ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ไปกรุงเทพฯ ตอนที่ 6

กรุงเทพฯ คนเยอะขึ้น แน่นอนคนเกิน 70 จังหวัดพอเติบโต เรียนมหาวิทยาลัย เข้าเรียนมัธยมดีๆ หางานทำจะงานใช้ความรู้หรือประสบการณ์ ยิ่งจบปริญญาโท ปริญญาเอก จะเดินหางานต่างจังหวัด คงรอเก้อ เพราะต่างจังหวัดจะมีงานก็จิ๊บจ๊อย แม้แต่งานใช้แรงกาย กรุเทพฯ งานเยอะ ยิ่งก่อสร้างเดี๋ยวนี้ใช้คนพม่า คนลาวเยอะ สามารถจ่ายน้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำ

ไม่เคยมีความคิดของคนบริหารที่จะขยายกรุงเทพฯ ไปสร้างความเจริญจังหวัดอื่น ผมอดคิด คนทำธุรกิจต้องการคนอุดหนุน คนกรุงเทพฯ เยอะ คนสารพัดขาดสิ่งอยากได้เลยเข้าแถวซื้อ เจ้าของธุรกิจร่ำรวยตัดหัวก็ยอมถ้าขยายจังหวัดอื่นให้เติบโตยกมือค้าน

รถไม่เคยพร่องถนน ทุกเวลาในกรุงเทพฯ รถจะติด ติดมาก ติดน้อย แล้วแต่สถานที่ วันศุกร์เงินเดือนออก คนส่วนมากมีนัดใช้เงิน โดยบังเอิญฝนตกหนาเม็ดไม่หยุดง่าย รถติดอยู่แล้วยิ่งติดหนักข้อ ถ้าจะบนบานให้รถไม่ติดคงจะไม่ได้ หลายคนมีธุระ รถติดย่อมหันหน้าไปยังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ทำปากขมุบขอให้ท่านช่วย เสียงกระซิบช่วยได้แต่เจ้าต้องช่วยตัวเองก่อน

จึงเห็นได้คนกรุงเชื่อสิ่งที่ต้องพึ่งพาโชค หวย เล่นบอลล์ ไปรดน้ำมนต์ แม้แต่หมอดู ครับสิ่งที่กล่าวลงทุนด้วยเงินทั้งนั้น เสียเวลาแทนที่จะได้เงิน กลับต้องเสียเงิน แล้วยังจะคิดว่าพึ่งพาได้ คงไม่ได้หรอก

ข่าวจากประเทศเกิดจากคนมาเที่ยว บอกว่าคนไทยยุคนี้เครียดมากขึ้น จะไม่เครียดได้อย่างไร หาเงินทั้งวัน ไม่เคยพอใช้ จริงๆ หนี้กลับพอกพูนหนาขึ้น ทุกเช้าตื่นแต่ก่อนสว่าง จะไปทำงาน ไปโรงเรียน เปิดแผงลอยขายของ ต้องออกจากบ้านเผื่อเป็นชั่วโมง พ่อแม่โอกาสอบรมลูก นั่งโต๊ะทานอาหารเช้ากับลูก สอนมารยาท สอนหนังสือ อยู่บ้านทำเป็นแบบอย่างที่ดีๆ ให้ลูกเรียนรู้ เพาะสิ่งดีๆ กักตุนไว้กับกายใจ เวลาไม่มีความเป็นมนุษย์เมื่อเติบโต เห็นแต่สิ่งรีบเร่ง แบบอย่างเลยหมด

เมื่อทุกอย่างคือปัญหา แบบอย่างดีงามหมดโอกาสได้แนะ เมื่อคนรุ่นใหม่พฤติกรรมเร่งรีบ เครียด ความอดทนต่ำ กลายเป็นสารพัน เริ่มแรกย่อมได้รับจากสังคมเรียกว่าสิ่งแวดล้อม พอรุ่นเกิดใหม่ จะกลายเป็นสารพันเติบโต ได้รับจากพ่อแม่ที่เรียกพันธุกรรม

สนามบินถึงคลองเตยขึ้นทางด่วน ถ้ารถไม่ติดไม่นานหรอก ทางด่วนชื่อก็บอกทางที่ไปมารถไม่ติด สะดวก และต้องเสียเงิน แต่ปัจจุบัน ทางด่านรถก็แน่น ไม่สะดวกอย่างที่คิด คุณต้องเข้าใจ ทางด่วนเป็นทางจำกัด ไม่เพิ่ม ไม่ขยาย แต่รถเพิ่มขึ้นทุกวัน ยิ่งรัฐบาลบางยี่ห้อให้เงินบางส่วนกับคนซื้อรถใหม่ ครับปกติคนมีหน้าที่บริหารจะพยายามสร้างรถโดยสาร ลดจำนวนรถส่วนตัวหรือระบบส่งเสริมให้คนมีรถส่วนตัวมากขึ้นเป็นความชอบพอแบบใหม่

รถเลี้ยวเข้าบ้านซอยนาวิน ซอยนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศออสเตรเลียเรียนจุฬามาเช่าหอพักอยู่ คงชอบเมืองไทย ตกเย็นเห็นนั่งทานอาหารร้านริมถนนในซอย ราคาถูก เงินออสเตรเลียมีค่ามาก ในซอยหมาจรจัดมากตัว ยังหลับนอนข้างถนน รู้สึกว่าจำนวนหมาลดลง เทศบาลคงถือวิสาสะมาจับเมื่อมีคนเรียก หมาจรจัดอาหารได้จากชาวบ้านที่มาทำงานเป็นคนรับจ้าง (คนใช้) โดยส่วนตัว ผมกลัวหมา ยิ่งเห่า แยกเขี้ยวคำราม นัยว่าขู่ ครับหมาข้างถนนอยู่ไหนย่อมนำหนูแมวมาอยู่ด้วย เพราะอาหารหมาขาดวินัย หน้าผสมพันธุ์จะทำต่อหน้าคน ครับเป็นเรื่องธรรมชาติคนที่สมสู่ที่ไม่มิดชิดคงเอาแบบอย่างสัตว์

เหลือเชื่อหมู่บ้านในซอยคนมีเงินบ้านหลังใหญ่ รถยี่ห้อดีๆ จอดบนถนน ติดกับซอยเดินครึ่งไมล์ เป็นแหล่งสลัมคลองเตย ผมชอบเดินไปตลาดคลองเตย ผ่านบ้านเพิงริมถนนอีกด้าน เปิดร้านอาหาร เห็นนุ่งผ้าขาวม้าตักน้ำในถังอาบ คงมีก๊อกน้ำแล้วส้วมละ ครับคนรวยอยู่ใกล้คนจน ย่อมถูกเบียดบังขโมยมีขึ้นบ้านบ้าง ทั้งๆ ที่บ้านในซอยมีวงจรปิดที่ด่านคนเฝ้าซอย นั่งตลอดคืน สามารถเปิดดูถนนและบ้านเห็น แต่ก็แปลกยังถูกคนย่องเบาขึ้นบ้านได้ เคยถามตำรวจจับได้บ้างไหม มีครับ แต่น้อยมาก แถมคนสลัมปัญหามากมาย ทะเลาะ ทำร้าย ยาเสพติด ปัญหาส่วนตัว ตำรวจก็ทำงานเต็มมือแล้ว ถึงบ้านทุกครั้งจะนอนห้องนอนหลานสาว เป็นปีที่ 7 หลานไปเรียนต่อที่นิวยอร์ก 6 ปี เรียน NYU (นิวยอร์กยูนิเวอร์ซิตี้) 4 ปี ต่อโคลัมเบียอีกปีกว่า ระหว่างเรียนสอบเข้าหมอที่มหาวิทยาลัยดุ๊กได้ เป็นปีแรกที่มหาวิทยาลัยดุ๊กแผนกหมอเปิดที่สิงคโปร์ หลานต้องมาเรียนที่สิงคโปรอีก 9 ปี เรียนหมอ 4 ปี เรียนเกี่ยวกับสมอง ต้องฝึกงานเรียก เรสซิเด้นซี่อีก 5 ปี ครับจบหมอในอเมริกา เงินเดือนเยอะ งานหาง่าย อย่าอิจฉาเลยเรียนมากปี จบไฮสกูลเรียนมหาวิทยาลัยแผนกวิทยาศาสตร์ 4 ปี สอบเอ็มแคต เรียนหมออีก 4 ปี จบได้ MD (Medical Doctor) ยังทำมาหาเงินไม่ได้ ต้องฝึกงาน (Residency) อีกอย่างน้อย 3 ปี เพิ่มปีถ้าเรียนยากขึ้น ตอนลูกสาวผมจบเรสซิเด้นซี่ ไปเรียนต่ออินทริเกตส์ เม็ดดิซิน อีก 2 ปี ครับเรียนหลังจบไฮสกูล 13 ปี

เรียนหนังสืออย่างปริญญาเอก งานหนักคือวิทยานิพนธ์ ต้องอ่านหนังสือเยอะคุยกับคณาจารย์หลายคน หลายครั้ง เสนอข้อเขียนได้ไม่ได้กว่าจะเออออครับผมจบแล้วหางาน ถึงจะได้เงินดี แต่ชีวิตก็ต้องต่อสู้ เรียน คนจึงพูดว่าคนจะมีเงินทองก็ต้องมานะ ขยัน อดทน โดยเฉพาะเจ้าของธุรกิจ ทำงานทุกวัน เงินเข้าก็ปวดหัว เข้าน้อยไม่พอจ่าย ธุรกิจดี เงินเยอะก็งกอีก อยากทำงานทุกวัน อยากเห็นเงินพอถึงวันหนึ่ง ตายละ แก่ สุขภาพไม่ดี เคยวาดภาพจะพาเมียเที่ยว พอถึงวันนี้ไปไกลไม่ได้ ครอบครัวความรัก ความอบอุ่นไม่รู้ว่าคืออะไร คิดว่าเงินสามารถซื้อความสุขความอบอุ่นได้ จริงหรือไม่จริงลองคิดดู เวลาเมืองไทยหลังเที่ยว อเมริกาหลายคนหลับแล้ว เวลาแตกต่าง ต้องสร้างวินัยใหม่ ถึงง่วงก็ต้องอดกลั้น เอาไว้รวบยอดตอนมืดค่ำ

คุยกับเมีย ออกไปมาบุญครองกัน ครับชอบที่นั่นเดินดูของไม่จำเป็นต้องซื้อ ดูคนซื้อต่อรองทุกสิ่งสัมผัสก็ยิ้มแล้ว เมืองไทยซื้อของยังหัวเราะ ยิ้มได้โดยการต่อราคา ชอบนั่งกินร้านอาหารเยอะแยะ เลือกทำสดๆ ถ้าไม่ถูกปากก็กินน้อย เห็นร้านนวดเท้าราคา 350 บาท สิบเหรียญ โดยปกติราคาต่ำกว่าในมอลล์ก็มีบางชั้น ที่อับคนเดินหน่อย ไม่รอช้าชวนเมียถอดรองเท้า นอนบนโซฟา คนนวด ถลกขากางเกง เอาน้ำอุ่นใส่อ่างมาแช่สักพักถูเช็ดเท้า ครับนวดเท้า ตบท้ายนวดตัวและหัว คุ้มค่า หยิบกระดาษขีดกาต้องนวดมาถึงไทย จะต้องซื้อบริการอีกหลายครั้ง ผมอยู่ที่เบย์ แถบถนนไม่ไกลจากบ้านมีร้านนวดมากร้านคนจีนราคานวดเท้า 20 เหรียญต่อชั่วโมง สำหรับราคานี้ถูกและยุติธรรม

มากคนมาเมืองไทย มาทำฟันบอกว่าถูก ผมเคยลองชอบอเมริกามากกว่าโดยเฉพาะหมอประจำ เวลาทำความสะอาดฟัน ขูดจนเลือดซิบๆ สะอาด เมียบอกว่า พอออกจากร้านฟันปากเบาเยอะเลย แต่เมืองไทยถ้าจะอุดฟัน ทำสะพานฟัน หลายอย่างราคาถูกกว่าอเมริกาเยอะ ทำหลายอย่าง สามารถลดราคาถูก เท่ากับฟรีตั๋วเครื่องบิน

มาบุญครองนอกจากร้านเสื้อผ้า ชั้น 4 เกี่ยวกับโทรศัพท์ มีร้านเฟอร์นิเจอร์ ร้านเพชร-ทอง และอีกสารพัด มีโรงหนังราคาผู้สูงอายุมีเหมือนรถไฟฟ้า แต่ทั้งสองแห่งต้องซื้อตั๋วประมาณ 200 บาท จะกำไรก็ต่อเมื่อใช้จนหมด อดคิดถึงรัฐบาลไม่เคยคิดถึงประชาชนชั้นล่าง คือการสร้างงาน กระตุ้นสวัสดิการอย่างโรงพยาบาล

บ้านคนแก่ที่ถูกทิ้งขว้าง ไม่รู้จักลูกหลานไปไหนหมด สามารถไปอยู่บ้านคนแก่บางแค บ้านคนแก่มากที่ต้องจ่ายเงิน เหมือนปากน้ำต้องซื้อบ้านสองล้าน พอตายบ้านต้องคืนศูนย์กลางเหตุที่ซื้อเหมือนการเช่า อดคิดลงทุนมากมายทำไม เกิดตายเร็ว ตายละ 2 ล้านสูญ

ปัจจุบันสังคมกระตุ้น รู้จักสะสมเงินช่วงยังทำมาหากิน พอแก่ตัวลูกหลานหายหน้า มีเงินกินก็ยังมีชีวิตดีๆ อยู่ได้

ระบบสวัสดิการของผู้สูงอายุในอเมริการะบบดีกว่าไทยเราหลายช่วงตัว คนอายุมากอยู่บ้านคนเดียวเยอะ ระบบสังคมมีสวัสดิการดูแลอย่างศูนย์ที่เรียกว่า ซีเนี่ยร์เซ็นเตอร์ มีการสอนออกกำลัง ราคาถูก พาเที่ยวต้องจ่ายเงินแต่ไม่มาก อาหารกลางวัน 2.5 เหรียญ ทุกวันจันทร์มีขนมปังแจกฟรี เรียนรู้มากสิ่ง เรียนเต้นรำ เรียนคอมพิวเตอร์ เล่นไพ่ จ่ายและฟรีแล้วแต่ปรารถนา

ครับผม มาบุญครองคนรุ่นผมน้อยมาก คงหมดความต้องการ ของที่นี่ฉาบฉวย แต่คนท่องเที่ยวเยอะ ผมและแม่บ้านคนมองคงคิดว่ากะเหรี่ยงมาท่องเที่ยว เห็นอะไรหยุด หยิบ จับ แต่สุดท้ายไม่มีอะไรติดมือ อดคิด ชีวิตเคยชอบที่ดีๆ แม้ในยุโรปแต่มาบุญครองสิ่งที่เห็นราคาไม่แพง เป็นของใช้ประจำวัน