ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
อุดมวัย (Gerontology) ตอนที่ 4

ยังย่ำต๊อกอยู่นิวยอร์ก ในสายตานิวยอร์กถึงจะสร้างมานาน แต่ความคิดของคนอยู่อาศัย คนเดินทางมาใช้เงินทุกวัน แน่นอนคนมาจากทั่วมุมของโลก ได้ยินคนมาเที่ยวบอกว่านิวยอร์กมาแล้วอดหลงไม่ได้ ยามค่ำคืน ตอนกลางวันช่างแตกต่าง ตกเย็นตามหัวมุมฟุตบาธกว้าง คนมากมายยืนเดินแออัด และมีคนแต่งตัวคล้ายกับดารา คนที่คนเคยคลั่งไคล้จะให้เหมือนแบบก็อบบี้ คงจะหาไม่พบเพียงเหมือน สอดใส่พฤติกรรมแบบคนนั้นหลายคนก็ยืนข้างถ่ายรูปด้วย เก็บเป็นที่ระลึกยื่นเงินให้ซื้อความคิด

การเที่ยวที่ได้ผลแต่โบราณกาลคือเดิน การเดินคือการสัมผัสที่แท้จริงชอบและสนใจสิ่งไหนหยุดเดิน มองด้วยสายตา ถ้าลูบคลำได้ นัยว่าจะมีความรู้สึกประทับใจไม่ลืม สามารถเก็บไว้คุยอวดคนไม่เคยมา และสนใจ หลายคนเคยตั้งคำถาม เรื่องสิ่งที่เจอะเจอและประทับใจ ช่วงต้นของหลายปียังจำความสัมผัสได้ ต่อมาลืม ความจริง คนเราจะเก็บความรับรู้ไว้ก้นบึ้งของความจำ ไม่หายไปไหน พอวันหนึ่งเราสัมผัสอีกหรือเจอ ประเภทเดียวกัน ความจำจะแสดงออกมา ถูกสะสมภายใต้จิตสำนึก

ก๊วนเราเดินกันบนหลายถนน หลายสี่แยก เลือกเฉพาะสถานที่มีชื่อ อย่างไทม์สแควร์ ศูนย์กลางการค้า เซ็นเตอร์พาร์ค ร็อกกี้เฟลเลอร์ ยูไนเต็ดเนชั่น เริ่มเดินเป็นกลุ่ม คุยสารพัดเรื่อง เผลอเดี๋ยวเดียว ผมกับเมียถูกทิ้งไกล ช่วยไม่ได้ธรรมชาติจัดสรรระบบงานของชีวิตกายและใจ ตอนเด็กเล็กอยากเรียนอยากเล่นทุกอย่างมากสิ่งทำตามใจ ผิดถูกๆ ซ้ำซาก ถ้าจะลงโทษเข้มกฎเกณฑ์ คงจะต้องทะเลาะกันทุกวัน พอโตทำงานทุกอย่างมีเหตุผล คิด ทำ และมีสติมากขึ้น พออายุมากทุกสิ่งเฉื่อย ขา เข่า ความคิด ช้าลง อดคิดน่าจะเป็นความดีของปลายชีวิตที่ทุกอย่างหยุดเร่งรีบ ถ้ายังขืนเดินเร็ว คิดคล่อง ความต้องการอยากได้มากสิ่งไม่ลดละ ความสมดุลของชีวิตย่อมขาดตกบกพร่อง สุดท้ายย่อมทุกข์มากกว่าสุข หลายคนเห็นด้วย รับรู้ชีวิตเริ่มไหลไปสู่ความสงบ แต่มีคนเป็นจำนวนมาก ยังอยากมีชีวิตตื่นเต้น ชอบความเร่งรีบ คิดว่าความฉับไวคือความสำเร็จในการดำเนินชีวิต ทางจิตวิทยาบอกว่าเมื่อเลือกเดินทางด่วนก็ลองดู รับรู้ว่ามันไม่เหมาะกับเราจะกลับความคิดย่อมไม่สาย

มองรอบๆ ตัว ที่กว้างโต๊ะมากมาย คนยืน เดิน นั่ง เป็นความมหัศจรรย์ เพียงส่วนเดียว คนหน้าตา ผิว ภาษาพูด การแสดงอากับกิริยาและวัฒนธรรมมากสิ่ง แตกต่าง ต่างเดินมาไกลจากประเทศต่างกัน อาหารที่ถือ มากคนกำลังกิน อย่างแซนวิช พิซซ่า หลายคนถือกล่องพลาสติก มีมักกะโรนีและชีส กล่องสลัด แม้แต่ซุปแคมชาวเดอร์ ต่างมีความเพลิดเพลินกับอาหารไม่ใช่พื้นเพตนเอง ชีวิตคนเมื่อเจริญขึ้น การไปมา ติดต่อการค้า ไปเรียน ก็ปรับปรุงชีวิตให้เข้ากับธรรมชาติของที่นั่น ถือว่าเป็นการได้เปรียบแก่ชีวิต สิ่งใหม่ๆ ของประเทศที่ไป จะเป็นการศึกษา วัฒนธรรม อาหาร เมื่อเต็มใจเรียนรู้ย่อมได้เปรียบ หลายสิ่งไม่ตรงกับอุปนิสัย เพียงรับรู้แต่ไม่นำปฏิบัติ การศึกษาปัจจุบัน เด็กที่เติบโต พ.ศ.นี้ ถ้ารู้เพียงภาษาเดียวอาจจะเสียเปรียบ เด็กที่รู้ตั้งแต่ 2 ภาษาขึ้นไป เพราะยุคนี้เป็นยุคของการติดต่อคบค้ากับชนชาติอื่น

บนพื้นระหว่างโต๊ะ คนนั่งและยืน จะมีนกพิราบมากตัว เดินหาอาหาร นกพิราบเหล่านี้ไม่กลัวคน คงเป็นเพราะคนจะเมตตา ปกตินกพิราบจะตื่นเช้า ออกจากรังบินไปหาอาหารไกล แต่นี่ไม่ต้องบินไกล และมีอาหารหลากหลายกินแม้แต่กักตุนไปฝากตัวที่อยู่ที่บ้าน

โดยปกตินกพิราบชอบอยู่เป็นฝูง อาจปะปนกับนกประเภทอื่น แต่ไม่ทะเลาะตบตีลักลอบข้ามเผ่าพันธุ์ ตามพฤติกรรมของคน ทางการค้นคว้ายังไม่เคยบอกกล่าว ปกติอาหารที่กินอย่างประเภทเกร็น แต่ปัจจุบันโลกเจริญใกล้ชิดกับคน คนกินอะไร ทิ้ง ทำหกลองกินดู ความรู้สึกชอบ เมื่อคนมีพฤติกรรมเมตตาต่อสัตว์มากขึ้น ไม่คิดทำร้ายจับมาทำอาหาร แม้แต่นกสัญชาติญาณก็รับรู้ถึงความปลอดภัยได้

การอยู่เป็นกลุ่มช่วยป้องกันศัตรู ไปหาอาหารด้วยกัน เมื่อเจ็บป่วยอยู่ใกล้เท่ากับการดูแลซึ่งกันและกัน

ตื่นเช้าบินไปหาอาหารไกลใกล้แล้วแต่แหล่ง สายๆ กลับรังพักผ่อนหลับนอน อาจกุ๊กกิ๊กกับคนรัก ตอนเย็นออกหากินอีกรอบ

พอถึงวันนี้แหล่งอาหารบนพื้นใต้โต๊ะ คนทำหก บิให้ กลายเป็นที่หาอาหาร ไม่ต้องบินไกล โดยเฉพาะชาวเอเชีย นิยมเอาอาหารให้สัตว์ นก ปลา หมา แมว เพราะเชื่อเรื่องบุญกุศล และยังเพลิดเพลิน ไม่นานการ์ดเจ้าหน้าที่ดูแลความปลอดภัยเดินมาบอก กรุณาอย่าโยนอาหารให้นกเลยขอรับ นกเป็นแหล่งแพร่เชื้อโรค และถ่ายเรี่ยราด ดูสกปรก จากหนังสือบอกว่านกพิราบเป็นทั้งสัตว์เลี้ยงและสัตว์อิสระ ก่อนเลือกคู่ก็เลือกจีบตัวเมีย เหมือนคนนะขอรับ แต่พอตกลงใจเป็นผัวเมียจะไม่นอกใจอีกแล้ว บินหาอาหารด้วยกัน เจ็บป่วยดูแล

อาจผิดกับคนโดยเฉพาะสังคมปัจจุบัน ต่างมีอิสระในการเลือกคู่ ปล่อยกายใจ ความคิดเป็นการเรียนรู้ เพียงดูแลตัวเอง เรื่องโรคติดต่อ และท้องก่อนวัย

โดยเฉพาะสังคมปัจจุบัน โสหุ้ยชีวิตแพง ค่าเช่า น้ำ ไฟ แอร์ อาหาร เมื่อชอบพอรักใคร่ ย้ายมาเรียนรู้นิสัยใจคอซึ่งกันและกัน เมื่อเรียนจบนิสัยเข้ากันได้ก็ตกลงแต่งงาน แต่เผอิญอุปนิสัยต่างกัน ไม่ถึงหัวกับก้อย ต่างคนต่างไปสร้างความสำเร็จให้กับชีวิต แต่ความเป็นเพื่อนยังคงเหมือนเดิม

นกพิราบตัวผู้จะเป็นฝ่ายเดินไปจีบนกตัวเมีย คงจะเหมือนคนต้องสร้างความประทับใจ พองขนโก่งคอขัน คาบอาหารมาให้เอาใจ “เชิญจ๊ะถั่วเม็ดงามหามาฝาก” ผมไม่รู้ว่าเวลาเลือกนกตัวเมีย จะดูความงาม กิริยามารยาท ความสามารถด้วยหรือเปล่า ถ้าจะดูทรัพย์คือรังที่สร้างคงไม่ได้ เพราะรังสร้างตอนท้องจะวางไข่ วงการไม่เป็นทางการ นกตัวผู้ชอบตัวเมียร่างท้วม ขนทั่วตัวเงาวาว เวลาจิกอาหารไม่ตะกาม

อดอนุโมทนาธรรมชาติ จัดสรรคู่มา เมื่อรู้ว่าใช่ตัวนี้แน่ นกพิราบตัวผู้จะยืนพองขนโก่งคอ คาบอาหารวาง “ปากร้องเชื้อเชิญ ข้าไปหามาไกล ยากลำบาก ตั้งใจเอามาเป็นของกำนัลแก่แม่นาง”

ลงความเห็นจะคนหรือสัตว์เมื่อมีความรัก ฮอร์โมนจะสร้างสิ่งดีให้บังเกิด จะปากหวานคือพูดไพเราะ พฤติกรรมเอาอกเอาใจ

นกพิราบเมื่อตกลงใจเลือกคู่จะอยู่เป็นผัวหนึ่งเมียเดียวตลอดชีวิต จะแตกต่างกับลูกพี่ลูกน้อง พวกเพื่อนฝูง แม้แต่คนทั่วไป พลิกผันตามความรู้สึกนัยว่านิสัยใจคอไม่ต้องกันอยู่ก็มีแต่ทุกข์ และที่เลิกราโวยต่อธรรมชาติจับคู่ตอนแรกผิด

โพล้ดวงอาทิตย์ลับตะวันตกของนิวยอร์ก ยังทิ้งความสว่างไว้อีกเป็นชั่วโมง วันนี้นัดกันไปทานอาหาร อิตาเลี่ยน ครับทานประเภทซีฟู๊ด ผมสั่งไวน์ มาไกลจากนาป้า คนนั่งข้างเป็นคนจ่ายเงิน สั่งเบียร์ อดคิด อบายมุขทุกสิ่ง จะเหล้า โกหก การพนันเป็นความท้าทายของชีวิต นิวยอร์ก สต๊อคใหญ่สุด หลายคนลงความเห็นคือการพนัน มากคนรวยมากคนเล่นแล้วจน