่อม เครื่องบินก็ต้องจ่ายค่าห้องพัก อาหาร ฟังดูก็ยุติธรรม ลูกชายผมเคยไปนิวยอร์ก เครื่องบินไม่มีวันกว่า สายการบินชดใช้

ผมไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ตอนเช้าพอเอากระเป๋าใส่บนรถเข็นของสนามบิน ข่าวดีตอนกลับมา สนามบินซานฟรานซิสโก ไม่หยอดเงินเอารถ รถฟรีจอดสองแถว เชิญเถอะขอรับรายได้ของสนามบินปัจจุบันก็มีมากพอ ร้านขายของต้องจ่ายค่าเช่า สายการบินต้องจ่ายค่าเช่า แปลกนะ สายการบินมากสายช่วงพฤศจิกายน แม้แต่สายการบินอเมริกัน ราคาก็ไม่เกิน 600 เหรียญ สายการบินเกือบทุกสายร่ำรวย และที่เห็น อีว่า แข่งขันในการให้บริการลูกค้า ลดราคาบางช่วงที่ว่าขาดทุนเมื่อลดราคา คำว่าขาดทุนคือขาดทุนกำไร สำหรับผมยอมรับสายการบินอีว่าบริการดี อาหารหลัก 3 มื้อ ทุกมื้อมีเบียร์ (ไฮนาเก้น) ผมถามมีสิงห์ไหม เธอยิ้มไม่มีคะ มีไวน์ขาวและแดง หลายคนบอกว่ารสไม่ถูกปาก เมียเตือนสติ พี่คะที่พี่กำลังดื่มอยู่ เป็นการบริการฟรีนะคะ ขนาดพี่ดื่มที่บ้าน บ่อยครั้งก็ซื้อไวน์ถูกๆมาดื่มเหมือนกัน อย่าพยายามทำตัวให้ติดรสมากนักเลยค๊ะ ครับคำพูดเตือนสติไม่ใช่ไวน์เท่านั้น ของใช้ก็อย่าเห่อตามตลาด ยิ่งคนอยู่ด้วย (เมีย) ยิ่งต้องปรับกายและใจ มองอะไร คล้อยตาม

ครับมันเป็นเรื่องประหลาด สายการบินไทยเราทำไมขาดทุนอยู่ไม่ได้ ทั้งๆที่ผู้โดยสารแน่นตลอด อดคิดมีคนนั่งใช้บัตรเบ่งฟรีบ้างไหม ครับเคยฟังการอภิปราย สายการบินไทย โสหุ้ยตอนเครื่องบินจอดเยอะ คนงานมาก เกษียณได้รับเงินเยอะ เครื่องบินแต่ละรุ่นแตกต่าง เมื่อแตกอะไหล่ ย่อมแตกแยกครับ มีอีกเยอะแยะ แต่หวังว่าสายการบินไทยน่าจะเจริญ คนไทยมี 70 ล้าน ครับมากเปอร์เซ็นต์เดินทางบ่อย ออกจากสนามบิน หลานพาผมแวะทาน “คัสตาร์ด” ไข่แดง ชิ้นเล็กๆ 65 บาท สองเหรียญ ไปทานข้าวแช่ คนเสิร์ฟใส่รองเท้าแตะ ร้านสวย พอเสิร์ฟเสร็จยืนคุย

สำหรับผมเคยเรียนคอร์สในมหาวิทยาลัย ปี 1968 เพียงอยากรู้ ครับคำพูด พลเมืองโลกเติบโต การค้า แข่งขัน ไม่เพียงสินค้ามีคุณภาพ รูปร่างสวย ทน วัตถุที่ใช้ดี การให้บริการต้องถึงลูกถึงคน หมายถึงเสิร์ฟอาหารเสร็จก็ควรเดินมาเติมน้ำ เก็บจานเปล่า ถ้าเป็นสินค้า สามารถคืนได้ ทานอาหารคาวเสร็จ เสนอของหวาน จะยืนมองแล้วซึ้งต่อการบริการไม่รู้ว่าในโลกคนยุคใหม่ชอบพอหรือเปล่า

จากการค้นคว้า คนให้บริการที่ดีย่อมมีลูกค้าติด ครับบริการเสิร์ฟบริการอาหาร ถ้าลูกค้าติด ชอบพอ ทิปย่อมไม่กั๊กและคำชมย่อมเข้าหูผู้บริหาร เมื่อมีความเจริญในงานในหน้าที่สุดท้าย ย่อมจำเริญในชีวิต

สำหรับผม หลายครั้ง ญาติพี่น้องพาไปเลี้ยงอาหารราคาแพง สำหรับผมชอบในความเป็นปกติ กินง่าย ราคาไม่แพง คนเสิร์ฟยิ้ม พออิ่มกระเป๋าก็ยังไม่พร่อง แล้วแต่ท่านเถอะขอรับ ทานร้านซีฟู๊ด มื้อเป็นหลายหมื่น ร้านญี่ปุ่นดีๆแพงมาก จะกินไข่คาเวียร์มีให้เลือก พอพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเดือนพฤษภาคมไปฮาวาย 2018 ไปร้านก๋วยเตี๋ยว คนรอแถวตลอดเวลา ผมเอาเส้นกับน้ำซุป 3 เหรียญ อร่อยอิ่ม หลายปีมาเคยไปทานอาหารเฝอของเวียดนามที่เหนือซีแอตเติ้ล ทานบ่อยคืนหนึ่งถามเจ้าของร้านเด็กฟรีหรือเปล่า คำตอบครับคืนนี้ “ฟรี”