ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 12 พฤศจิกายน 2565

ทุกอาทิตย์จะออกจากบ้านอย่างน้อย 5 วันต่ออาทิตย์ เหตุที่ต้องออกจากบ้านไปออกกำลังที่ วายเอ็มซีเอ ผมอยู่อาศัยเมืองเอลเซอริโต้ ติดกับหลายๆ เมือง อย่างอัลบานี่ เบิร์กเล่ย์ ครับที่ออกกำลังระยะทางเกินไมล์ครึ่งนิดเดียว ถนนหน้าสถานที่ออกกำลัง เป็นวันเวย์ หาที่จอดยาก โดยปกติผมไม่สนใจจะไปจอดใกล้ที่ออกกำลัง จะจอดถนน Solano มีที่จอดเยอะ ครับบนถนนจอดรถ ไม่มีหยอดเงิน แต่มีเวลาให้จอด 90 นาที หรือชั่วโมงครึ่ง ครับเผอเรอไม่สนใจเวลา อาจได้ตั๋วราคาเกิน 30 เหรียญ ครับการจอดรถที่จอดเกินเป็นรายได้ของรัฐอย่างหนึ่ง

ครับการออกกำลัง เป็นความจำเป็นของชีวิต โดยเฉพาะผมและแม่บ้าน ผมอายุ 83 ปีแล้ว ที่ออกกำลังเท่ากับดูแลสุขภาพตัวเอง การดูแลจะเห็นผลได้เป็นที่น่าพอใจ ผมยังเดินได้ดี ยังขับรถได้เป็นปกติ คำว่าปกติ วัยไม่เป็นอุปสรรค จะขับใกล้ ไกล ผมมีรถไฟฟ้า Chevy Bolt ตัวเล็ก ลูกสาวซื้อให้มาหลายเดือนแล้ว ครับอดขอบคุณลูกสาว ลูกชาย ดูแลพ่อแม่ รถไฟฟ้าต้องชาร์จไฟทุกวัน ครับขับไม่มากการชาร์จก็ไม่ต้องข้ามคืน สะดวก ยิ่งยุคน้ำมันแพง คุณค่าเห็นชัด แต่พอดูค่าไฟ แต่ละเดือนก็ขึ้นเหมือนกัน

ครับโลกรอบตัวเรา เราต้องใช้อย่างน้ำ ไฟ อาหาร ยิ่งช่วงโควิด ของจะขึ้นตาม

ผมมีรถอีกคัน ฟอร์ตเอ็กโปเลอร์ ครับตัวใหญ่พอสมควร ผมใช้บ้างไม่บ่อย ถ้าเดินทางไกล ประมาณ 75 ไมล์เกิน รถใช้น้ำมันย่อมสะดวก

ครับแต่ละเดือน บิลล์ของประกันรถ ประกันบ้าน ก็มากพอสมควร ครับที่จริงรถฟอร์ต ไม่ค่อยได้ใช้ การประกันเท่ากับ “สูญเปล่า” ครับแต่ก็ยอมรับ เกิดเราต้องใช้ การมีประกันเท่ากับปลอดภัย การศึกษาเล่าเรียนคือพื้นฐานพัฒนาความคิด การประกันรถย่อมไม่สูญเปล่า

คำว่าปลอดภัยกับการพัฒนาชีวิตก็คือสิ่งที่เป็นทางสายเดียวกัน ช่วงเรียนมัธยมอาศัยวัดราชบพิธ เป็นศิษย์ก้นกุฏิ “สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ 18” อย่างน้อยอาทิตย์ละ 2-3 วัน ท่านจะเรียกผมไปอบรม สั่งสอน คุย จะถามผมเรื่องการเรียน ท่านบอกว่าความรู้ทางการศึกษาสำคัญต่อชีวิต เราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องมีครอบครัวและดูแลตัวเอง พื้นทางความรู้ คือการศึกษาจำเป็น และสมเด็จพระสังฆราชยังเน้น การศึกษาและยึดมั่นในหลักธรรมะ คือศีลและธรรม จำเป็นสำหรับทุกคน ครับผมคล้อยตาม ถึงจะยังไม่เข้าใจลึกซึ้ง

เหมือนกับแม่ผม ผมเกิดอยุธยา พ่อแม่มีอาชีพสารพัด ค้าขายและสุดท้ายพ่อแม่ค้าขายข้าว ครับการซื้อข้าวใช้เรือใหญ่ ซื้อข้าวเปลือก พอได้ข้าวเต็มลำ แม่จะนำเรือไปสีข้าวที่โรงสี ครับโรงสีไม่คิดเงิน แต่จะเอาแกลบ รำ ปลายข้าว คำว่า แกลบ คือเปลือก ห่อหุ้ม เมล็ดข้าว รำ คือ ส่วนผิวของข้าว ปลายข้าว คือ ส่วนของเมล็ดข้าว หลังจากสีเปลือกข้าวออก ส่วนของข้าวแตกหัก คือปลายข้าว สำหรับรำปลายข้าวมีคุณประโยชน์เป็นอาหารสัตว์อย่างหมู

วันนั้นวันอาทิตย์ โรงเรียนหยุด ผมไปเรือข้าวกับแม่ ระหว่างคนงานแบกข้าว ลงเรือ แม่จะยื่น “ติ้ว” ทำจากไม้ไผ่ รูปร่างขนาดเท่าตะเกียบ แต่แบน ทำเป็นลวดลาย อาจทาสีดูสวยงาม คนงานแบกข้างลงเรือ ครั้งหนึ่ง 4 ถัง แม่จะยื่น “ติ้ว” ให้แต่ละครั้ง พอสิ้นสุดการซื้อข้าว คนแบกทุกคนจะนำติ้วมาให้แม่ ติ้วแต่ละอัน 4 ถัง มีกี่ติ้ว รวมกันเป็นเงินค่าแบกข้าว

ระหว่างแม่รอรับติ้ว เรียกผมไปนั่งคุย แม่เอ่ย ปีนี้ลูกอยู่ ป.4 แล้ว จบต้องเรียนต่อ “มัธยม” แม่บอกว่าโรงเรียนมัธยมในกรุงเทพฯ มีความเจริญและสามารถพัฒนาความรู้ได้ดีกว่าบ้านเรา อยุธยา เช่นถ้าลูกเรียนอยุธยา เช้า เย็นต้องต้องนั่งเรือจ้าง “เรือนั่งได้ 6-7 คน” มีคนแจว ภายในเรือจ้างคือนักเรียน ต้องไปและกลับ จากโรงเรียนมัธยม แต่ละวันนั่งไปโรงเรียน กลับจากโรงเรียน 2 ชั่วโมงกว่า หมดเวลากับการเดินทาง และแม่พูดต่อ กรุงเทพฯ นอกจากโรงเรียนมัธยมดีๆ จะพัฒนาการเล่าเรียน มีห้องสมุด กีฬา เพื่อนนักเรียน ไม่เพียงพัฒนาตัวเอง โดยการเรียนในห้องเท่านั้น การไปอ่านหนังสือในห้องสมุดจำเป็น ชีวิตช่วงอยู่มัธยม วันหยุดผมไปหอสมุดแห่งชาติบ่อย

การอบรมของแม่ และสมเด็จพระสังฆราชเป็นความคิดที่เติบโต อยู่ในความคิดตลอดเวลา เหมือนก่อนจบมหาวิทยาลัย มีความตั้งใจจะมาเรียนในอเมริกา ครับเมื่อความคิดเป็นความตั้งใจ ก็ต้องเริ่มพัฒนา ไปเรียน AUA ครับติดต่อได้ I-20 จากออริกอน เข้าเรียนปริญญาโทปี 1969 เผลอเดี๋ยวเดียว 53 ปีแล้ว แล้วจะให้ชีวิตคงที่คงไม่ได้

ผมอาจจะพูดเรื่องหลายคนมีความรู้และปฏิบัติ แต่สิ่งที่ผมอยากจะพูดคือ การพัฒนาจนถึงลูกและหลาน การศึกษา คือพื้นฐานของชีวิต ผมมีลูกสาวและลูกชาย ภรรยาผมตั้งใจ ลงทุนทางการศึกษา ส่งลูกทั้งคู่ เรียนโรงเรียน เอกชนมีชื่อของเมือง อย่าง “คอลเลจเพรพ Collage Prep เป็นไฮสกูลเอกชน มีชื่อชั้นหนึ่งครับผมส่งเรียน พอถึงวันนี้ ลูกสาวเป็นหมอ มีคลินิกเป็นอันดับหนึ่งของรัฐมิชิแกน มีคลินิก 4 แห่ง คนงานหลาย 10 คน

ลูกชายจบปริญญาเอก ทำงานบริษัท “พาราเม้าส์” วันที่ผมเขียนลูกชายไปสัมมนาที่นิวยอร์ก

ครับการเล่าเรื่องการลงทุนทางการศึกษา เป็นการลงทุนที่ได้ผลลัพธ์คุ้มค่า เหมือนลูกสาวผมส่งลูกชาย 3 คน เรียนโรงเรียนเอกชนที่ดีของมิชิแกนครับ เด็กๆ ต่างพัฒนาความคิด วัยของคน “การพัฒนาความคิด” ในทางดีงามถูกต้อง เพื่อความเจริญของตัวตน เป็นแบบอย่างของชีวิตย่อมคุ้มค่า