6:30 AM เช้าวันจันทร์ 26 พฤษภาคม 2526 ครับวัย 85 ปี เวลาเป็นของตัวเอง งานรับผิดชอบตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว รีบไปทำงาน วันนี้หมดเวลาเร่งรีบไปทำงาน แต่ผมก็ยังเป็นความเคยชินของชีวิต ยังชอบตื่นราวๆ 5:30 AM ทุกเช้าหลังจากตื่น จะออกกำลังบนเตียง ทำง่าย ยกแขน ยกขา งอเข่า บีบแขน และทำอีกหลายอย่าง การออกกำลังวัย 85 ความคิดของผมจำเป็น ชีวิตผมอยู่กับคู่ชีวิตมานานมาก เราพบกันที่อเมริกา ผมมาอเมริกาปี 1968 ปลายปี เหตุผลมาอเมริกา เพื่อมาเรียนปริญญาโทที่ Eastern Oregon เมือง La Grande ช่วงโน้นค่าเทอมปริญญาโท 164 เหรียญต่อเทอม ค่าหอแยกต่างหาก เมืองของวิทยาลัยอยู่เหนือทางตะวันออกของรัฐ “ออริกอน” ระหว่างเรียนไม่ทำงาน แต่พอช่วงซัมเมอร์ของวิทยาลัยเปิด เพื่อนนักเรียนฝรั่งชวนไปทำงานที่รัฐวอชิงตันสเตท

รัฐชื่อวอชิงตันมีชื่อเหมือนกันสองที่ รัฐวอชิงตันสเตท อยู่ทางตะวันออกของอเมริกา เป็นเมืองหลวงของอเมริกา ชื่อเต็ม “วอชิงตันดีซี”

วอชิงตันอีกชื่อว่า “วอชิงตันสเตท” อยู่ทางตะวันตก เหนือรัฐออริกอน อีกด้านของรัฐวอชิงตัน ติดกับประเทศแคนาดา

ตอนผมเรียนออริกอน ปิดเทอมใหญ่ไปเที่ยว วอชิงตัน นั่งเรือเที่ยวตามอ่าวของรัฐวอชิงตัน อ่าวคือมีรัฐมากรัฐ อ่าวเป็นมหาสมุทรแปซิฟิก

ระหว่างเขียนหนังสือ ผมหยุดเขียนชั่วขณะ หยิบกาแฟเริ่มเย็น แปลกผมเดาว่าในโลกของทุกชาติ ที่นิยมดื่มกาแฟ ประเภทกาแฟร้อน จะชอบกาแฟช่วงยังร้อนมากกว่าเย็น การดื่มกาแฟของผมไม่นิยมปรุงต่อเติม คือ ไม่ใส่น้ำตาลและครีม

อีก 10 นาที จะถึง 7:00 AM ผมมองบนถนน ชื่อ สต๊อกตั้น บ้านผมอยู่บนถนนสต๊อกตั้น เป็นถนนขึ้นภูเขา ผมหยุดเขียน มองลอดหน้าต่างสูงกว่าพื้นถนน เป็น 4 แยก ถนนติดกับห้องทางซ้ายมือ จะลาดจากภูเขา ลงต่ำ จะเห็นรถวิ่งไปมา แต่เช้านี้ เกือบ 7:00 AM รถนานๆมีคัน

มองไกล โชคดี วันนี้ท้องฟ้าไร้หมอก มองไกลเห็นอ่าวของเมือง อ่าวเป็นทะเลภายใน ซึ่งเป็นทางเชื่อมของมหาสมุทร เป็นอ่าวลอดใต้สะพานโกลเด้นเกจ เป็นสะพานมีชื่อของซานฟรานซิสโก ในอ่าวกว้างมีเกาะ แม้แต่เกาะ “นักโทษ” ก็อยู่ในอ่าวแห่งนี้ เกาะบางเกาะมีคนอยู่อาศัย มีเรือวิ่งจากเมืองเซ้าท์ซาริโต้ไปเกาะ

กีฬาของคนอยู่ติดกับอ่าว หรือเกาะ หลายคน ชอบโล้เรือใบ ซึ่งแตกต่างจากการพายเรือ ความแตกต่างโล้เรือทำให้เรือเคลื่อนไปสู่จุดปลายทาง เรือจะมีใบ ทำด้วยผ้าใบ คนจะดึงเชือกให้ใบเรือขวางกับทางลม หัวเรือจะวิ่งไปสู่จุดหมายปลายทาง

ตอนผมเรียน วิทยาลัยครูบางแสน เคยมีเพื่อนมหาวิทยาลัยชอนไปโล้เรือใบ ชีวิตผมเติบโตกับการใช้ชีวิตในแม่น้ำป่าสัก จังหวัดอยุธยา บ้านจะมีแพลอยน้ำ เป็นแพขายของ หลับนอนได้ แพลอยได้ เพราะโป๊ะทำจากไม้สัก หนา ลึก ยาว ตามขนาดความกว้างของแพ ทำให้แพลอยน้ำได้ และโป๊ะเป็นที่เก็บสมบัติมีค่าของเจ้าของแพ

ยุคผมเป็นเด็ก ตัวเมืองอยุธยาคือตลาดใหญ่ ยุคโน้น มีเรือแพขายของเยอะ พอวันนี้ ยุคของแพหมดคุณค่า หาแพไม่พบ แพต้องดูแลตลอด เพราะแพลอยในน้ำ แพลอยได้ เพราะโป๊ะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้าง ยาว และลึก ทุกปีเจ้าของแพจะดูแลซ่อมโป๊ะ อย่างพ่อผมจะใช้กระดาษทรายขัดโป๊ะ ทานน้ำมันยาง และปิดรอยรั่ว พอยุควันนี้คนรุ่นใหม่พอพูดถึงแพ ทำตาโตไม่รู้จัก

เกิน 7:15 AM มองถนนไร้รถ แต่จะมีผู้สูงอายุบางคนจะเดินขึ้นลงถนนทุกเช้า ครับการเดินขึ้นลงถนนคือการออกกำลังขา เวลาเลือกเดิน ตามความชอบพอ บางคนชอบเดินเช้า บางคนชอบเดินเวลาเย็น

ทุกวันเย็นๆ ผมก็นิยมเดิน แต่เดินหลังบ้านผม หลังบ้านเป็นที่กว้าง พื้น 2 ระดับ มีบันไดลง 5 ขั้น ผมลงจากบ้านมีบันได 4 ขั้น พื้นหลังจากบันไดลงจากบ้านจะเป็นคอนกรีต กว้างยาว เกิน 10 ปี แม่บ้านให้คนสร้างหลังคาผ้าใบ เป็น 4 เหลี่ยมผืนผ้า มีกระถางต้นไม้ หลายด้านและโต๊ะนั่ง ทางด้านหลังจะมีสะพานกว้างยาวหลายเมตร ไปบ้านทรงไทย บ้านหลังนี้ตรงกลางเป็นสระบ่อน้ำร้อน

คำว่าน้ำร้อน คือ เราสามารถปรับอุณหภูมิน้ำได้ เวลาแช่ตัว แช่ได้หลายคน อ่างพลาสติกใหญ่มีทางขึ้นลง และนั่งอาบ-แช่น้ำอุ่นได้หลายคน ผมหยุดใช้มาเกือบ 20 ปี แล้วรอบๆ ยกพื้น สร้างทรงศาลาไทย รอบๆ ผม ติดภาพเป็น อาร์ทแกลอรี่ ผมจะเดินไปทุกวัน ตรงศาลา แม่บ้านชอบมานั่ง ศาลาสูงจากพื้นมองเห็นเบย์ซานฟรานฯ แม่บ้านจะชอบมานั่งตรงมุมทางขวามือ มีต้นเรดหวูด เก่าแก่ อยู่ 3 ต้น สูง ใหญ่ เมื่อ 3 เดือน บ้านคนหลังบ้านผมหลังที่ 3-4 มีถนน เคยเสนอ ตัดแต่งกิ่งต้นเรดหวูด กิ่งให้ฟรี เหตุผลบังวิวทะเลภายในของเขา

หยุดพักการเขียน มองลอดหน้าต่าง 7:00 AM ถ้าช่วงโรงเรียนมัธยมเปิด จะมีเด็กเดินบ้าง เช้าวันนี้ปลอดคนเดิน บล็อกเดียวของบ้านมองเห็น 7-11 วันนี้คนเข้าออกน้อย อดขอบคุณ 7-11 มาเปิดแถวหมู่บ้าน เปิด 24 ชั่วโมง ดึกดื่นขาดสิ่งของ อาจเดินหรือขับรถไปซื้อได้

หยุดเขียนมองตรง 4 แยก ติดกับบ้าน ถนนทางซ้ายมือติดกับบ้านชื่อ Stockton ลงจากภูเขา ถนน 4 แยกตรงหน้า รถวิ่งน้อย ปกติบ้านตรงข้ามเป็นบ้านดูแลเด็ก คนจะเข้าออกบ่อย แต่เช้าวันนี้เกือบ 7:30 AM ไม่มีผู้ปกครองพาลูกหลานมาสักคน

พูดถึงลูกๆ ทุกครอบครัวจะมีลูกหลาน ผมมีลูก 2 คน คนโตจบหมอ (MD) จากอังกฤษ มหาวิทยาลัยชื่อ เคมบริดจ์ ตอนนี้มีลูกชาย 3 คน คนโตกำลังเข้ามหาวิทยาลัย แม้แต่มหาวิทยาลัยฮาวาทก็รับ แต่เขาอยากไปเรียนมหาวิทยาลัย “แคนาดา”

สำหรับผมคล้อยตามหลาน ผมยังเชื่อระบบการเล่าเรียนในมหาวิทยาลัย คือการออกจากบ้านโดยเฉพาะช่วงปีแรก อาจต้องไปอยู่หอ เป็นประสบการณ์ใหม่ของชีวิต ต้องรับผิดชอบตัวเอง โดยเฉพาะการเรียน การดำรงคู่ชีวิต คือความประพฤติและเกรด ถ้าเรียนดี (เกรด) จดหมายของเงินพ่อแม่จะได้รับการอนุมัติง่าย

การออกจากบ้าน ผมเอาตัวผมและแม่บ้านเป็นแบบอย่าง ผมออกจากบ้านตอนเรียนมัธยม อยู่วัดศิษย์ “สมเด็จพระสังฆราช” ผมยึดคำพูดพ่อแม่ ขยันเรียน ไม่เกเร พยายามให้ความสำเร็จตามความหวัง ผมเอาตัวผมเป็นข้อคิด ออกจากบ้านมาอยู่วัด จบสอบได้ทุนเรียน อยู่หอฟรี ระหว่างอยู่มหาวิทยาลัย อยากมาเรียนต่ออเมริกา ไปเรียน AUA จบสมัครเรียนปริญญาโทที่รัฐออริกอน 1969 ได้รับการตอบรับ ซาโยนาระเมืองไทย แม่บ้านผมก็ได้มาเรียนอเมริกาโดยทุน พอถึงวันนี้ผมหมดห่วงลูกหลาน ลูกสาวจบ MD หมอจากเคมบริดจ์ ลูกชายจบด็อกเตอร์ (PhD) จากมหาวิทยาลัยมานัว ฮาวาย หลานชาย 3 คน กำลังเดินทางตามพ่อจบหมอแม่จบหมอจากเคมบริดจ์ หมออเมริกาหลังจากไฮสกูล เรียนหมอ 11 ปี 4 ปีแรกเรียนเตรียมหมอ 4 ปีกลางเรียนหมอ 3 ปีสุดท้ายฝึกงานหมอรวม 11 ปี