ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
อุดมวัย (Gerontology) ตอนที่ 3

รับรู้ รถไฟฟ้าใต้ดิน เวลาออกจากสถานีกระตุก ผมไม่ระวังตัว ถลาวิ่งไปข้างหน้า คนข้างๆ ช่วยจับแขน ผมกล่าวขอบคุณ อดคิดพอชีวิตรับใช้มาถึงวันนี้ มากเสื่อม คุณภาพด้อยเหมือนสินค้าลดราคา เหตุผลขายไม่ออก ของใหม่มาวางเต็มชั้น ถ้าไม่เสมอขายถูก คนคงไม่สนใจ

หลายวันมาออกจากรถ สะดุดขอบถนนถลาไปข้างหน้า พยายามหยุดเหมือนเบรกรถ แต่ก็ยังถลาไปหลายก้าว นี่ดีถ้าไม่พยายามยันคงหกล้ม เคยเป็นแบบนี้คิดกับตัวความสมดุลเริ่มเสื่อม เข่าถึงไม่เจ็บ คนเคยคุยกับผม เยื่อไย ไขมัน เอ็น ที่ทำให้ข้อต่อเข่าเคลื่อนไหวได้ดี เสื่อมคุณภาพ คนคุยเรียกว่าจารบี หยอดตามข้อรถ ไม่ให้มีเสียง หล่อลื่นให้การทำงานไม่ติดขัด ลงความเห็นถ้าเปรียบส่วนหล่อลื่นเข่าก็ประเภทเดียวกับจารบีหมดกระปุก ไม่นิ่งนอนใจ โทรถามหมอ หอมซักถามเป็นบ่อยไหม เจ็บ ผมตอบไม่บ่อย ไม่เจ็บ หมอ ตอบมา “จนปัญญาเหมือนกัน” ครับชอบใจคำตอบหมอ อะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นใหม่กับชีวิตตลอดเวลา ถึงเหตุการณ์ที่เกิดกับชีวิตจะเกิดมานานนม แต่เพิ่งเริ่มกับชีวิตเรา หมอบอกว่าถ้าเป็นบ่อย ไม่ปลอดภัย เอาเบอร์ 570-307-1555 โทรนัด หลายสิ่งยังรักษาไม่ได้

ลงรถไฟฟ้าที่ถนน 50 รถไฟฟ้าเมืองนิวยอร์ก วิ่งใต้ดิน พอเดินขึ้น เดินไม่นานถึงที่ซื้อตั๋วรถเที่ยว เรือ แม้แต่ขึ้นตึกชั้น 67 ของ RCA และมากรายการท่องเที่ยว ใช้ตั๋วใบเดียวกันปัญหาเรื่องเงินย่อมไม่มี ถ้าไม่อย่างงั้นคงเดินออกห้องประชุม พูดกับนักข่าว ผมออกห้องประชุมก่อน เพราะไม่เห็นด้วยกับพรรคที่ผมสังกัด อยากเห็นนโยบายช่วยเหลือชาวบ้านมากกว่าที่จะละเลยและทอดทิ้ง เพราะการเป็น ส.ส. ของผมมาจากการเลือกที่มองเห็นคำมั่นสัญญา จะพัฒนาท้องที่และอาชีพ ผมเห็นจะต้องแยกพรรค ไปตั้งพรรคการเมืองของตัวเอง จะได้ทุ่มพลังกายใจ เพื่อชาติได้หมดตัว ครับออกมาไกล ถึงความเป็นไปของพรรคการเมืองไทยเป็นเรื่องจริง

พอได้ตั๋ว ลงความเห็นนั่งรถเปิดหลังคา ไปลงที่ RockeFellow Center อยู่บนถนน 5 Ave ขนาบด้วยถนน 48 และ 51st ที่นี่ชั้นล่างเป็นห้องอาหาร กลางวันคนเยอะ หยุดพักทานอาหารเที่ยง คนมาเที่ยว และเดินไกล หาที่ฉี่นิวยอร์กลำบาก จะแวะร้านแก๊ส (น้ำมัน) คนนำเที่ยวบอกว่ามี 2 แห่งเท่านั้น เก่าแก่ เพราะที่แพง รถไม่อยากเติมในเมือง บนถนนหน้า RockeFellow มีอาร์ตโชว์ มีเก้าอี้นั่งติดถนน มีรูปปั้น ครับก๊วนลงไปซื้อประเภทแซนวิช และพิซซ่ามานั่งทาน สายตาสัมผัสมากสิ่ง วันนี้ไม่เห็นคนไม่มีบ้าน ซึ่งผิดกับซานฟรานซิสโก เยอะ รัฐบาลพยายามช่วยเหลือ สร้างบ้านพัก ย้ายออกนอกเมือง แต่ก็คงจะสู้กับคนไม่มีบ้านไม่ได้ ปริมาณจะเพิ่ม และเมืองซานฟรานซิสโกถึงอากาศจะเย็นบ้าง เพราะลมทะเลธรรมชาติมากคนบอกว่า ดีกว่าร้อน หนาวห่มผ้า ออกกำลัง คนมีความรักใหม่ เพียงย้ายไปเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน แชร์ทุกสิ่งที่ต้องจ่ายเงิน และแชร์ความสุขของสังขาร คนไม่มีบ้านในดาวน์ทาวน์พวกพ้อง มิตรภาพสร้างใหม่หลายคน ซานฟรานเป็นเมืองท่องเที่ยว คนไม่มีบ้านกลายเป็นจุดขาย จริงนะประเทศชาติจะจนจะรวย คนด้อยโอกาสก็จะมีทั้งนั้น แต่หน้าที่ของคนบริหารคือการลดปริมาณคนที่ด้อยโอกาส ถ้าทำให้เขากลับใจได้ ภาษีย่อมเติบโต

กินเสร็จเดินข้ามถนน เข้าตึก RCA เข้าแถวเปลี่ยนตั๋ว ครับคนยืนแถวยาว มีตลอดเวลา ต้องการขึ้นไปยอดตึกชั้น 67 รอบชั้นนี้มีที่ว่าง 2 ด้าน จะมองเห็นตึกเมืองนิวยอร์ก สูงต่ำ บางตึกอยู่ใกล้แค่เอื้อม เคยอ่านหนังสือของ รงค์ วงค์สวรรค์ หัวเรื่องป่าคอนกรีต เรื่องของซานฟรานซิสโก บ้านและตึกสร้างเป็นแท่ง สูงต่ำอยู่บนเนินหลายลูกในตัวซานฟราน ครับคนรวยคือมีสตังค์ชอบอยู่ห้องสูง เห็นวิวซานฟรานซิสโก มีตึกสูงห้องเพนเฮ้าส์ มองรอบซานฟรานซิสโก ด้านเหนือเห็นสะพานโกลเด้นเกท เมืองเซ้าซาริโต้ เกาะมากมายทางขวามือ มองเห็นฝั่งเบิร์คเล่ย์ สะพานเบย์บริดจ์ ทางใต้เห็นสนามเบสบอล

ทางซ้ายมหาสมุทรแปซิฟิกกว้างใหญ่ จินตนาการเห็นหาดทรายที่ฮาวาย คนกำลังเซิร์ฟ แน่นอนห้องนี้เคยประกาศขายหลักหลายสิบล้าน อดคิดทำเงินได้มากมาย คงเป็นเจ้าของธุรกิจ เพียงภาษีบ้าน จ่ายให้รัฐแต่ละปีก็ไม่พอที่จะขยันหา ขยันเก็บ แม้จะไม่ใช้เลย ตัวเลขที่ขาดเกือบค่อน อดถอนหายใจ ทำไมธรรมชาติ จึงสร้างคนแตกต่างกันมาก

ครับเมืองใหญ่ๆ จะเป็นป่าคอนกรีตทั้งนั้น ผมเคยไปเรียนที่ พอร์ตแลนด์ รัฐออริกอน ปี 1968 ตึกสูงๆ หาทำพันธุ์ยาก พอปี 2012 ขับรถจากวอชิงตันกลับแคลิฟอร์เนีย พอรถผ่านสะพานข้ามแม่น้ำโคลัมเบีย คนละฟากของรัฐออริกอนกับรัฐวอชิงตัน โอ้อุทานตึกเบียดเสียดสูงต่ำมากมายบนพอร์ตแลนด์ กลายเป็นป่าคอนกรีต อุทานจำสภาพของเมืองไม่ได้ คำพูดที่ว่าทุกสิ่งจะรุดหน้าเติบโตเจริญ จะเป็นไปตามนิยามของความคิด ขึ้นอยู่กับวินิจฉัยของพื้นภูมิแต่ละผู้คน

แปลกนะธรรมชาติสร้างคนให้มีความชอบพอแตกต่าง ผมรู้จักลูกของเพื่อนเป็นผู้หญิง ชอบท่องเที่ยว เดินทางในยุโรป ตัวคนเดียวมีเพียงเป้ ไปเมืองไทยเหนือจรดใต้ใช้รถไฟ รถเมล์ มีความเป็นอยู่ไม่แพง ผมไม่เคยถามทุกสิ่งที่สัมผัส อะไรที่ประทับใจที่สุด ปัจจุบันลูกสาวเพื่อนคนนี้ย้ายงานจากซานฟรานซิสโก ไปเบียดเสียดตื่นตัว เดิน วิ่ง ประหยัด ฟุ่มเฟือย กลับบ้านหัวค่ำ บางวันดึกดื่นที่นิวยอร์ก แต่คำพูดไม่เคยขาดงานในหน้าที่ ขยัน มานะ ผมคิดกับตัว จะว่าเป็นการรำพึง คนที่ชอบเที่ยวหาประสบการณ์กล้าความท้าทาย คนจะมีพรสวรรค์ เติบโตบรรจุอยู่ในสมอง ย่อมมีลักษณะโดดเด่น กล้าคิด กล้าทำ ชีวิตถ้าประกอบด้วยสิ่งเหล่านี้ ย่อมไม่ตกต่ำ ครับคงชอบนิวยอร์ก ตลอดเวลาสามารถเรียกได้ว่า ตื่นเต้น ทำให้ชีวิตตื่นตัว จะตรงกับคำว่ามีสติหรือเปล่า ท่านที่อ่านวินิจฉัยเอาเอง เพราะคนที่เรียกว่า อรหันต์ คือบุคคลที่มีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา แต่ไม่ยินดีในความทุกข์และสุข และลูกสาวเพื่อนมีสติ แต่ยังชอบชีวิตตื่นเต้น ชอบความสุข เพียงแต่ใช้สติเลือกกิจธุระ และประคองชีวิตให้เจริญตามกฎของชีวิต เดินตามทางถูกต้องของมนุษย์

RockeFellow คนไทยรุ่นผมรู้จักดี เด็กไทยหลายคนเรียนเก่ง ได้รับทุนจากมูลนิธิ RockeFellow ตอนผมมาที่เบิร์กเล่ย์ รู้จักคนไทยเป็นคนสนิทของเพื่อน ด็อกเตอร์ พิชิต มาเรียนปริญญาเอกที่ยูซีเบิร์กเล่ย์ รุ่น 1967 ได้รับทุน RockeFellow คนอเมริกันให้สมญาว่า Philanthropy คือคนใจบุญ ช่วยเหลือทางการศึกษา ให้ทุนเล่าเรียน แม้แต่สร้างมหาวิทยาลัย University of Chicago (1890) เป็นมิตรกับคน ช่วยเหลือคน ถึงจะเป็นคนร่ำรวยมาก แต่ไม่ถือตัว คุณสมบัติพิเศษเหมือนกับคนยืนอยู่บนความสำเร็จ คิดและวางแผน แล้วลงมือกระทำ

เริ่มจากทำงานตอนอายุ 16 ปี เป็นเสมียนร้านผลไม้และผัก ต่อมาเริ่มหุ้นกับเพื่อนตอนอายุ 23 ปี ร่ำรวยจากน้ำมัน บริษัทน้ำมันชื่อ Standard Oil ครับมีเกือบทั่วโลก และมีโชค ลูกชาย 2 คน เดินตามพ่อ ขยันมานะ ทำธุรกิจ และมีชื่อเสียงทางการเมือง สิ่งที่คนเป็นพ่อภูมิใจคือรักคิดช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เป็นคนเจริญทางใจ RockeFellow ทุ่มช่วยเหลือคงทางการศึกษา เพราะคนเราถ้ามีการศึกษาคือ รู้จักคิด ลงมือทำ สามารถจะยืนด้วยตัวเองได้และเป็นธรรมดาของสังคมโลก เมื่อคนเจริญก้าวหน้า มีคนคอยผลักดัน ค้ำชู ชีวิตย่อมคิดช่วยเหลือคนอื่นต่อไป

ผมถือกระป๋องน้ำส้ม คั้นและแพ๊คจากนิวยอร์ก นิวยอร์กเจริญก้าวหน้าทางด้านอุตสหกรรม ยืนบนฝั่งรัฐทำทางเดิน วิ่ง รถจักรยานต์ รอบเกาะและริมแม่น้ำ Hudson เป็นโชคดีของประชาชน ประเทศและเมืองของเขามีคนดีมาบริหารงาน ดูแลอนุรักษ์ให้เป็นสมบัติของประชาชนทุกคน อาจจะผิดกับกรุงเทพฯ ริมฝั่งน้ำเจ้าพระยา ประชาชนไม่มีที่เดิน นั่งพักผ่อนที่ริมฟุตบาท เจ้าของตึกล้ำที่ทำมาหากินบนถนน รัฐทำที่จอดรถบนถนนที่แออัด คนทำการค้าบนถนน รถทางเดิน เดินลำบาก แต่ก็รู้สึกเห็นใจคนยากจน แต่ความถูกต้องย่อมมาก่อน คงเหมือนวัดสร้างในป่าสงวน คนไปเดิน ขับรถ พลุกพล่าน ที่เคยสงบของธรรมชาติสัตว์ สมบัติของชาติถูกทำลายอ้างสิ่งมากมาย แปลกป่าถูกลักตัด ขยะถูกทิ้ง แหล่งลำธารธรรมชาติมากสิ่งขยะถูกทิ้ง เกิดจากความบอดทางความคิด เลยคิดว่าความเจริญของคนไม่เพียงรับการสอน ต้องรู้คิดและลงมือกระทำคงเหมือน RockeFellow คิดวางแผน และทำ