ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ตามหลานไปเรียนภาษาไทยที่วัดมงคลรัตนาราม ตอนที่ 5

หลายคนที่ทำบุญที่วัดมงคลรัตนารามพูดเหมือนกัน ทำแล้วเห็นบุญ สุขใจ และสบายกาย แม้แต่คนเคยเป็นคนโรคร้าย รักษาทางหมอสมัยใหม่ กินยา นานวันผ่านไป พูดว่าสามวันดี สี่วันไข้ พอมาวัด สนทนาธรรมกับพระ โยมมากราบหลวงพ่อมงคลเสียก่อนซี

ถึงหลวงพ่อ จะมรณภาพมานานปี แต่คุณธรรมหลายอย่างในตัวท่าน ย่อมอยู่ในรูปหล่อของหลวงพ่อ ให้โยมคิดเสมอ คำสั่งสอนดีๆ ไม่มีคำว่าตาย

โยมโรคร้าย ถึงจะเจ็บปวด บางครั้งทรมาน เป็นเรื่องของกาย แต่ถ้าโยมรักษาใจแยกออกจากกาย ไม่พะวงและรับรู้ ความปวดไม่ได้หายไปไหน แต่เมื่อไม่คิด ความปวดเหมือนทุเลาลง โยมลองนั่งสงบต่อหน้าพระพักตร์แล้วสวดมนต์ในหนังสือ ใจจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือ ใจเป็นสมาธิกันบทสวดมนต์ที่สวดอย่างเดียว นอกจากความรู้สึกปวดทุเลา และใจเรารู้สึกสดชื่นด้วย

บุญอีกอย่างที่บริจาค วัดใช้บริหารโรงเรียน สอนภาษาไทย มีสอนนาฎศิลป์ เป็นศิลปะดีงามของไทยเรา และดนตรีไทยอยากให้พวกลูกหลานเรียน เพื่ออนุรักษ์ดนตรีของเรา ถ้าเราไม่เริ่มเรียนเล่นดนตรีแต่เด็ก เราจะขาดความสามารถในการเล่น และความสำคัญอีกอย่าง เราเล่นดนตรีเป็น ย่อมฟังดนตรีเป็นอีกด้วย เด็กเล่นดนตรี จิตมีสมาธิ ทำอะไรก็ได้ดี

พ่อแม่ที่มาวัด หรือไม่มา มองเห็นความสำคัญของภาษาไทย ถึงลูกหลานจะเกิดหรือมาเติบโตที่นี่ การรู้ภาษาของพ่อแม่จำเป็น ปัจจุบันรู้มากภาษา ยิ่งได้รับประโยชน์มาก พอวัดเปิดโรงเรียนภาษาไทย พ่อแม่ดีใจ เพราะถ้าจะสอนลูก ไม่มีเวลา ถึงมีเวลาบางครั้งสอนเด็กที่ซุกซน อดโมโหไม่ได้ ถ้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ลูกอาจถูกลงโทษโดยการทำร้ายร่างกาย ทำให้เด็กเบื่อหน่าย เป็นผลร้ายต่อการสอนสิ่งอื่นๆ

ผมเล่าประสบการณ์ของผมที่สัมผัส ไปวัด คำว่าบุญในความคิดของผม กินวงกว้างออกไป อะไรก็ตามถ้าสัมผัส กับกายใจ แล้วมีความพอใจ ยอมรับว่ามันคือส่วนของบุญกุศล ก็มีความพอใจ และไม่มีความคิดเป็นอกุศล จิตก็ถึงจุดของคุณงามความดี คือบุญ ผมไปวัดได้คุยกับคนทั่วไป โดยเฉพาะช่วงโรงเรียนเปิด หนีไม่พ้นพ่อแม่ของเด็ก ไม่แปลกเลย ส่วนมากจะเป็นแม่ หลักการวิจัย แม่ถ้ามีเวลาดูแลลูก ไม่ทำงานนอกบ้าน

ลูกเกิดจนถึง 3 ขวบ เป็นอย่างน้อย แม่จะได้มีเวลาสอนลูก แม่จะวางรากฐานในการเริ่มพัฒนาความคิดของลูก ผมมีหลานชายสามคน คนที่สามหมอบอกคลอดราวๆ วันที่ 21 ธันวาคม

ผมกับเมียหลับนอนที่เบย์แอเรีย พอหลานจะเกิดต้องเดินทางไป เบลลิ่งแฮม ครับไปวันที่ 16 เพราะคิดว่าไปก่อนจะได้ปรับตัว ที่จริงไปบ่อยครั้งอยู่ไปกลับปีกว่าแล้ว ถ้าบอกว่ายังไม่คุ้นเคย ก็หมายถึงตัวเราตั้งแง่มากไป พอถึงลูกเขยมารับ เกือบถึงบ้านลูกสาวโทรมา ปวดท้อง ประสบการณ์เคยมีลูก ลูกเป็นหมอคลอดเด็ก

อาชีพหมอทั่วไป ย่อมต้องเรียนให้รู้หลายๆ อย่าง เพราะคนมาโรงพยาบาล ไม่ได้เป็นโรคเฉพาะ ครับชีวิตคนกว่าจะอายุมากอย่างผมเคยสัมผัสกับโรคภัยเยอะ ช่วง 5 ปีหลัง ปวดเข่า ไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่ (อายุมาก) และยิ่งไม่ระวังตัว ชอบแบกหาม ครับโรคปวดเข่าจะถือโอกาสมั่ว พอฉีดยา และออกกำลังก็หาย หมอบอกว่านี่ดีนะ จารบีระหว่างกระดูกหัวเข่าไม่หมด จารบีผมหมายถึงสิ่งหล่อลื่น ปวดข้อนิ้วเท้า หมอเพื่อนเคยเป็นเก๊า รู้ที่ที่เป็น และรู้รส เป็นมากๆ ปวม แดง ปวดมาก เดินไม่ได้ เข้าส้วมต้องถัดหรือคลานโดยเข่า พอหาหมอตรวจ บอกว่ากรดยูริคมีเยอะ ชีวิตคุณเป็นคนมีสตางค์กินประเภทสัตว์มีปีกครับย่อมสะสม

อ้อและประเภทไวน์ เบียร์ ตัวดี แต่เมื่อไม่อยากตัดความสุขมื้อเย็น เอายาไปกิน กินทุกวัน โรคกลัวยาคงไม่มีปัญหา ปวดหัวปวดท้อง นับมือ ช่วง 5 ปี ปวดหัวไม่มี แต่ปวดท้องมีครั้ง สาเหตุคงปล่อยให้ท้องว่างหิว มีกรด แล้วกิน ผมเป็นโรคคัน อาจจะผิวแห้ง หมอหาสาเหตุไม่ได้ ทานยา ทายา โรคคันยังดื้อ ถ้าโรคพูดได้ ไม่ไปไหนหรอกอยู่ด้วยสบาย อาบน้ำอุ่น นอนที่นอนนุ่ม ไม่มีเหงื่อ เป็นโรคความดัน มองหน้าคนหลายๆ คนทุกคนไปไหนๆ กำยาหลายเม็ด บอกว่าในหลายเม็ด เป็นยาความดัน ทุกคนเป็นเกือบทั้งนั้น อายุมากระบบภายในทำงานแย่ลง ก็เป็นโรงงานเก่า หลายอย่างก็ทรุดตามสภาพ หมอบอกว่าถึงตรวจตอนหลังว่า เป็นปกติ แนะว่าอย่าหยุดทานยา เพราะเกิดปุ๊บปั๊บเป็นเส้นเลือดแตก ต้องนอนไปไหนๆ ไม่ได้ จะต่อว่าย่อมไม่ได้ หมดสนุกนะ

ช่วง 3 ปีเป็นมะเร็ง รู้ใหม่ๆ ใจแฟ๊บ มะเร็งต่อมลูกหมากเปอร์เซ็นต์รักษาให้หายมีหลายวิธี แต่ประสิทธิภาพบนเตียงลดลง หมอมองหน้า ดูตัวเลขอายุ ความสำคัญของชีวิตส่วนนี้คงเกือบไม่มีแล้ว ไม่มีปัญหาใช่ไหม ผมตอบเยส ถึงจะมีก็ถือว่าเป็นนิมิต ที่จริงอายุคุณก็มากแล้ว และเริ่มเป็นกว่าเจ้าตัวร้ายจะขยายตัว อาจจะตายก่อน ถ้าเป็นตอนนี้อาจจะเข้าวัดถามพระ เมื่อผมตาย มะเร็งย่อมตายด้วย แต่จะไปกับจิตวิญญาณไหม พระมองหน้า ถ้าเป็นส่วนของการเกิดมะเร็ง เกิดจากบาปกรรมแน่นอนย่อมเกาะไปด้วย แต่หมอปัจจุบันลงความเห็นว่า มะเร็งเป็นส่วนของกรรมพันธุ์ ถ้าเกิดกับครอบครัวมะเร็ง คิดว่าโอกาสรับมะเร็งมีแน่

เคยมีคนคุยกับผม วัดมงคลรัตนารามเคยมีปัญหากับเพื่อนบ้านไหม เพราะเห็นว่าวัดส่วนมากจะมีปัญหา เรื่องจอดรถขวางหน้าบ้าน ชาวบ้านซื้ออาหารจากวัด ถืออาหารเดินกิน หมดลืมวางทิ้งไว้หน้าบ้าคนอื่น ถูกจับได้เถียงคอเป็นเอ็น เปล่าไม่มีนิสัยทิ้งขว้างของสกปรก สถานที่ๆ เป็นสาธารณะ คงจะลืมนะ เพราะแม้แต่เศษขยะเดินเห็นตก เกลื่อนบนถนน ยังเก็บ เราเป็นพลเมืองดีนะ เอ้าสาบานคราวหน้าจะระวังเพิ่ม ระวังแค่ไหนล่ะคนแหย่ ได้เท่าไหร่ก็ถือเท่านั้น ครับวัดมงคลก็เคยมีปัญหา เกี่ยวกับเวลาขายอาหารเลิกเย็นเกินไป คนมาซื้ออาหารเดินขวักไขว่คุย หัวเราะเสียงดัง หมดความเป็นส่วนตัว อ้ออีกอย่าง ชาวบ้านขี้บ่น เกี่ยวกับการเตรียมอาหาร คนเตรียมอาหารเริ่มตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน เสียงฮูดดัง คิดดูเช้ามืด วันหยุด เป็นช่วงอากาศเย็นสบาย อยากตื่นสาย พอได้ยินเสียงตกกะใจตื่น บางครั้งเสียง ป๊อก ป๊อก ดังก้อง เสียงสะท้อน คงเป็นเสียงตำน้ำพริงแกงละซี บางครั้งกลิ่น เผ็ด ฉุน ต้องจาม ไม่รู้กลิ่นอะไร ยิ่งเช้ามืดตื่นมาทอดปลาเค็ม เป็นกับข้าวโปรดกับข้าวต้ม โอ้ยกลิ่นประหลาด ทั้งกลิ่น ทั้งเสียงเราไม่คุ้น

ชาววัดถามว่า แล้ว เสียงรถไฟฟ้า รถขยะ รถบีบแตร เสียงมอเตอร์ไซค์ ทำไม่ไม่บ่นฮะ เราบ่นนะ และบ่นมากด้วย แต่ไม่มีโจทย์ สิ่งเหล่านี้ มีมานาน และปรับตัวได้แล้ว แต่สำหรับวัดคุณ เหตุการณ์ สดๆ ร้อนๆ

ครับเหตุการณ์ครั้งโน้น ชาววัดและเด็กวัด ที่เติบโตกับวัด ต่างก็ช่วยกัน เด็กรุ่นใหม่ การต่อสู้ ได้ใช้วิธีนำสื่อมาด้วย อย่างทีวี แม้แต่อาจารย์ในมหาวิทยาลัย สุดท้ายบอร์ดที่ฟังความ และตัดสิน ทุกคนโหวตให้วัดมงคลชนะ เหตุผลเป็นเรื่องของวัฒนธรรมและเรื่องของศาสนา ทุกคนย่อมมีเสรีภาพในการมีกิจกรรมที่เป็นความแตกต่าง

ปัจจุบัน ชาวบ้านไกล-ใกล้ คุ้นกับวัดและพุทธศาสนา มากคนเดินมาซื้ออาหารไทยจากร้านค้าวันอาทิตย์ของวัด มาคุยกับพระ เรื่องพุทธศาสนา เพราะพุทธศาสนา เป็นเรื่องการสอนเกี่ยวกับการรักษาจิตให้มีความสมดุลย์กับชีวิต ขับทุกข์ออก สร้างสุข คนอเมริกันมากคนเริ่มยึดพุทธศาสนา เป็นศาสนาแห่งชีวิต เพียงสอนง่ายๆ รู้จักมีสติ ให้อภัย ปัญหาทุกอย่างที่เกิด แก้ที่ตัวเรา คนต่างชาติเพียงฟังพระสอน ยิ่งช่วงนี้คนว่างงานมาก กลุ้ม เบื่อชีวิต เพราะชีวิตทุกคนย่อมมีภาระต้องจ่ายหนี้สิน เสียงคำสอน เหตุการณ์บางอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ การพัฒนาจิตให้ยอมรับ ทุกสิ่งมาแล้วก็ไป จะไม่อยู่กับเราตลอด เพียงแต่เรายอมรับ และใจอย่าตกต่ำไปด้วย เสียงกล่าวสาธุ จริงแท้

ช่วงโรงเรียนเปิด มีผู้ปกครองไม่เกิน 10 ครอบครัว มาอยู่วัดจนลูกเลิกโรงเรียน การหาที่จอดไม่ยาก แต่การจอดรถต้องหูตาไว อ่านกฎบนป้าย ถ้าจอดบนถนน Russell จอดไม่เกิน 2 ชั่วโมง แต่โดยปกติหน้าบ้านคน คนมาให้ตั๋วจะไม่ค่อยมา 2 เดือนไม่เคยเจอ เพราะถ้าเสียเวลามา ไม่พอเหยื่อ เสียเวลา รถจอดมิเตอร์ เพียงขับไปมา ก็จ่ายตั๋วมากคันแล้ว และเช้าถึงเที่ยงจันทร์แรก กับจันทร์ที่สามฝั่งใดฝั่งหนึ่งห้าม เพราะทำความสะอาดถนน อย่าลืมดูป้าย อ่านและปฏิบัติ

ได้ที่จอดจูงมือหลาน ครับเด็กเล็กอันตรายเกิดได้เสมอ เดินผ่านหน้าบ้านรถเข้าออก บางครั้งสุนัข อันตรายทั้งนั้นโดยเฉพาะสุนัข กฎหมายเวลาจูงออกนอกบ้าน ต้องไม่ปล่อยฟรี ถ้าเกิดกัดหมาด้วยกัน หรือคนย่อมผิด บ้านผม คนชอบเดินมีต้นเฟื่องฟ้าใหญ่ดอกแดงสด รั้วมีต้นไม้ และมีต้นเรดวูด 3 ต้น ร่มเย็น เช้าบ่อยครั้งผมตื่นเช้าไปกวาดทางเดิน 2-3 วัน เห็นอึหมา ทำได้อย่างไร น่าจะเก็บเป็นที่อุจาดตา อดที่จะโมโหไม่ได้ คนอะไรมักง่ายหมาตัวเองอึยังไม่รู้จักเก็บ นี่ถ้ารู้ตัวว่าเป็นใคร จะถ่ายรูป ลงในเฟสบุ๊ค คงอายมากใช่ไหมล่ะ จะได้เตือนตัวเอง เมื่อทำอะไรผิด สารภาพ เก็บกวาดใครเขาก็ชม เสียงคำเตือนของพระที่วัดมงคลรัตนาราม โยมให้อภัยชีวิตจะสุข

สามเดือน ลูกสาวพาลูกชาย 3 คน อายุ 5 ขวบครึ่ง 3 ขวบครึ่ง และ 1 ควบครึ่ง ครับทุกคนกำลังดื้อ ซนโดยเฉพาะเด็กผู้ชาย เล่นแกล้งกัน ทะเลาะกัน ระหว่างผมเขียน ลูกสาวพาหลานสามคนกลับไปมิชิแกน หลังจากเปิดคลีนิค ผมคงถูกเรียกตัว พ่อแม่คิดถึงหลานไหม รีบมาจะได้เล่นกับหลาน หลานๆ ตอนเช้าถามหาแพนเค้กบ่อย

หลานมาอยู่ แม่เขาบ่น ตากับยายตามใจมากไป ตอนเช้าและเย็นเปิดการ์ตูนให้ดูตลอด ไม่อยากให้ดูมาก เดี๋ยวติด งานอย่างอื่นเสีย และให้คุ๊กกี้บ่อย

ครับการให้ของกิน ตามใจ เพราะรักนะ อยากเห็นหลานมีความสุขกับชีวิต เรื่องกินตอนเป็นเด็ก ถ้ามีขนมกินเยอะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย สิ่งที่ผู้ใหญ่เห็นทานไอสครีม คุ๊กกี้ ซื้อของเล่นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้ว ความรัก คือความเอ็นดู อยากเห็นหลานๆ มีความสุข เด็กกินขนมติดตาม ภาษาตาและยายไม่อันตรายหรอก เพราะไม่ได้กินทุกวัน และกินไม่มาก และเด็กกำลังเติบโต ของกินตกค้างถึงจะมีน้อยมาก ให้ความคิดเห็นกับลูกสาวว่า ทุกอย่างถ้าเกิดจากความรัก เด็กย่อมสุขกายสุขใจทั้งนั้นแหละ ถามพระที่วัดมงคล ท่านบอกว่าถ้าแทรกธรรมะให้กับลูกหลานด้วย เท่ากับ สร้างระเบียบ เด็กจะอยู่ภายในกรอบของคุณความดี