ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
อุดมวัย (Gerontology) ตอนที่ 9

ไปงวดนี้ ได้มีโอกาสไปงานปาร์ตี้คนสนิทกับลูกสาว เคยมาทานข้าวดื่มไวน์ที่บ้านหลายครั้ง และได้ไปบ้านเขาด้าย เป็นหมอฟันพื้นเพเกิดที่อินเดีย ครอบครัวมั่งคั่ง พอจะเรียนไฮสกูล พ่อแม่ส่งมาเรียนที่อเมริกา รัฐมิชิแกน เหตุผลคนย้ายที่เรียนอย่างคนแคลิฟอร์เนีย เด็กก็อยากไปเรียนแถบอีสโค้ท แถบอีสโค้ทมีมหาวิทยาลัยระดับต้นๆ เยอะแยะ เหตุผลคนยุโรปย้ายมาอเมริกาจะมาอยู่และสร้างรากฐานแถวโน้นที่เรียกว่านิวอิงแลนด์ คนไทยก็อยากมาเรียนอเมริกา แม้แต่จีนก็ส่งคนเก่งมาหาความรู้จากอเมริกา ประเทศอินเดียถือว่าอดีตกาลคนเก่งเยอะ แต่ปัจจุบันโลกเปิดกว้าง การมีความรู้ในดินแดนใหม่ย่อมมีประสบการณ์แตกต่าง ดีกว่าไม่ดีติดตัว เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต ถ้ายังมีคติยึดติดที่ทาง ความแปลกใหม่ย่อมไม่ได้รับ การศึกษาโดยความเป็นจริง มหาวิทยาลัยที่ว่าแน่ ดัง ย่อมไม่แจ๋วทุกวิชา ย่อมมีมหาวิทยาลัยอื่นๆ เก่งและโผล่คลุกเคล้า

และเป็นความจริง คนย้ายที่จะนำสิ่งดีๆ ของตัวมาด้วย จึงเกิดมหาวิทยาลัยขึ้น แน่นอนมหาวิทยาลัยคือที่บ่มสติปัญญาคน คนที่มีสติปัญญาดี มหาวิทยาลัยจะขยายความคิดเพิ่มเติมให้เป็นมนุษย์สมบูรณ์ขึ้น แต่ถ้ายังมีปัญหาย่อมปรับและขยายส่วนแคบในตัวให้เปิดกว้าง

มันเป็นสิ่งปกติ ลูกนักธุรกิจ ลูกคนมีเงิน ถ้าเผอิญยากจนแต่เก่งเรียน โอกาสมาใช้ชีวิตเล่าเรียนในต่างเมืองได้ มากคนไม่เก่งเรียน ไม่มีสตังค์ แต่อยากหนีบ้านเกิด เพราะผู้บริหารไม่เห็นคุณค่าของคนต้อยต่ำ ก็อยากมาเพื่อขายแรงงาน

จะมาเรียน หรือขายแรงงานอเมริกาพูดถึงเสียงไม่ดัง ทุกคนก็มาช่วยกันสร้างประเทศ ขออย่างเดียวนิสัยไม่ดี ไม่ถูกต้อง ลักขโมย ตบตี ข่มเหง ทิ้งไว้ในประเทศที่มา มาเริ่มปฏิบัติตัวตามกฎหมายใหม่

คงเหมือนคนไทยในอเมริกา พ่อแม่ทำธุรกิจทางอาหาร หลายครอบครัวลูกถูกส่งเรียนจนจบมหาวิทยาลัย พอจบช่วงหางานก็ช่วยพ่อแม่ เสิร์ฟอาหาร คนล้างจานขาด ผันตัวล้างจาน งานล้างจานไม่ใช่ล้างแล้วยกไปวางที่ทางของจาน ต้องกวาดพื้น ถูพื้น ยกขยะทิ้ง ในครัวขาดอุปกรณ์วิ่งไปหยิบ ครับสารพัดงาน ยิ่งร้านคนเข้าออกไม่เคยขาดงานยิ่งชุม เผลอๆ ถูกคนรอบข้างตะโกนใช้ งานล้างจานจึงถูกคนงานหยุดลาป่วยบ่อย หลายร้านหยุดหายหน้า พอคนคุ๊กขาดก็ทำหน้าที่แทน พอเปิดร้านต้องปิดร้านแทนพ่อแม่ ปิดบัญชีเงิน ส่งเงินประเภทเครดิสเข้าบัญชีเงินหมุนเวียนเยอะทุกวัน เงินสดจะหยิบจะจิ๊กเข้ากระเป๋าบ้างพ่อแม่ไม่ว่า พอปิดร้านอาจเรียกเพื่อนมาคุย เปิดไวน์ เบียร์ ฉลองชีวิต เพื่อนๆ บอกเองจะหางานทำที่อื่นทำไม บริหารงานแทนพ่อแม่ เอ็งเป็นคนมีความคิด เรียนจบการจัดสรรเงินจากมหาวิทยาลัย และเมื่อรับช่วงธุรกิจครอบครัว เป็นงานที่มีระบบ เงินเข้าออกอยู่แล้ว ต่อไปอาจผันตัวบริหารเงิน ลงทุน ซื้อบ้านที่ดิน เล่นหุ้น แม้แต่ย้ายฝากเงินที่มีผลประโยชน์สูงมั่นคง แต่มีข้อแม้อย่าเดินเข้าออกบ่อนเผลอเดี๋ยวเดียว ถ้าโชคเข้าข้างร่ำรวยมีความเป็นอยู่สุขสบาย เอ็งอาจจะไม่คลิ๊ก ลองหันมองคนทำอาหารร้านไทย มากร้านคนร่ำรวยเยอะ และสำคัญยังหนุ่มจะใช้ชีวิตตามที่เคยคิดย่อมทำได้ จะไปครู๊ซ 15 วัน อลาสก้า หรือทัวร์ยุโรป กินไวน์ดีๆ ฝรั่งเศส เข้าร้านหลุยส์วิตตอง หิ้วกระเป๋ามาฝากคนรัก เอ็งคงไม่คุ้นประเภทเพลงของโมซาส โชแป็ง หรือไชค๊อฟกี้ แถวตะวันออกของยุโรปเพียงไปแล้วเก็บประสบการณ์มาเล่าต่อกระตุ้นความอยากรู้ อยากสัมผัสให้กับคนอื่น แค่นี้อานิสงค์ก็เต็มแล้ว แล้วแต่เอ็งจะคิด จะวางแผน หรือ กระโจนลงในงานแทนพ่อแม่เต็มตัว ท่านคงยิ้ม หรือจะใช้ชีวิตตามฝัน ตามสบาย

งานที่หมอฟันจัด แสดงความยินดีลูกสาวจบไฮสกูล และเข้ามหาวิทยาลัยมิชิแกน ที่แอนอาเบอร์ ได้เมเจอร์วิทยาศาสตร์ เป็นพื้นฐานจะเรียนหมอ ตามพ่อแม่ แต่วันนี้ เช่าโรงละครลูกสาวรำอินเดียโชว์ หลายรายการโชว์เดี่ยว น้องชายเป็นโฆษก พ่อแม่ต้อนรับแขก ตกเย็นเปิดบ้านทานอาหาร จ้างร้านอาหารมาบริการ อาหารประเภทผัก ชาวอินเดียทานถั่ว หวาน คาว ถั่วมากรายการ

ครับการแสดงความยินดีกับลูก พ่อแม่จะมองไกล หมายถึงลูกสามารถยืนบนความสามารถของตัวเอง เรียนจบทำงานมีรายได้ เลิกแบมือขอพ่อแม่ คำพูดของคนรุ่นปู่ย่า ตายาย และพ่อแม่ เมื่อลูกสามารถมีชีวิตที่ดี สามารถแข่งขันในสังคมของโลกได้ ชีวิตย่อมหมดห่วง มีแต่ความปิติ

งานที่ผมไป ความรู้สึกชอบ อิสระจะกินจะเดิน คนส่วนมากจะไม่คุ้นเคย แต่ไม่ใช่ปัญหา เพียงเดิน หยุดทักทาย ชีวิตทุกคนจะมีต้นทุนในการพูดคุย ปัญหาจะมีก็เพียงไม่กล้าคบค้าสมาคม หลายคนคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรน่าสนใจ ไม่เป็นความจริง สังคมยืน ก้าวหน้า เพราะความแตกต่างของคน

พ่อแม่พี่น้องของเจ้าของบ้าน ยกโขยงมาจากประเทศอินเดีย เดินทาง 20 กว่าชั่วโมงชั้นธุรกิจ ครับย่อมจ่ายมากโข สายการบินทุกสายบินระหว่างประเทศ ส่วนมากชั้นธุรกิจจะเต็ม เงินย่อมมาก ไม่เคยเข้าใจ ทำไมสายการบินไทยจากแอล.เอ.-กรุงเทพฯ คนเต็มเกือบทุกเที่ยว และราคาแพงกว่าสายการบินอื่นเลิกบิน น่าจะขาดทุน เผอิญผมไม่ใช่นักธุรกิจ เพียงชอบอ่านข้อเขียนความคิดคนอื่น ธุรกิจบ้านเราอย่างรถไฟ ร.ส.พ. จะขาดทุนเสมอ เหลือเชื่อ ทั้งๆ ที่รถไฟไม่เคยปรับปรุง สกปรก แน่น ยืน สังคมไม่เคยพัฒนา ขาดทุนได้อย่างไร

อดคิด เหมือนธุรกิจที่เจ๊งมากยี่ห้อคนนั่งฟรีเยอะ คนงานนั่งตั้งแต่ทำงาน ออกจากงานก็ยังนั่งถึงไม่ฟรีแต่จ่ายจี๊ดเดียว เกษียณได้เงินก้อนตั้งตัวได้ จ่ายเงินเดือน และเงินการจ่ายสวัสดิการเกินตัว คำว่าเกินตัวเกินรายรับและผลประโยชน์ที่ได้ เกินคุณภาพที่ชีวิตให้กับงาน อาจจะเข้าช่องตามธุรกิจที่รัฐเป็นเจ้าของ ขาดทุนรัฐเอาเงินภาษีมาโป๊ะแทน หรือความสามารถของคนบริหารประเทศล่องจุ้น

ครับผมพูดในฐานะประชาชน ใช้บริการเสียภาษี สังเกตธุรกิจเล็กปลีกย่อยในอเมริกาหลังจากรัฐปรับค่าแรงงานเพิ่ม อย่างซานฟรานซิสโก ปรับประมาณ 15 เหรียญ มานานปีรัฐบาลเข้มงวด ร้านจ่ายเงินใต้โต๊ะหมดทางเลือก ร้านมากมายที่เป็นกะเหรี่ยงต้องตัดคนงาน ครอบครัวช่วยกันทำ ความเจริญมากเหลี่ยม เกินคาด ครอบครัวหยิบยื่นแรงงาน เกื้อกูล ช่วยเหลือ อาจมีหงุดหงิด เบี้ยวบ้าง สุดท้าย ท้องอิ่มทุกวัน ยิ้มใส่กัน

ผมเดินเข้าคิวไปที่ร้านข้าวแกง ขออาหาร 2-3 อย่าง และโต๊ะมึนเมา มีเบียร์ ไวน์ งานปาร์ตี้มีเหล้าบ้าง แต่คนนิยมนับหัวได้ สั่งชาโดเนย์ค่อนแก้ว เดินมายืนคุยกับคนแปลกหน้า มากเรื่องคุยถามเรื่องลูกหลาน หลายคนมีเหลนแล้ว ผมคิดถึงตัว คงรอไม่ทัน อีกด้านหนึ่งของชีวิตกำลังรอผมเหมือนกัน ไม่มีใครหลุดพ้นจากความตาย วันหนึ่งต้องจากไป อดนึกถึงคำพระ อย่ายึดติด ไม่มีอะไรคงที่ คงหมายถึงตัวตน