ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
มิถุนายน ตอนที่ 4

มองถอยหลัง ตอนลูกชายเรียนยูซีเออร์ไวด์ไปแอล.เอ.เกือบทุกเดือน เป็นกฎเกณฑ์ของชีวิต มีลูกจะอยู่ไกลใกล้ ติดต่อโทร ไปหาได้ก็ไป แน่นอนความผูกพันต้องสร้างให้เกิด จะรอให้เป็นไปตามกฎเกณฑ์ที่ขาดการติดต่อ นานวันย่อมเจือจาง การไปทางใต้หาลูก ผลได้มากมาย แอล.เอ.เป็นเมืองไทยเมืองหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ในอเมริกา คนไทยเยอะ จะมาด้วยวิธีไหน แต่พอมาถึงก็เริ่มชีวิตเพื่อความอยู่รอด ความเจริญของชนชาติเกิดจากสิ่งนี้เสมอ ขยัน มานะ ใฝ่หา ช่วงโน้นร้านอาหารไทยแบบรสปากคนไทย ผมคงหมายถึงหากินง่ายในเมืองไทย อาหารธรรมดา ราคาถูก ถ้าจะให้อาหารพูนจานด้วย ความรู้สึกไม่เพียงอิ่ม คลำกระเป๋าสามารถเจียดหาของชอบอย่างอื่นได้ ถึงอาหารเมืองแอล.เอ.จะคล้ายกับอาหารตามถนนกรุงเทพฯ แต่แตกต่างกันมาก ที่เมืองไทยอาหารริมถนนฝุ่นควันอาหารค้าง คำว่าค้างผมไม่ได้เพียงอาหารเหลือวันนี้ พรุ่งนี้ปรุงเพิ่ม ผสมปนเป แต่ผมหมายถึงอาการคุ๊กเตรียมบริการนานเวลา ครับคุณภาพย่อมด้อย แต่ร้านแอล.เอ. เป็นร้านริมถนนไปมาสะดวก และอาหารตั้งในร้านคุ๊กสดๆ แอล.เอ.แข่งขันคุณภาพของอาหาร แต่ถึงจะชอบพอมากเพียงไร ความรู้สึกอยากได้ผลประโยชน์เพิ่ม ขายหนึ่งจาน จานสองลดราคา 50 เปอร์เซ็นต์ ทุกครั้งจะติดมือ มีหนังสือมาด้วยเสมอ งวดนี้ไปก็ซื้อติดมือ ครับนิยมเรื่องสั้น งานไม่เสียเวลา จบด้วยความรู้สึกสมบูรณ์ แต่อาจแตกต่างจากละครไทย ตอนจบ สุขมีน้อยมาก เรื่องตบตี อิจฉา มีมากถึง 90 เปอร์เซ็นต์ เมื่อตลาดชอบย่อมผลิตงานประเภทนี้สู่ตลาด เป็นความจริงถ้าชีวิตยึดติด และสัมผัสกับสิ่งไม่สร้างความกระตือรือร้นชีวิตย่อมไม่มีอะไรกระตุ้นชีวิต ให้สามารถยืนเคียงคู่กับความคิดที่ถูกต้อง หรือดีงามได้

หลายวันมา คุยกับกงสุลสัญจร ท่านอยู่แอล.เอ.มานาน แอล.เอ.มีคนไทยประมาณเท่าไหร่ขอรับ คำตอบกะคร่าวๆ ก็พอได้ จะให้แม่นยำคงยาก สถิติอยู่ที่พวกเราทุกคน มารายงาน อย่างต่อพาสปอร์ต ทำบัตรประชาชน แจ้งเกิด หรือจะติดต่อขอความช่วยเหลือ ครับสถาบันกงสุลช่วยได้ โดยความเป็นจริง ถ้าเรารายงาน น่าจะเป็นผลดีเพราะเราสามารถมีตัวแทนเป็นคนไทย ทำหน้าที่ในสถานที่รัฐบาลอเมริกันได้ อย่างตำรวจ สถานสงเคราะห์ สิทธิต่างๆ

อย่างเมืองไทย คนต่างชาติอย่างพม่า ลาว เขมร เข้ามาทำงานในไทยเป็นล้าน งานที่ทำอย่างรับใช้ในบ้าน โรงงานอุตสาหกรรม งานพวกนี้คนไทยหมดความพอใจ และนายจ้างมากคนชอบ เพราะสามารถจ่ายค่าแรงต่ำได้ และสวัสดิการก็ไม่ต้องเกื้อกูล คงเหมือนที่นี่ ระบบจ่ายเงินใต้โต๊ะ เพราะคนทำอย่างไม่ถูกต้อง เท่ากับว่าเกื้อกูลต่อกัน เพราะเอกสารไม่มี นายจ้างบอกช่วยเหลือได้ แต่ผมก็ต้องเสี่ยงนะ ถ้าจะช่วยก็ต้องจ่ายน้อยหน่อย เพราะไม่สามารถหักรายได้เกี่ยวกับภาษีได้ ผมขาดทุนแต่เห็นใจ นายจ้างมองหน้า

เราคนไทยด้วยกันถ้าพูดว่าผมเสี่ยงถูกเล่นงานทางกฎหมาย จับได้ผมแย่เลย แต่เต็มใจช่วย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด นายจ้างพูดมองหน้ายิ้มระบายความเครียด ที่ร้านยุ่งคงต้องทำงานเต็มที่ หลายคนบ่นเจ้าของรวย ถ้าจะระบายความถูกต้องคงเสียเวลา ผมมีกำไรบ้าง พวกคุณทำงานก็มีรายได้เลี้ยงดูลูก เมีย เราต่างพึ่งพา มันคือความเจ๊าต่อกัน

แอล.เอ. เดี๋ยวนี้ร้านเปลี่ยนมือ คงเหมือนเปิดมา 30 กว่าปี พอลูกเรียนจบ พอเหมาะเลยเวลางานก็ขาย ขับรถผ่านเห็นร้านชื่อเดียวกับของผม “โบราณ” อดอวยพรขอให้เจริญ อาหารไทยแอล.เอ. กินมามากร้าน พูดจากความรู้สึกมีแต่ความพอใจ กินเสร็จ แวะร้านขนม สำหรับผมขนมเกิดมาเป็นของคู่กับชีวิต ที่บ้านจะมีติดก้นโหลหรือตู้เย็น อย่างน้อยไอศกรีมวนิลา 2 ช้อนเติมด้วยมะพร้าวเส้นในขวดของฟิลิปปินส์ แค่นี้ชีวิตขาดตกบกพร่องก็สมบูรณ์แล้ว ของหวานแม่บ้านบอกว่าผมทานบ่อย กลายเป็นพวกไฮเปอร์ ไม่อยู่นิ่ง นี่ดีนะเมื่อไม่นิ่ง ทำงานบ้าน จึงไม่ตำหนิ

ขนมมากประเภท ผมเห็น จะถูกวางข้างนอกตู้เย็น คงเหมือนขนมที่ขายตามตลาดบ้านเรา แต่ที่นี่เหลือ ตอนเย็นก็ใส่ตู้เย็น อดคิดถึงไม่เสีย ไม่แน่ใจว่าคุณภาพของรสจะด้อยหรือเปล่า เป็นเพียงข้อสงสัย เป็นหน้าที่ของผู้สันทัดจะอธิบายได้

แต่ร้านอาหาร เจ้าหน้าที่ของเมืองมาตรวจเกี่ยวกับความสะอาดของร้าน และระบบอาหาร อย่างเนื้อแช่แข็ง ตอนเช้าเอาออกแช่น้ำ สายหน่อยแกง เจ้าหน้าที่เห็นบอกว่าทำไม่ถูก จะปล่อยให้ละลาย ควรเอาออกไว้ในตู้เย็น เห็นทอดบอกว่าอุณหภูมิต้องเป็นไปตามกติกา อ้อไข่วางข้างนอกไม่ได้ อย่าลืมใส่ถุงมือด้วย โรคเป็นได้ผ่านเชื้อจากมือมีมาก พอเจ้าหน้าที่เดินออกจากครัว ดูความเย็นของตู้เย็น ห้องเก็บของ ห้องน้ำ เสียงพูดทุกอย่างเป็นปกติ เจ้าของร้านยิ้ม เอางวดนี้ไม่มีตำหนิ อบขอบคุณงานตรวจ ร้านสะอาด ปลอดเชื้อโรค การค้าขายย่อมรุ่งเรืองทุกคนถือถุงขนมพร้อมเดินขึ้นรถ คนขับประจำที่ ติดเครื่อง เปิดแอร์ มือกดนาวิเกเตอร์ เสียงพูดของคนออกจากจอ ครับคงจะมีบ้างชอบพอเสียง กลายเป็นความผูกพัน ออกจากร้านเลี้ยวขวาไมล์เดียว ฟรีเวย์ล่องใต้ ชิดขวามือ อีกไม่นานจุดปลายทางเมืองเออร์ไวด์ โรงแรม “ราควินต้า” ผมพักหลายครั้ง ครั้งสุดท้ายไม่ได้จอง ช่วงงานมหาวิทยาลัย ราคาสูง ครับชีวิตคนทำมาหากิน จะหาโอกาสเพิ่มกำไรให้ตัวเอง เหมือนร้านอาหาร เกิดมีมหกรรมใกล้ร้าน คนเดินหาอาหารให้ท้อง ย่อมถือโอกาสเพิ่มราคา แขก เป็นคนประจำบอกว่าเอาเปรียบ เจ้าของร้านบ่นกับเมีย ผ่านต่อคนงาน เพียงแต่เพิ่มราคา “ตามโอกาสมีมาเยี่ยมก็เท่านั้น”

ช่วงโน้นพอโรงแรมคิดแพง ตกลงกับแม่บ้าน ขับรถขึ้นเหนือใกล้กับแอล.เอ. โรงแรมข้างทางมากที่ ราคาไม่แพง ครับอาศัยนอน เช้ามืดตื่นไปหาโจ๊กร้านสยาม เคยปฏิบัติตัวอย่างนี้ท้องอิ่มขับล่องใต้เจอลูกชาย เป็นคนย่อมหาหนทางประหยัด

พอถึงโรงแรม (La Quinta) ราควินต้า เช้าจะมีอเมริกันเบรกฟาส ไข่ วัฟเฟิ้ลทำเอง ซีเรียล ไข่ต้ม ผลไม้ ครับแค่นี้ชีวิตก็ทุ่นอาหารเช้าหลายบาทแล้ว โรงแรมมากประเภท ข้างทางอย่างฮอลิเดย์อินน์ เอ็กเพรส เช้าก็มีอาหารเช้าฟรี ครับถ้าชอบเดินทาง โรงแรมที่จองซอกแซกหน่อย มีอาหารเช้าฟรีไหม สปาล่ะ ห้องนอนอยากได้เตียงคู่ เพราะนอนกรนเมียรังเกียจ ครับพอวัยมากขึ้น ไม่รู้นอนกรนมาจากไหน คงเป็นวัย หรือจะเป็นพันธุกรรม ไม่ต้องการห้องสูบบุหรี่ ถ้าไม่บอกห้องที่ได้ คนเช็คก่อนหน้า อาจสูบบุหรี่ ย่อมเหม็น

คนขับพอถึงโรงแรม เรียกลูกสาวที่เรียนจบ ครับอาหารมื้อเย็น เด็กๆ รู้ร้าน บวกกับความชอบพอของพ่อแม่ น้า อา เย็นนี้กินอาหาร “Boiling Pot” คืออย่างนี้ครับเป็นร้านของเกาหลี มีอาหารประมาณ 10-12 อย่างเสิร์ฟร้อนๆ บนเตา ของใครของมัน ผมเลือกต้มยำทะเล ก็คือต้มยำไทยนั่นเอง เผ็ด ร้อน เปรี้ยว เพียงขาด ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด มาเต็มจานตั้งบนไฟ แต่พอตัก อาหารทะเลอย่างกุ้ง หอย ปู ตัวเล็กๆมีน้อย ที่เห็นเต็มคือ ผักกาดขาว มากับข้าวครับ ราคาไม่แพง ทานร้อนๆ ชีวิตอาหารค่ำคืนก็ถือว่าสมบูรณ์ ถ้าถามว่า เปรียบเทียบกับ “สุกี้” ใครเหนือกว่า แน่นอนสุกี้ซีครับ เราสามารถสั่งอาหารมาใส่ แล้วแต่ความชอบ แม้แต่เป็ดย่างโบนเลส

กินเสร็จ เดินให้ย่อยนิด แวะร้านไอศกรีม ไอศกรีมจะเด็ก ผู้ใหญ่ ต่างมีความชอบ ผมชอบหลายรส แม้แต่เชอร์เบท แต่ปกติชอบวนิลา มีคาราเมล หวานวัน

คืนนี้เป็นโชค หลับยาว ปกติจะหลับๆ ตื่นๆ เข้าห้องน้ำ ปกติเคยนอนก่อน 3 ทุ่ม ถามหลายคนวัยใกล้เคียงว่านอนดึก หลับตลอด เลยลองเปลี่ยนพฤติกรรม นอนเกือบสี่ทุ่ม ก่อนนอนอ่านหนังสือนิดหน่อย หลายคืนผ่าน ความรู้สึกเข้าท่า ตรงทิศทาง หลับยาวขึ้น ชีวิตไม่เคยอาศัยนาฬิกาปลุก จะตื่นก่อน 6 โมงเช้าเสมอ เป็นความเคยชินตอนเรียนต้องกวดขันตัวเอง เรื่องอ่าน ท่องจำ พอมีร้านต้องตื่นเช้าไปตลาดซื้อของ ถือโอกาสแวะสนามกอล์ฟทุกเช้า ได้หวดลูกกอล์ฟ วันละตะกร้าขนาดกลาง ครับแซมงานจริง ความรู้สึกทำให้ชีวิตไม่กังวลมาก

ครับนัดพบหลานที่ห้องรับปริญญา ตึกจอดรถคนเยอะ แต่เป็นความเคยชิน ไปเร็วก่อนเวลาเยอะหน่อยที่พอมีจอดได้ ปกตินิยมใช้ที่จอดรถแฮนดิแคป เพราะมีบัตรจอด ผมเคยขอหมอเข่าไม่ดี หมอมองหน้า เธอยังแข็งแรงอยู่ อย่าเอาเปรียบคนพิการเลยนะ ครับเข้าใจ จอดที่คนพิการ ถ้าไม่มีบัตรคนพิการแขวนไว้ ตำรวจให้ตั๋วแน่นอน 250 เหรียญ ถ้ามีบัตรครับสะดวกสบาย จอดรถไม่ต้องหยอดเหรียญ จะจอดนานก็ไม่ว่ากัน และที่จอดสำหรับคนพิการจะใกล้สถานที่ ครับถ้าสุขภาพป่วยตามที่ระบุควรหาไว้เป็นสมบัติครอบครอง จะรู้ว่าสะดวกสบายต่อสุขภาพ หลายคนอายคนเห็นจอดรถที่คนพิการ จะถูกมองว่าเป็นคนเสื่อมคุณภาพ อย่าคิดมากเลย ดูแลสุขภาพตัวเอง ถ้ายังอยู่ยืนยาว ชีวิตจะได้มีคุณสมบัติช่วยเหลือตัวเองได้

เดินออกจากรถ ถือขวดน้ำ คลำกระเป๋าดูตั๋วเข้างาน ทุกอย่างไม่หลงลืม เดินเข้าแถว ครับความเป็นคนเจริญ ต้องรู้จักระเบียบของสังคม รู้จักเข้าแถว ไม่ทิ้งเศษสิ่งของเรี่ยราด ไอใช้ข้อศอกปิดปาก อย่าถ่มน้ำลาย หลายคนชอบออกเสียงขาก รู้ไหมน่ารังเกียจ