ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 17 เมษายน 2564

ชีวิตแต่ละวันของแต่ละคนแตกต่างกัน อย่างดีใกล้เคียง คล้าย ถ้าเราศึกษาวิชาชีวะวิทยา เป็นเรื่องของคุณและผมคือสิ่งมีชีวิต เติบโต และสำคัญต้องทำคุณประโยชน์ให้สิ่งแวดล้อม อย่างป่าจะมีต้นไม้มากมาย ต้นไม้แสดงคุณสมบัตินำให้ฝนตก ดินอุดมสมบูรณ์ สัตว์ป่าสุขด้วย แม้แต่ชีวิตคนก็สุขกับป่า สามารถหาอาหารจากป่าได้ เมืองไทยหลายที่ขาดน้ำ ความเป็นจริงคือเราทำลายป่า อย่างแคลิฟอร์เนียขาดน้ำ เพราะฝนไม่ตก แต่เมืองไทยทุกจังหวัดฝนตกเยอะ แต่เรา “ไม่รู้วิธีเก็บ-กักตุนฝน”

ถึงคนจะแตกต่าง ยิ่งพฤติกรรมของชีวิตตั้งแต่ตื่นนอนเช้า สาย บ่าย เย็น ขึ้นเตียงนอน มากมายนอนหลับยาก หลายคนกรนเสียงดัง บางรายไม่กรนเปล่ายังทำปากจุ๊บจิ๊บเหมือนกินอาหาร

ผมตื่นเช้า จะลืมตาเปิดดูข่าวทีวีเกี่ยวกับดินฟ้าอากาศ นวดหัว นวดนิ้วมือครับคนสูงอายุอย่างผม ถ้าไม่ดูแลกายไม่ยืดเส้นสาย คงไม่แคล้วเดินลำบาก ปวดเมื่อย ยิ่งอายุเกิดยืนยาวขึ้น โอ้ยเดินไปไหนเจ็บเข่า ลุกจากเตียง “เข้าห้องน้ำ” วักน้ำล้างหน้า ลูบหัว ติดเป็นนิสัยให้สดชื่น ตื่นตัว แปรงฟัน ครับพอวันนี้ 80 ปี ฟันหดหายไปมากมาย ที่ยังยืนทนกับปากเรา บางซี่ครอบฟัน บางซี่ทำที่ยึดระหว่างซี่ พอวันนี้ ปวดฟันหดหาย กลิ่นปากของคนจะมีด้วยกันทั้งนั้น เพราะกินอาหาร ดื่มของมึนเมา ข่าวกลั่นกรองแล้ว คนมากมายเซ็นชื่อกำกับ ว่าเป็นเรื่องจริง ตอนหนุ่มสาว เวลาจูบกันโดยบังเอิญ สาวจะบอกว่าปากมีกลิ่น แต่กลิ่นไม่ได้เป็นที่สนใจของคนมีกิจกรรมจูบกัน เพราะตื่นเต้น ความรู้สึกมีอิทธิพลเหนืออื่นใด ทางจิตวิทยาเน้นริมฝีปากจะมีความรู้สึกมากที่สุด

ทุกวันแปรงฟันต้องแปรงลิ้นด้วยเสมอ มากคนไม่สนใจ ลิ้นจะมีคราบสีขาวติด

หลายคนจะสงสัยหรือไม่ คงไม่อยากรู้อยากเห็น ทำไมปากมีที่เดียว ตา หู จมูก มือ มีสองอัน เขาบอกว่า ปากมีอันเดียว และมีลิ้นอันเดียว ลิ้นเจริญวัย ลิ้นมีต่อมซ้ายและขวา รับรู้ เวทนา อร่อย ไม่อร่อย เปรี้ยวหวาน ตา จมูก รับรู้เห็นอาหาร แต่ถ้าปากไม่ได้แอ้ม ความรับรู้เป็นเพียงความรู้สึก หลายวัน เพื่อนรุ่นเดียวโทรมาหาเรียกผม “เฮีย” ถ้าเรียกเพี้ยนจากคำว่าเฮียโกรธกันแน่ รู้จักที่ทำฟันไหม ปวดโยก กินอาหารไม่อร่อย ผมบอกว่าไม่รู้คำถามลึกๆ เขาถามเรื่องโรงพยาบาลไกรเซอร์มีแผนกฟันไหม เพราะเขารักษาฟรี

ผมตอบไม่มีหรอก ผมกับภรรยาจ่ายเพิ่มเดือนละ 10 เหรียญ เป็นสมาชิกนอกเหนือจากสมาชิกไกรเซอร์ นัยว่าไปร้านร่วมกับไกรเซอร์ ราคาจะย่อมเยากว่า จริงแล้วทุกร้านไปราคาอาจต่ำนิดเดียว ทุกร้านทำฟันจะมีพฤติกรรมเหมือนกัน “คนไข้ใหม่ต้อง X-ray และทำความสะอาดฟัน” ราคาแต่ละครั้ง ร้อยกว่าเหรียญ เสร็จแล้วจึงบอกถึงปัญหา และราคา

แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องโรงพยาบาลในอเมริกา สะดวกกว่าไทยเยอะ ยกเว้น โรงพยาบาลเอกชน แต่ค่าบริการเงินเดือนผมถ้าอยู่ไทยคงต้องกินบะหมี่ซอง

ตอนผมเรียนจบ 1970 มหาวิทยาลัยรามคำแหงเปิด อาจารย์สุขุมชักชวนนักเรียนจบนอกไปสอนมหาวิทยาลัยเพื่อนผมหลายคนไป ส่วนผมนิยมการใช้ชีวิต “ซัมเหมา” เรียบง่ายดูแลตัวเอง เกิดไปตอนโน้น เวลาเจ็บป่วยคงจะลำบาก ยกเว้นมีเมียรวย เมียรวยถ้าเป็นคณิตศาสตร์คงเป็นเลขจุดทศนิยม ยาก คนรวยส่วนมาก ตาจะแหลมคม มองลึก กระจอกอย่างผม เพียงสบสายตา อาจตาฝ้ามัว มองไม่สมพงษ์คุณค่า

แปรงฟันเสร็จ ถือโอกาสล้างแว่นตา แล้วเช็ดให้แห้ง แม่บ้านบอกผมเสมอ เมื่อผมพูดว่าแว่นตามัว เธอควรล้าง ควรเช็ด ผมเพิ่งเปลี่ยนแว่น สิ้นปัจจัยไป 250 เหรียญ เป็นข้อจดจำ ถ้าจะไปทำแว่นใหม่ ต้องไปเยี่ยมลูก แล้วบอกว่าแว่นไม่ดี ลูกจะจ่ายเงินซื้อใหม่

คุณรู้ไหม กระจกแก้วตาทำจากมันสำปะหลัง หมอบอกว่าดูดซับน้ำได้ดี

วันนี้ถือโอกาสโกนหนวดเครา 2 วันโกนที ผมลืมโกนแม่บ้านจะเตือน อายุมากแต่งตัว หน้าตาต้องดูให้เป็นผู้สูงวัยหน่อย เพราะรู้ดีว่าผมมีความชอบ เรียบง่าย ไม่หรูหรา บางครั้งกลายเป็นซอมซ่อ ความซอมซ่อ แต่งตัวเรียบง่าย ไม่มีปัจจัยราคาแพง เป็นนิสัยส่วนตัวของผม บนตัวผมเปล่าเปลือยด้วยเครื่องประดับ พูดถึงเรื่องโกนหนวดเครา ผมอยากอวดคุณจังเลย ตอนเรียนมหาวิทยาลัยออริกอน (1969) เวลาล่วงมา 52 ปีแล้ว ผมไว้หนวดไว้เครา ผมมองดูกระจก เออแปลกดี เหมือนพวกมิจฉาชีพไหม ไม่น่า เพราะผมได้รับการอบรมเป็นสุภาพชน

คนเราส่วนมากวัดกันด้วยหน้าตาการมีชีวิต ถ้าคนดูคนไทย คนมีหน้าที่โกงเยอะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ช่วง 3 นิ้ว คนยุยงด่าทอ ความเป็นบ้านเมือง ซึ่งมีความสงบสุข ดูแลช่วยเหลือ ถึงจะไม่คลุม พวกมีหน้าที่โดยตรงดีแต่อ้าปาก กระดกลิ้นพูด เรื่องไม่มีความดีงาม ส.ส.ไม่ทำอะไรเพื่อประชาชน เออพูดถึงลิ้น อยากพูดอีกอย่าง ถ้าไม่มีลิ้นจะกินข้าวไม่ได้ ไม่มีฟันยังกินข้าวได้ ลิ้นเหมือนช้อน

ผมมองดูผมเพิ่งตัด ทำผิดพลาดปกติจะใส่เครื่องตัดผมเท่ากัน เผลอลืมมอง พอตัดผมเลี่ยนติดหนัง ครับภาษาพระทุกสิ่งไม่เที่ยง ไม่คงทน เราต้องอยู่กับมันด้วยความสุข คนเดินผ่านตะโกน สาธุ (ผมคงประสาทหลอน) เช็ดหน้าผม ทาครีม เดินออกจากห้องน้ำ ปิดไฟในห้อง ดูผ้าห่มไฟฟ้า อ้อปิด หยิบโทรศัพท์ เดินเข้าครัวกดหม้อต้มน้ำ แปลกแท้กลิ่นของความหิว วิ่งพรวดพลาดเข้าสู่ใจ