ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
โรงเรียนของแม่ ตอนที่ 32

นั่งมองลอดสไลเดอร์ ต้นไม้มากต้น ยืนเบียดเสียดบนที่ว่าง โชคดีที่รัฐและประเทศอนุรักษ์ที่มากมายเป็นสมบัติ ที่ประชาชนจะมาใช้บริการ อย่างทางเหนือของรัฐมิชิแกน มีป่าอุดมสมบูรณ์ แม่น้ำ น้ำตกสูง สัตว์ป่า เกิน 50 หมื่นไร่ รัฐไม่อนุญาตให้เอกชนสร้างบ้านใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว คงเหมือนบ้านเรา ป่าสงวน มีวัด และปฏิบัติทางสมาธิ ส่วนตัวคิดว่าไม่ควร ที่จริงวัดจะอยู่ไหน ย่อมยังประโยชน์ แต่การเดินทางขึ้นลง จิตใจคนแม้แต่เชื่อว่า รับรู้ศีลห้า แต่จริงๆ แล้วเกือบจะหาไม่พบ เมื่อคนขึ้นลงเห็นสมบัติของชาติ ป่าไม้ ดิน หิน สัตว์ ความโลภย่อมบังเกิดแก่ใจ การทำลายย่อมเกิด คนไทยกินสัตว์เกือบทุกประเภท สัตว์ย่อมสูญ หลบหน้าคน ความงามตามธรรมชาตินับวันถูกทำลาย และนานวันป่าเคยถูกฮุป

ต้นไม้ยืนต้นที่ผมเห็น ไม่มีใย หน้าสปริงใบเต็มต้น พอหน้าใบไม้ร่วง เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นเหลือง จากเหลืองเป็นน้ำตาล ครั้นใบต้นไม้ตาย คงเหมือนคนทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยน อย่างผิวหนัง การเปลี่ยนคือการปรับสภาพให้ชีวิตเติบโตงอกงามขึ้น โดยเฉพาะคน การเปลี่ยนแปลงชีวิตย่อมมีความงามของแต่ละช่วงตอน ยกเว้นการมองด้วยวิตกจริต

เหมือนกับตัวตน ชีวิตไม่เคยสนใจมาก การดูแลเพียงเป็นไปตามธรรมชาติ อย่างอาหาร ถ้าจะปรับปรุง คนส่วนมากปรับให้เข้ากับลิ้น รสอร่อย แต่ความเจริญเข้ามาเป็นส่วนของชีวิต เริ่มมองลึกคือใช้ปัญญา อาหารที่กินควรสะอาด ปราศจากสารพิษ(ออแกนิค) และอาหารที่กิน การให้ประโยชน์สุขต่อร่างกาย(อย่างข้าว) เลือกข้าวที่มีน้ำตาลน้อย มีแป้งน้อย อาหารประเภทปลา เลือกปลาที่อยู่น้ำลึก ตัวไม่โตมาก เพราะชีวิตอยู่นานย่อมรับสารประเภท เมอคิวรี่(สารปรอท) เพิ่มพูน อย่างหูฉลาม สารปรอทคงเยอะ ปลาทู อัลบาคอร์ ตัวใหญ่ เนื้อเยอะ อายุยืน สารปนเปื้อนเต็ม

มากสิ่งดูแลตัวเองเพื่อความสัมพันธ์ทางเพศ ครั้นเมื่อสนใจอย่างอื่น จิตใจย่อมถูกละเลย

ต้นไม่ที่ผมยืนมอง แต่ละต้น กิ่ง ก้าน มากมายเป็นพัน เป็นหมื่น ช่างมหัศจรรย์ เหมือนร่างกายมนุษย์ เอาเนื้อ หนัง ไขมันออกจะเห็น กระดูก เส้น สมอง เกะกะ ต่างช่วยทำหน้าที่ให้ร่างกายอยู่ได้ เหมือนต้นไม้ กิ่งมาก ใบมาก ก็หาอากาศได้เยอะ รากเยอะก็หาอาหารและน้ำ ทุกสิ่งคือความสัมพันธ์ เกื้อกูล

พอหิมะตก ต้นไม้เปื่อยถูกหิมะเกาะสีขาวทั่วลำต้น ครับหิมะคือน้ำ เมื่อเกาะต้นน้ำก็ซึม พอแดดมา หิมะละลาย เมืองหนาว ต้นสน ยังจะมีใบสดเขียว หิมะตกเกาะไม่เคยหวาดกลัว แต่ถ้าสนยังเล็กอยู่ มากที่จะเอากระสอบมาคลุมโคลนและลำต้น สำหรับยอดใบ หิมะไม่เคยทำร้าย จนเฉาตาย

บ้านลูกสาวอยู่เมืองพลีมัท จะมีนกเยอะ มีกระรอก มีกระต่าย แม้แต่กวาง แต่พอหิมะมา ต่างหายหน้า แม้แต่ประเภทจำศีล อยู่ในโพลง ขุดดิน หรือสร้างรัง แต่สัตว์มากประเภท อย่างนกก็ย้ายตัวเองบินไกล บางทีเป็นพัน เป็นหมื่นไมล์ หาอาหารและอุณหภูมิอบอุ่น เคยมีเหมือนกัน การเดินทางไกล อาจตกตาย ครับธรรมชาตืมอบความคิดถูกต้องมากับชีวิต การใช้แล้วแต่ละคน

แม้แต่คุณและผม เราต่างย้ายมาอยู่ที่นี่ เหตุผลย่อมต่าง หลายคนมาทำงาน สร้างชีวิต มากคนแต่งงานย้ายตาม อย่างผมมาเรียน แต่พอเรียน ความอยากอยู่ เลยหาทาง หลายคนเลือกแต่งงานหาคนมีกรีนการ์ด ครับจะเรื่องอะไร ถ้าไม่ผิดกฎ ย่อมถืออยู่ในหลักศีลธรรม เคยมีมากคนหนีเจ้าหนี้ ครับถ้าหนีได้ก่อนถูกตะครุบตัว ก็ถือว่าโชค ผมเคยเห็นคนหนีกฎอาญา ขนเงินที่ปู่ย่า พ่อแม่ พวกเราล้วนสร้างเป็นชาติ กอบโกยเป็นของตัวเอง

บ่อยครั้งผมกับแม่บ้านชอบขับรถดูเมืองต่างๆ เมืองที่ผ่านจะอนุรักษ์ธรรมชาติ บ้านตามหมู่บ้านห่าง สร้างสูงเต็มพิกัด สองชั้น บ้านมีเนื้อที่กว้างผิดกับบ้านเรา ที่ดินชนกัน มากที่ย้ายรั้ว บุกรุกที่ ที่นี่ หลังจากหิมะตก มองดูข้างทางทั่วไป พอหิมะหยุด แดดอก ส่ายสายตา ทุกที่ขาวโพลน อากาศมองดูสดใส คงเกิดจากการสะท้อนของหิมะ

หิมะตก หนาว แล้วไปอยู่ที่โน่นไม่เบื่อ รำคาญหรือไง หลายคนห่วงถาม คำตอบไม่หรอก ความสวยงาม แตกต่าง ผมกับแม่บ้านจะไปศูนย์กลางผู้สูงอายุ ไปออกกำลัง เสียเหรียญเดียว จะนั่งหรือยืน เชิญเลือกชั้นเรียน โดยปกติผมเดินไม่ตรง ความสมดุลย์ไม่ดี พอออกกำลัง แข้ง ขา แขน ตัว โดยการสอนที่ถูกหลัก ความคิดเคยแคบ ตีกอล์ฟ(ไดร์วิ่งเร๊นซ์) ทุกวัน ก็ออกกำลังอยู่แล้ว เมียชวน และยังส่อจะจ่ายค่าออกกำลังให้ ยิ้ม ขอบคุณ คำปฏิเสธออกจากปาก แต่พอไปสัมผัสกับการออกกำลังจริงๆ มีครูสอน ความรู้สึกเออตรงกับปัญหาชีวิต ยิ่งคนสอนบอกว่าถ้าออกกำลังทุกวัน อีก 10 ปี หรือ 20 ปี ก็ยังช่วยตัวเองได้ ไม่ร้องโอย จะเดิน ยืน หรือทำสวน และเป็นข้อดีตามมา ชีวิตยังจะอยู่ สามารถดูแลเมีย ลูก และหลานได้

ผมฟังอดนึกคำพูด และพฤติกรรมของหลายคน พอมีเงิน วัยพักผ่อน หนีลูกเมีย ปีละหลายครั้ง ไปอยู่ไทย คำบอกเล่า ที่ไทยอากาศอุ่น กายและใจตลอดปี อดเย้าแน่ใจว่าอากาศนะ สาบานไหม "โน" อากาศในอเมริกาเดือนธันวาหนาว ชีวิตอยู่ว่างเลยวุ่นวาย เมืองไทยสงบ อากาศพอเหมาะ คนใกล้ตัวพูดเพราะ คะ ขา ชื่นใจว่ะ

ครับปีใหม่ เจอเพื่อนดึกดำบรรพ์ สมัยเป็นนักเรียนทุน กินอาหารถาดหลุม ดูตามปฏิทิน อายุแก่กว่าผม แต่ดูตามอายุจิต สูสี แต่เวลาเดิน เพื่อนยังเดินตรง คล่อง ความคิดไม่เคยกุกกัก หลังหลายปี ทุกเช้ายามากประเภท เพื่อนอยู่กับมัน วันไหนลืมกลืนยา กังวล

ครับความกังวลคือความทุกข์ ถ้าไม่ปรับ และแก้ไข ปมจะขมวด เกิดมากสิ่งและสร้างความกังวลต่อคนรอบข้าง เผลอบ่นบ่อย ลูกเมียพลอยใจเสียด้วย

เมียพยาบาล มีความรอบรู้สามารถแนะ เพื่อนคนนี้ ชีวิตอยู่ได้เพราะของหวาน โดยเฉพาะขนมครก กินได้ทุกวัน หวานมัน กลางนิ่ม ขอบกรอบ ชอบช็อคโกแลตคุกกี้ และชีสเค้กผสมมะนาวเขียว แม่ไม่เคยรู้สึกเบื่อ

ครับอีกมาก ของอ้วน ยอมรับเป็นเพื่อนปากท้อง วันนั้นความรู้สึกไม่ไหว เมียดูแล พูดคุย ถ้าเธอหยุดประเภทน้ำตาลได้ ทุกสิ่งจะลงตัว ครับความรู้สึก "คลิก"

เพื่อนเดินมาหา และบอกว่าแกดูข้าเดิน ตรง คล่อง งานที่ทำยังเสิร์ฟอาหาร เพราะเป็นเจ้าของร้าน เจ้าของตึก ออกตลาด จะขายคนงาน ละหน้า ข้าตัดของหวานทุกประเภท ทุกเช้าดื่มน้ำร้อน หยุดประเภทแอลกอฮอล ออกกำลัง อาหารที่ร้านกินบ้าง แต่น้ำมันเยอะหยุด ของหวานทุกประเภทหยุด อาหารกินไปซื้อมาจากร้านสุขภาพ(ผมจำไม่ได้) เหตุผล เพียงเป็นผู้ฟังที่ดี แต่ใจจะยกเลิกของโปรด อย่างขนมคงไม่ทำ

เดี๋ยวนี้ เบาหวานห่างไกลคนละขั้ว ความดันหายหน้า ยาทุกประเภทหยุดเลิก เพื่อนมากระซิบ แต่เหลือเชื่อ ความรู้สึกกิ๊กก็อกกับเมียยังมี ยังทำงานได้ดี บุญกุศลเกิดนจากเลิกของหวาน เพื่อนมองหน้าอยากเห็นแก่ธรรมชาติคืนคุณค่าของชีวิต

ครับเกือบเที่ยง ท้องฟ้าเริ่มมัวลง หิมะเล็กๆ ปลิวไหว เปิดที่ปัด เออชีวิตดีๆ ธรรมชาติไม่เคยอั้น ไม่เคยทรยศ เพียงแต่คนเท่านั้นที่ทรยศต่อประเทศชาติ ต่อเพื่อน และรวมไปถึงความอบอุ่นที่ครอบครัวควรได้รับ