ทุกชีวิตเกิดมากับความงดงาม ผิดแปลกเพราะจิตใต้สำนึกกับจิตสำนึก จิตใต้สำนึกย่อมเกิดจากประสบการณ์ของชีวิต จะสัมผัสเองด้วยตัวหรือฟังคำบอกเล่า ครับสังคมไทยช่วงปีที่แล้วมีการเดินขบวน มีการกล่าวร้ายต่อปูชนียบุคคลของไทย ครับการจดจำความรับรู้ที่ไม่ตรงกับความจริง คิดคล้อยตามว่าจริง ถ้าเรื่องเป็นมงคล เชื่อแล้วสะสมไว้ในความทรงจำของจิตใต้สำนึก หลักฐานที่สามารถพูดได้ ถ้าเป็นเรื่องไม่จริง ถึงจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนรอบกาย แต่เรื่องไม่จริงก็จะเป็นพฤติกรรมต่อเนื่องไม่สามารถหวังผล สุดท้ายภาษาคนรุ่นไหนๆ บอกว่าสิ่งที่ได้คือแห้ว เสียเวลา สุขภาพจิตทรุด

ทุกสิ่ง จิตจะเก็บสะสมไว้กับจิตใต้สำนึก ถึงเวลาก็นำออกมาใช้

ผมดูข่าวจากทีวีไทย เรื่องรัฐสภา ครับสภาปิดมานาน สร้างใหม่ สวยงาม เกิดจากภาษีของคนทุกคน คำว่าภาษีมีทั้งทางตรงและทางอ้อม ทางตรง เรามีบ้าน ต้องจ่ายภาษี ซื้อของ บางประเภทต้องจ่ายภาษีทางอ้อมคือเราไม่เสียโดยตรง แม้แต่เงินจากบ่อน สิ้นปีนำมาบวกลบคูณหาร แล้วต่ำกว่าภาษี รายได้ที่ต้องเสียเงิน แต่ทุกอย่างที่เราบริโภคเสียภาษีทั้งนั้น จะต้นทางหรือปลายทาง ผมชอบดูข่าว สภาไทยสวยงามครับเป็นเพียงวัตถุ คือตัวอาคาร เก้าอี้ ห้องน้ำ แต่ตั้งแต่เปิดสภามา สภาล่ม 17 ครั้ง คำว่าล่ม คือยัติเสนอเข้าสภา เพื่อขออนุมัติเพื่อความผาสุกของชาติ และประชาชน สิ่งที่ทำให้สภาล่ม เรื่องเลวร้ายไม่น่าเกิดกับสภา คือหลังจากโหวตรับเห็นชอบ นับเสียงต่ำกว่าเสียงยอมรับ ปรากฏว่าคนมาประชุม น้อยกว่าการออกเสียงสนับสนุนยัติ ครับเหลือเชื่อตัวแทนของประชาชนกินภาษี ได้รับเงินเดือน เดือนละเป็นแสน ถึงเวลาประชุม ทางสภาย่อมแจ้ง และเป็นหน้าที่ แต่เบี้ยว แล้วแต่พระคุณท่านจะให้คำ “นิยาม” คนเจตนาละเลยหน้าที่ย่อมเป็นคนน่ารังเกียจคำว่าสภาล่ม คือการยกมือ รับหรือไม่ยกมือไม่เห็นด้วย แต่เรายังนิยมอุบเสียง แต่สำคัญสภาล่ม ผู้แทนราษฎรเบี้ยวไม่เข้าประชุม

ครับข่าวผมดู มีรูปถ่าย หัวหน้าพรรคฝ่ายค้าน เอนหลัง หลับตา สภาหลายคนดูแล้วอดคิด เอ็งหลับในสภา ท่านนายกบอกว่า ท่านคงจะนอนดึก คิดข้อถกเถียง โต้แย้งในสภา สำหรับหลายคนบอกว่า น่าอาย คนบอกว่าเล่าจากข่าว ไม่ได้บอกถึงวุฒิภาวะความเป็นผู้แทน หัวหน้าพรรค แล้วทำท่าหลับ (หรือหลับจริง) ในระหว่างการอภิปราย ความเจริญก้าวหน้าของประเทศชาติ

อากาศวันนี้ดี แดดร้อน ครับถึงจะดีให้ความสุข แต่นึกถึง “ฝน” ก็อดกังวลไม่ได้ เรื่องน้ำใช้ 2 เดือนที่แล้วครอบครัวผมมาครบ 8 คน พอกลับบ้าน บิลล์น้ำตามมา 350 เหรียญ ปวดหัว ค่าไฟก็เหมือนกัน ช่วงเดือนธันวา อากาศหนาว เปิดฮีตเตอร์ และลูกสาวซื้อรถไฟฟ้า (เชฟวี่โบ้ล) ให้ ชาร์จไฟบิลมา 350 เหรียญ บริษัทไฟบอกว่า ถ้าจะชาร์จไฟรถ ควรใช้เวลา เที่ยงคืน ถึง 3 โมงเย็น ช่วงเวลาบอกคือคนไปทำงาน หลับนอน

อย่างน้อยอาทิตย์ละ 5 วัน จะไปวายเอ็มซีเอ ออกกำลัง จะเข้าคลาสเล่นกับคนวัยเดียวกัน มีผู้ชาย 3 คน รวมทั้งผม อีก 10 กว่าคน เป็นผู้หญิง ทุกคนวัยไล่เลี่ย ครับพออายุมากทุกอย่าง ขา แขน เท้า ความคิด ก็ชราภาพตามไปด้วย ถ้าไม่ดูแล ขาดความสนใจ ตัวตนก็จะร่วงตามวัย จะอยู่อเมริกา ไทย หรือ ประเทศทั่วโลก จะมีพฤติกรรมในการปฏิบัติตัว คือการดูแลตัวเอง เหมือนกัน อย่างออกกำลังบนเตียง อย่างบีบแขน นิ้วมือบีบศีรษะ ยกนิ้วแต่ละนิ้ว ชีวิตทุกวัน เราใช้มือและนิ้วมือ หยิบจับ วันที่ 13 กุมภาพันธ์ มือขวาผมบวม โดยเฉพาะตรงข้อของมือ อีกวัน มือและนิ้วบวมมากครับมือขวาจะยกลำบาก เจ็บ ไปหาหมอบอกว่า ผมเป็นเก๊าส์ ครับเคยเป็นมาหลายครั้ง บอกตัวเองว่าเข็ด เลิกดื่มไวน์ ช่วง 2-3 เดือน ลูกชาย มาทำงานที่บริษัท พาราเม้าส์ ที่สร้างหนัง ลูกชายทำงานแผนกวิจัย เขาเรียนจบ ปริญญาเอก จากมหาวิทยาลัยมานัว ฮาวาย พอมาบ้าน เราจะดื่มไวน์กัน ผมดื่มไม่มาก คุยกันนาน จะดื่มไม่เกิน 2 แก้ว ช่วงก่อนโควิด ไปมิชิแกน ไปอยู่กับหลานชาย 3 คน และลูกสาวและลูกเขย จบหมอที่อังกฤษทั้งสองคน

ในอนาคต ผมอยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับการพัฒนาชีวิต ผมมีประสบการณ์ 3 เจนเนอเรชั่น แม่ผมวางแผนเพื่อลูก บอกว่าต่างจังหวัด การศึกษาไม่สามารถสู้กรุงเทพฯได้ แม่ให้ผมมาอยู่กับสังฆราช (องค์ที่ 18) เรียนมัธยม คนสุดท้องของแม่เป็นสารวัตรตำรวจ เก่งเรื่องสืบสวนอยู่ภาคใต้ บางท้องที่ของจังหวัดอื่นให้เขาไป แนะคดีความ ช่วงก่อนโควิดเขากลับมาเป็นนายตำรวจที่อยุธยา

เหตุผลที่อยากเล่า คือ แชร์ความคิด ผมเชื่อในการให้การศึกษาที่ดีแก่เด็กตั้งแต่เยาว์วัย ในอเมริกา ผมเชื่อโรงเรียนเอกชน อาจทำงานหนัก จ่ายแพง แต่คุ้ม

ผมจอดรถที่ช็อปปิ้ง ติกกับบ้าน แวะซื้อกาแฟร้อนๆ วันนี้ผมเปลี่ยนมาดื่มชา แทนกาแฟครอบครัวลูกสาว เปลี่ยนจากกาแฟเป็นดื่มชา 6-7 ปี มาแล้ว ลูกชายก็ดื่มชาแทนกาแฟ

ผมเดินข้ามถนน เดินสวนกับคุณยาย อายุน่าจะ 80 กว่า นั่งรถไฟฟ้า วิ่งบนทางเท้า ครับมุ่งหน้าไปร้านหนังสือ สิ่งที่ผมรับรู้อายุมากยังดูแลตัวเอง ยังไฝ่หาความเพลิดเพลิน ความสงบจากหนังสือ ครับชีวิตผมชอบอ่านหนังสือ เหลือเชื่อ อายุวันนี้ 81 ปี หนังสือยังเป็นเพื่อน อาจจะกระตือรือร้นอ่านน้อยลง แต่หนังสือ เนื้อหา ให้จิตมีสมาธิ สงบ ได้ความรู้

พอยายเลี้ยงรถไฟฟ้า เข้าประตูหน้าร้านหนังสือ ผมเดินต่อ สิ่งที่สัมผัสมีรถจักรยาน นอนราบข้างถนน คนเจ้าของนอนหลับหัวหนุนบางส่วนของรถจักรยาน ครับเหลือเชื่อ อเมริกาเป็นชาติเจริญ คนยากจนไม่มีงาน หรือเกิดเจ็บป่วย รัฐบาลจ่ายเงิน ทุกคนพอมีกินมีใช้ แต่วันนี้ ไปทกที่ จะเจอ คนไร้บ้าน หลับนอนในเต้นท์ กางรินถนน รอบๆ เต็มไปด้วย สิ่งของทิ้งเกลื่อน คือขยะ

คำพูดของศาสนา “ให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” คือเหตุผลของศาสนา เมื่อเรารู้ ว่ากิเลสคือความอยากได้ ก็เกิดความทุกข์ ดับความอยาก ความสุโขก็บังเกิด