รอบๆ บ้านจะมองเห็นวิวธรรมชาติสวยงาม เวลานี้เกือบ 7:00 AM มานั่งโต๊ะหน้าบ้าน ซิบกาแฟสายตามองลอดหน้าต่าง เช้านี้วันอาทิตย์ นานๆ จะมีรถวิ่งขึ้นและลงบนถนนของบ้าน ครับวันหยุด

ครับคำว่าวันหยุด ทุกคนต่างติดห้อง คือการหยุดจากการทำงาน การทำงานคืองานทำแล้วมีรายได้เป็นเงินดำรงชีวิต ครับหยุดเขียน มองลอดหน้าต่าง มีผู้ชายอายุกลางคน สะพายถุง ชีวิตวันนี้คงไปทำหน้าที่รับผิดชอบงานเป็นงานมีรายได้

ทุกเช้าสายหน่อยมีผู้สูงอายุ คำว่าสูงอายุในความคิดของผม คือวัยเกิน 65 ปี หยุดไปทำงานประจำ มากคนมีหน้าที่หลังจากหยุดดูแลบ้าน

เหมือนชีวิตผม วันนี้อายุ 86 ปี ผมจะเข้าห้องนอนราวๆ 7:30 PM หลังจากแม่บ้านออกจากห้องทีวี เดินเข้าห้องนอนตัวเอง ครับคงไม่ได้นอนหลับเสียทีเดียว ทุกคืน แม่บ้านจะขึ้นนอนอ่านหนังสือ พอถึงเวลานอนจะสวดมนต์ การสวดมนต์เป็นความสุขส่วนตัวของแต่ละคน สิ่งธรรมดาของการสวดมนต์ สำหรับผม ก่อนสวดหยุดคิดทุกเรื่อง ทำใจให้สงบ แล้วเริ่มสวดมนต์ ครับความเชื่อของผมการสวดมนต์ ก่อนอื่นทำใจให้ว่างจากความคิด กายปล่อยวาง ชีวิตขณะสวดมนต์ทุกส่วนที่ประกอบเป็นกายและใจ จะมีสิ่งเดียว “กระทำ” คือการสงบ ไม่คิดเรื่องอื่น นอกจากนั่งพนมมือ ใจคิดถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จะอยู่ในบทที่เรากำลังจะสวด

หยุดเขียน มือขวาจับแก้วกาแฟ กาแฟเริ่มเย็น กาแฟที่ผมดื่มทุกวัน เคยบอกแล้ว ยี่ห้อ French Roast Dark ชอบรสขมของกาแฟ ไม่เติมน้ำตาลและครีม

กาแฟเป็นเครื่องดื่ม คนส่วนมากจะดื่มช่วงเช้า หลายคนหลังอาหารมื้อกลางวัน และเย็นจะดื่มกาแฟกับขนมหวาน สำหรับบางคน เมื่อวันอาทิตย์ผ่านมา ผมไปทานดินเน่อร์ ร้านจีน ปกติจะไม่ดื่มกาแฟเวลาค่ำมืด ถ้าจะดื่มช่วงเย็น ชาโดวเนย์เย็นค่อนแก้ว แต่วันนี้เกิน 10 ปี หลังมื้อเย็น เลิกดื่มไวน์ บริษัทไวน์ นาป้า รู้ว่าผมหยุดไวน์ คงเสียใจ ขาดรายได้ ถึงจะดื่มไม่ทุกวัน แต่รายได้ลดลงก็น่าจะเสียใจ

เมื่อวานผมเลิกจากการออกกำลัง เกิน 4:00 PM เล็กน้อย จะขับรถไปร้านขายของ จอดรถ ตรงหน้าร้านซื้อของ มีชายนั่งขัดสมาธิ วางขึ้นทักทายของสตางค์ ครับผมมองดูคนขอสตางค์ ดูยังหนุ่ม ยังทำงานหาเงินได้ การมีชีวิตทำงานเป็นความปกติของชีวิตที่ดีงาม ทุกการไปทำงาน ทุกเช้าตื่น อาบน้ำ แต่งตัวเดินทางไปทำงานที่ทำงานมีคนร่วมงานทักทาย คุย และสำคัญ การทำงาน คือการพัฒนาชีวิต สิ่งแรกเลย ทำให้ตัวร่างกายตื่นตัว อาบน้ำ แต่งตัว ทำงาน ได้คุย ใช้ความสามารถ พัฒนาชีวิต การทำงาน หลักสุขภาพ บอกว่า นอกจากการพัฒนากาย จิตใจ และสำคัญ การพัฒนาความคิด

ผมอยากแชร์ การใช้ชีวิตของวันนี้ ให้ชีวิตผม ผมวัย 86 ปี จะตื่นราวๆ 5:00 AM หลังจากตื่นคือลืมตา รับรู้ สิ่งแรกจะออกกำลังบนเตียง ยกเท้า ยกแขน ยกตัวขึ้นลง บ่อยครั้งหลังจากออกกำลัง จะเปิดทีวีดูข่าว หรือ อ่านหนังสือ

สายหน่อย จะออกจากบ้านไป YMCA การไปออกกำลัง ผมทำมานานมาก เป็นเรื่องปกติของชีวิต การไปออกกำลัง ต้องเสียเงิน เป็นเรื่องปกติของชีวิต การไปออกกำลัง ต้องเสียเงิน ผมโชคดี ลูกชาย ด็อกเตอร์พหล สุขกสิกร และพี่สาว แพทย์หญิง สุภัคร สุขกสิกร (MD) จากอังกฤษ

ครับคำว่าครอบครัว คือ ลูกหลาน ลูกชาย เพิ่งโทรมา บอกว่าสิ้นเดือน จะมาเยี่ยมพ่อแม่ ดีใจ ลูกสาวเพิ่งมาไม่นาน

หยุดเขียนพักสายตา มองลอดหน้าต่าง วันนี้ เป็นเช้าแรก ฝนตก แต่ตกไม่หนาเม็ด ครับฝนตกจะนำความสดชื่นมาสู่คน สัตว์ ต้นไม้ บ้านผมอยู่ทางขึ้นเขา เมืองเอลเซอริโต้ บ้านส่วนมากจะปลูกต้นไม้ ตอนมาอยู่ ต้นไม้สูงใหญ่เยอะ อย่างบ้านผมหลังบ้าน เคยบอกมีต้นเรดหวูดยืนต้น 3 ต้น ต้นใหญ่ คงปลูกช่วงสร้างบ้าน คงนานมาก ผมย้ายมาอยู่เกิน 40 ปี ต้นไม้อายุคงเกิน 100 ปี บริเวณหลังต้นไม้ มีศาลาทรงไทย กลางศาลามีบ่ออาบน้ำ ทำน้ำอุ่น น้ำหมุนวน เมื่อวานผมกวาดศาลา นั่งโต๊ะ ตรงแม่บ้านชอบนั่ง ร่มของต้นไม้ ดูวิวทะเลภายใน สะพานมีชื่อของซานฟรานฯ สะพานเบย์บริดจ์ เป็นสะพาน 2 ชั้น ตรงกลางสะพานเคยบอกมีเกาะเทรชเชอร์ไอแลนด์ อีกสะพานโกลเด้นเกจ จากโต๊ะผมนั่งเขียนหนังสือจะเห็นสะพานโกลเด้นเกจ ตอนมาอยู่เบย์แอเรียใหม่ๆ ปี 1967 ผมเดินทางมาอเมริกา มาอาศัยบ้านญาติ น้าวาสนา ฟอร์แมน เมืองอลามีด้า อยู่หลายเดือน ตอนมาใหม่ๆ เกินอาทิตย์ น้าวาสนาพาไปเรียนภาษาอังกฤษที่เรียก โรงเรียนผู้ใหญ่ (Adult School) หลังจากนั้น ย้ายออกจากบ้านน้า ไปเรียนปริญญาโทที่วิทยาลัยออริกอน เมือง La Grande

เคยเล่ามาก่อนนี้ ชอบเมือง La Grande วิทยาลัยอยู่บนเนินเขา เทอมที่สองมีหิมะตก เป็นครั้งแรกของชีวิตที่ต้องเดินไปเรียน ตอนหิมะตก ช่วงหิมะหยุดตก ทางขึ้นลงวิทยาลัย สโนว์แข็งตัวจับหนา เวลาเดินมีลื่นกลัวหกล้ม ถ้าเกิดล้มกระดูกหักแย่เลย

ผมเคยเล่าช่วงหลายเดือนไปท่องเที่ยวโดยเรือโดยสาร เรือชื่อพริ้นซ์เซส (Princess) ระหว่างเรือวิ่งในคลองปานามาที่ประเทศกรีก ผมเดินออกจากห้อง เพื่อนคนไทยยืนรอ เป็นช่วงเคราะห์ร้าย ผมลื่นหกล้ม กระดูกสะโพกแตก ลูกสาวแพทย์หญิงสุภัคร บินมารับ พากลับไปรักษาที่รัฐมิชิแกน

พอถึงวันนี้กระดูกและความรู้สึกปกติ เมื่อวานคุยกับแม่บ้าน จะไปเดินทางทางเรือทางใต้ แถบ Mexico คิดว่าต้องระมัดระวัง ที่จริงผมก็ระมัดระวังตัวเองตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้วัย 86 ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีก คงลำบาก เป็นภาระกับแม่บ้าน ลูกๆ หลานๆ หยุดเขียน ยกแก้วกาแฟซิบ จะดื่มกาแฟวันละไม่เกินแก้วทุกเช้า ไม่เติมครีมและน้ำตาล ช่วงอยู่มหาวิทยาลัยเมืองไทย ชอบดื่มโอเลี้ยงสั่งใส่ครีมและน้ำตาล ชอบหวานและมัน

นึกช่วงเรียนมัธยม อยู่แถว “เสาชิงช้า” อาทิตย์ 3-4 วัน ชอบไปร้านหนังสือ เป็นเพิง ชอบไปอ่านหนังสือ แปะเจ้าของร้านชอบบ่น เด็กอะไรมาอ่านหนังสือฟรี ไม่ซื้อ ถ้ามีคนอย่างพวกลื้อเยอะ ร้านขายหนังสือของอั๊วคงเจ๊ง ผมยิ้มช่วยเจ้าของร้านบ้างและยังไป

ถ้าเสาร์อาทิตย์ชอบไปร้านหนังสือแถววังบูรพา มีร้านหนังสือเยอะ คนพลุกพล่าน ร้านหนังสืออยู่ในร้านใหม่ เจ้าของร้านไม่สนจะยืนอ่านบ้าง บางครั้งผมก็ซื้อหนังสือติดมือ

ช่วงโน้น วัยเด็กประถม ชอบอ่านหนังสือ ชอบอ่านเช้าและเย็น อยู่ใต้ค้างต้นถั่วริมน้ำ ไม่มีไฟฟ้า ช่วงเรียนบางแสน ชอบอ่านหนังสือ หลังพิงต้นมะพร้าวเงียบๆ อ่านหนังสือ ช่วงเรียน บางแสน บ่อยชอบไปอ่านคนเดียวที่ริมหาด

พอวัยนี้วัย 86 ยังชอบอ่านหนังสือ ไปร้านหนังสือบ้าง ช่วงเย็นจะไปนั่งอ่านหนังสือ หลังจากนอกงานหลังบ้าน ดูวิวธรรมชาติ ทะเลภายใน สะพานริสม่อน เมืองหลายเมืองอย่างเซ้าท์ซาริโต เมืองริสม่อน ช่วงเย็นวันหยุด อากาศสดใส จะมีคนแล่นเรือใบที่อ่าวเป็นทะเลภายใน น้ำทะเลลอดใต้สะพานโกลเด้นเกจบริดจ์