ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 17 กุมภาพันธ์ 2561

วันนี้ก็เหมือนทุกครั้ง จะหาโอกาสนั่งพักผ่อนริมทางเท้าย่านจอแจของกรุงเทพฯ นอกจากจะดูคน ส่วนมากจะปล่อยชีวิตตามสบายไม่รีบเร่ง ถ้ามาหลายคนคบกันมานานคุ้นเคยที่เรียกว่าก๊วนจะคุยหัวเราะใบหน้ายิ้ม มีหยอกล้อ สิ่งที่เห็นคือสิ่งดีๆ แสดงออกเป็นความรู้สึก คือความสดชื่นของชีวิต

ซิบกาแฟเย็นปล่อยไว้นานน้ำแข็งเริ่มละลาย ความหวานมันลดลง สายตาจับจ้องสายไฟพันกันยุ่ง มีเป็นร้อยๆ ยี่ห้อของความรับผิดชอบในงาน สายเหล่านั้นพอถึงเสาไฟ บางเส้นจะม้วนเป็นวงกลม มันคือความมหัศจรรย์ สายแต่ละสายแยกงาน หน้าที่ คนดูแลซ่อมแซมถือได้ว่าเก่ง สิ่งที่เห็นเหมือนผลงานโชว์ ช่วงเสาที่สายพันกำลังจะหมดไปจะเริ่มใส่ลงในท่ออยู่ใต้ดิน พอถึงวันนั้นคนมากมายคิดว่าเป็นระเบียบ แต่สำหรับผม ความมหัศจรรย์เป็นผลงานที่สัมผัสดูเมื่อไหร่รู้สึกเสียดาย สิ่งที่กำลังสูญพันธุ์ มันคือความเก่าแก่ เป็นศิลปะโบราณที่มีมาหลายชั่วอายุคน

ครับโลกเจริญ มากสิ่งต้องทำซ่อนเร้น เพื่อความสะอาดตาที่เรียกว่าเป็นระเบียบของสังคม น่าจะผิดกับพฤติกรรมไม่ดีงาม การคิดซ่อนเร้น คือการปรับปรุง ให้ความไม่ถูกต้องสูญหายจากใจ

ย่านที่นั่งเป็นย่านธุรกิจ สังคมย่อมประกอบด้วยภาพลักษณ์ คือการแต่งกาย คุณผู้หญิงมากมายชอบดูท่าทางเดิน รองเท้าส้นสูง สี แตกต่าง ส้นสูง กระเป๋าราคาแพง ผม เล็บ ผิว เครื่องประดับ สิ่งที่เห็นคือความแตกต่าง เป็นความงาม ทันสมัย หลายคนพูดว่า ความแตกต่างดูจากภาพรวมภายนอก คือฐานะ ความเป็นอยู่ อาจจะรวมพื้นภูมิทางสติปัญญา มีบ้างที่การคาดคะเนกลายเป็นก้อยแทนที่จะเป็นหัว

ความรู้สึกที่จริงแท้ของผม รู้สึกพอใจต่อเติมความสุข สามารถสัมผัสได้ด้วยตา เขาบอกว่ากรุงเทพฯ คนมีสตังค์ พัฒนาอุปกรณ์ชีวิต ทันสมัยกับวัตถุที่ตกมารุ่นใหม่ ไม่ล้าหลัง ไม่ซ้ำ ความแตกแยกที่เรียกว่าผ่าเหล่าผ่ากอของการแข่งขันในสังคม แตกง่าม

ไม่ไกลจากผม บนทางเท้า ย่านธุรกิจคนเดินไปมาเยอะ ทางเท้าย่อมกว้างขวาง เดินสวนไปมา ไม่ต้องกลัวชนกัน สังคมของคนรุ่นใหม่ที่ได้รับการฝึก การเดิน การยืนบนทางเลื่อน ขึ้นลงบันได ขับรถ จะยึดหลักทางเดียวกับกฎเกณฑ์ทางกฎหมาย ผมเคยถูกตำหนิยืนบนสายพาน มีคนเตือน ที่คุณยืนผิดด้าน ด้านยืนเป็นที่คนเดิน ผมยิ้มขอบคุณครับ บางสิ่งบางอย่างเราไม่เคยสนใจ ศึกษา เรื่องความถูกต้อง ความผิดพลาดเมื่อได้รับคำเตือน อย่าเฉยเมย รีบฝึกทำ ไม่ห่างจากที่ผมนั่ง มีรถจักรยานสีฟ้าจอดอยู่หลายคัน จุดประสงค์ต้องการให้นักท่องเที่ยวเช่าจักรยาน ท่องเที่ยวไปตามสถานที่อยากไป อย่างพาร์ค การเช่าไม่แพงมาก การเช่าต้องใช้เครดิตคาร์ด จ่ายค่าเช่าและค่ามัดจำรถ เกิดไม่นำมาคืนจะได้คิดจากคาร์ดครับ ไม่ต้องแจ้งเจ้าหน้าที่ช่วยตามหารถที่ยืมแล้วเบี้ยว ครับสังคมโลกยุคปัจจุบันถึงเทคโนโลยีจะพัฒนาทุกแหล่งสำคัญ แม้แต่บ้านส่วนตัวจะมีกล้องจับภาพ เกิดมีกรณีลักขโมยหรือหนักข้อหน่อยประทุษร้าย จะได้หาหลักฐานผู้กระทำผิด มาลงโทษได้ เคยมีคนถามอเมริกามีคนจนไหม

ความเป็นจริง การเช่าจักรยานขี่เที่ยวเป็นระบบความคิดที่ต้องยกนิ้ว แจ๋ว ไม่ห่วงเรื่องปัญหาอากาศเป็นพิษ แต่ปัญหามากมายตามมา กรุงเทพฯ ไม่มีถนนเป็นของจักรยาน ขืนใช้ถนนร่วมกับรถมอเตอร์ไซด์ รถยนต์ รถประจำทาง เดี๋ยวเถอะมีเรื่องอุบัติเหตุ ถึงจะไปท่องเที่ยวตามพาร์คจะหยุดรถ แล้วเดินชมวิว เดินกลับมาอ้าวไม่เจอรถ คงจะยืมใช้ เดี๋ยวคงเอามาคืน

จะให้ขี่บนทางเท้า คงไปไม่รอด เพียงคนเดิน ก็ยังต้องหลบบ่อยๆ เคยพบจะหญิงหรือชายเดินมาเป็นก๊วน เดินหน้ากระดาน ถ้าเราเดินสวน หรือจะเดินแซง ก็ต้องหาทางหลบหลีก จะให้พวกเดินเรียงแถว คุยจ้อ หัวเราะ ความสนใจความถูกต้องนอกวงที่พูดคุย ไม่เหลือค้างเป็นกระสายยาหล่อลื่นความถูกต้องในสังคม เหมือนกับสายตาผมเปลี่ยนมองนอกทางเดิน มีรถเคลื่อนหัวรถเปลี่ยนเลน เสียงดังปัง ครับรถทางตรงชน หลายวันมาผมเดินอยู่บนถนนย่านจอแจ มีคุณผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถ รถทุกคันต่างหยุด คงจะมีเสียงด่าพรึม ตายไม่ว่า ถ้าพิการต้องเอาภาษีไปดูแลพวกเราไม่ชอบ ผมสงสัยมีด้วยเหรอเอาภาษีไปดูแล

อดคิดโรงเรียนควรจะพัฒนาการเรียนรู้ในยุคติดวัตถุ อย่างโทรศัพท์ เดินข้ามถนน ยืนบนรถ ไม่สนใจความปลอดภัยตัวเอง ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องธรรมดา ก็ควรจะมีการเรียนการสอน คงจะเหมือนวิชาศีลธรรม เรายกเลิกการสอน เหตุผลคนในสังคมนับถือศาสนาแตกต่าง จะเน้นเพียงอย่างเดียว ย่อมได้รับคำตำหนิ จริงแล้วศีลธรรม คือการเรียนรู้การเป็นคนดี จะเป็นใครต่างเชื้อชาติ ศาสนา เมื่อสอนให้รู้จักใช้ความคิดที่ถูกต้อง คำพูดก็เหมือนกัน ประโยชน์ความเป็นคนที่สมบูรณ์เริ่มจากกิริยา มารยาท อ่อนน้อม

สำหรับรถจักรยานส่วนตัวคิดว่าเป็นความคิดที่ดี จะเช่าขี่ ขับไปทั่วๆ หรือจะใช้เป็นพาหนะในชีวิตประจำวันเป็นเรื่องที่ควรริเริ่ม เพราะสามารถออกกำลัง ไม่มีมลพิษ ไม่วุ่นวาย รถติด และสำคัญลดภาวะความเสียดุล แต่การสนับสนุนให้ใช้จักรยาน ต้องมีความพร้อม อย่างน้อยมีทางรถจักรยาน มีที่จอดรถปลอดภัย สามารถจอดรถและล็อคได้

อนาคตเมืองไทยรถมอเตอร์ไซด์เล็กๆ คงจะมีปริมาณมากขึ้น ผมคุยกับ อมฤทธิ์ ปั้นศิริ เจ้าของธุรกิจ บริษัท เอ็กเซล เจ้าของชอปปิ้ง กลางซอยอโศก และหุ้นส่วนโรงแรม กำลังติดต่อเป็นตัวแทนมอเตอร์ไซด็ให้ลูกสาวเป็นเอเย่นต์ การเสนองานบริษัทรถ ต้องมีตลาดจำหน่าย ตัวอย่างเด็กมหาวิทยาลัย อยู่หอถ้าสามารถมีรถจักรยานยนต์แบบเวสป้า ย่อมสะดวกการไปเรียน ไปซื้อของแม้แต่บริหารเวลาวันหยุด คลุกคลีกับธรรมชาติและมีอีกมากสิ่งที่เสนอเป็นรถใช้ไฟฟ้าต้องมีศูนย์กลางเติมไฟได้ มีศูนย์ที่ปั๊มน้ำมัน ติดต่อและตกลง จับมือ เมื่อผลประโยชน์เป็นที่พอใจ อะไรต่อมิอะไรก็ไม่ต้องพูดลับหลัง

รู้สึกนั่งทานกาแฟเย็นนาน พอดูดเสียงดังจ๊วบ หมายถึงถึงก้นแก้วแล้ว กรุงเทพฯ อากาศดี ชีวิตผมถึงจะไม่เดินไปมาในระยะไกลที่อเมริกาบ่อยนัก แต่ช่วงหลังเริ่มใส่ใจการเดินมากขึ้น ถ้ายังเกียจคร้านการเดินคงอีกไม่นาน อาจเดินลำบากขึ้น ครับสุขภาพจะอ้างว่าอีกนานกว่าจะมีปัญหา จริงแล้วไม่เลยปัญหาจะเข้ามาสู่กายใจเราเมื่อไหร่ไม่รู้ เหมือนกับความตาย อายุไม่ใช่ปัจจัยเสมอไป ไม่หายใจเข้าก็ตาย ไม่หายใจออกก็ตาย

ผมมีเพื่อนเคยเรียนด้วยกันที่ออริกอน 2-3 วันรู้ข่าวตกบันได ส้นเท้ากับขาหัก เมื่ออายุมาก สิ่งที่แตกหักไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ตอนนี้อยู่คนเดียว ย่อมวุ่นวายและลำบาก เป็นปีสองปี ไปมาต้องอาศัยไม้ค้ำยัน เมื่อขับรถไม่ได้ ไม่มีคนดูแล ถึงใจจะสู้ แต่ความลำบากก็เป็นส่วนของชีวิต ถูกเมียทิ้งมาอยู่อเมริกา พระท่านเทศน์การอยู่ร่วมกันคือความเกื้อกูล ลุกจากโต๊ะจะนั่งแช่เหมือนร้านกาแฟแถวบ้าน ติดริมถนน ดูคนเดิน ดูรถ สำหรับเมืองไทย เจ้าของร้านน่าจะยังปรับใจลำบาก ที่ซื้อกาแฟถ้วยเดียว แล้วนั่งแช่กันท่าคนอื่น ความคิดต่างกับอเมริกา ร้านกาแฟไม่เคยมีความสนใจ จะนั่งจนรากแตกหน่ออ่อน เล่นคอมพิวเตอร์ จับกลุ่มคุย ความคิดของผู้บริหาร เมื่อคนอื่นเห็น ร้านคนเต็ม ย่อมมีสิ่งอร่อยถูกปาก ลองเข้าแถวซื้อเดินกิน

หย่อนแก้วเปล่าลงในถังขยะ ชีวิตเคยชินกับการแยกชิ้นส่วนสิ่งของที่ไม่ใช้แล้ว บางสิ่งส่งกลับโรงงาน แยกทำความสะอาด หลอมใหม่ บางสิ่งส่งรวม รถขนไปกองรวม กลายเป็นปัญหา ครับ ของเหลือใช้ที่นำไปหลอมใหม่ ธุรกิจเติบโตสามารถแพ๊คส่งไปขายยังต่างประเทศได้ สู้เราช่วยกันดูแล ไม่เพิ่มสิ่งของเหลือใช้ซึ่งทำลายธรรมชาติ